CORPUS CHRISTI….ΠΟΛΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΗΨΗ

CORPUS CHRISTI (BOZE CIALO) – 2019

Σκηνοθεσία : Γιαν Κομασά

Πρωταγωνιστούν : Μπαρτόζ Μπιελένια, Αλεξάντρα Κονιέτζνα, Ελίζα Ρίσεμπελ, Τόμαζ Ζιέτεκ.

Όταν ο νεαρός Ντανιέλ βγαίνει από το αναμορφωτήριο ετοιμάζεται να πιάσει δουλειά σε ένα εργοστάσιο ξυλείας. Τελικά όμως αποφασίζει να υποδυθεί τον ιερέα σε μια μικρή ενορία.

Ζητήματα όπως αυτό της της θρησκευτικής πίστης, της εσωτερικής σύγκρουσης, της αμφιβολίας, της υποκρισίας, είναι χιλιοειπωμένα κινηματογραφικά οπότε τι χρειαζόταν ο σκηνοθέτης για να κάνει την διαφορά; Αρχικά ένα καλό σενάριο για να χτίσει επάνω του και πράγματι ο μόλις 27 ετών Ματέους Πάσεβιτς (σεναριογράφος και σκηνοθέτης) έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ιστορία που δε θα σε αφήσει να ησυχάσεις στιγμή. Οι χαρακτήρες από τον βασικό ήρωα μέχρι και τον τελευταίο κομπάρσο έχουν κάτι να πουν. Οι περισσότεροι από τους διαλόγους πριονίζουν τα πάντα, και κάθε φράση έχει ουσία.

Το Corpus Christi λοιπόν στηρίζεται σε ένα από τα καλύτερα σενάρια που είδα τη χρονιά που μας πέρασε. Οι λέξεις δίνουν έξτρα δύναμη στις εικόνες αλλά και η εξέλιξη της ιστορίας σε μπερδεύει όμορφα, από το υπαρξιακό θρίλερ μέχρι την κοινωνική μελέτη και τη φιλοσοφία. Το πιο ευχάριστο δε, όλα τα παραπάνω συνοδεύουν μια μαεστρικότατη σκηνοθετική αφήγηση και δεν υπάρχει η παραμικρή κοιλιά, στο τέλος αναρωτιέσαι πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα.

Και μετά το σενάριο πάμε στο άλλο μεγάλο στήριγμα, τις ερμηνείες. Ο Μπιελένια στον ρόλο του Ντανιέλ δίνει ρέστα, και συχνά η σιωπή του είναι ακόμα πιο ανατριχιαστική ή πιο συγκινητική κι από τις στιγμές κατά τις οποίες μιλά. Λυπάμαι που θα ξαναχρησιμοποιήσω κλισέ αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο, ο νεαρός αυτός παίζει πάρα πολύ με τα μάτια του, συχνά θα συναντήσει κανείς όλη την αγωνία, την οργή, αλλά και την ανάγκη για αγάπη και συγχώρεση  του κόσμου μέσα σε αυτά.

Η σύγκρουση της αληθινής πίστης κόντρα στα ταμπού της εκκλησίας και στα στερεότυπα μιας κοινωνίας που νομίζει ότι πιστεύει. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος έχουν ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους τι θέλουν να πουν. Τα σχόλιά τους πάνω στην πολωνική κοινωνία του σήμερα δεν λείπουν αλλά δεν λείπει και η αγωνία για την τύχη του Ντανιέλ ο οποίος ναι μεν έχει βγει από αναμορφωτήριο, ναι μεν ο νόμος του απαγορεύει λόγω μητρώου να σπουδάσει σε ιερατική σχολή αλλά τελικά ο Χριστός δεν είναι εκείνος που δίδαξε τη συγχώρεση και την δεύτερη ευκαιρία στους αμαρτωλούς;

To Corpus Christi μπορεί να είναι μια ταινία γεμάτη δύναμη, συγκινήσεις, ανθρωπιά και σασπένς αλλά όταν θα πέσουν οι τίτλοι τέλους ο θεατής θα προβληματιστεί, δεν είναι ψευτοκουλτουριάρικη ταινία αλλά δεν είναι κι εύκολη ταινία, κρύβει αρκετούς άσσους στο μανίκι της για να παίξει με το μυαλό μας. Ξαναγυρίζω στις ερμηνείες και τονίζω πως όλες είναι μία και μία. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να γράψω γιατί αν το κάνω θα αναγκαστώ να αποκαλύψω κομμάτια του φιλμ κι αυτό δεν το κάνω ποτέ, επίσης δε θέλω να ξεκινήσω μεγάλες αναλύσεις για την εκκλησία και την θρησκεία, ή την πίστη αν θέλετε, γιατί το κείμενο ανήκει σε κινηματογραφόφιλο που γράφει απλώς την άποψή του για την ταινία.

Αν πάντως θέλετε να δείτε ένα φιλμ έχοντας την διάθεση να στίψετε το μυαλό σας και παράλληλα να πάρετε μια γεύση σύγχρονου φρέσκου κινηματογράφου, τότε το Corpus Christi είναι ιδανική επιλογή.

 

Read Full Post »