Με ρωτάνε ποιο είναι το όνομά μου, αλλά εγώ περιμένω να μου το αποκαλύψουν εκείνοι. Σου ορκίζομαι ότι δεν ξέρω ακόμα ποιος είμαι. Μπορώ να τους πω μόνο το τι αισθάνομαι. Καθώς κοιτάζω τα χέρια μου που μοιάζουν με κορμούς δέντρων μάνγκο και τα πόδια μου που είναι σαν κορμοί από μπαομπαμπ, νομίζω πως είμαι ένας μεγάλος καταστροφέας της ζωής. Σου τ’ ορκίζομαι , ότι έχω την εντύπωση πως τίποτα δεν μπορεί να μου αντισταθεί, πως είμαι αθάνατος, πως θα μπορούσα να κάνω σκόνη τα βράχια σφίγγοντάς τα με τα μπράτσα μου. Σου ορκίζομαι ότι αυτό που αισθάνομαι δεν μπορεί να ειπωθεί απλά: οι λέξεις δεν φτάνουν για να το πεις. Γι’αυτό καλώ σε βοήθεια λέξεις που μπορεί ναι φαίνονται άσχετες με αυτό που θέλω να πω, μήπως τουλάχιστον, τυχαία, παρά την συνηθισμένη τους σημασία, μπορέσουν να εκφράσουν αυτό που αισθάνομαι. Για την ώρα είμαι ότι αισθάνεται το σώμα μου. Το σώμα μου προσπαθεί να μιλήσει με το στόμα μου. Δεν ξέρω ποιος είμαι αλλά νομίζω ότι ξέρω τι μπορεί να πει το σώμα μου για μένα. Ο όγκος του σώματός μου, η υπερβολική μου δύναμη, στο μυαλό των άλλων σημαίνουν μόνο την μάχη, τον αγώνα, τον πόλεμο, την βία και τον θάνατο. Το σώμα μου με κατηγορεί παρά την θέλησή μου. Αλλά γιατί ο όγκoς και η υπερβολική δύναμη του σώματός μου δεν θα μπορούσαν να σημαίνουν την ειρήνη, την ηρεμία και την γαλήνη;
Μι φωνούλα που έρχεται από μακριά , από πολύ μακριά, μου λέει ότι το σώμα μου είναι σώμα παλαιστή. Σου το ορκίζομαι νομίζω πως γνώρισα έναν παλαιστή στον προηγούμενο κόσμο. Δεν θυμάμαι το όνομά του. Αυτό το ογκώδες σώμα μέσα στο οποίο βρίσκομαι, δίχως να ξέρω ποιος είμαι, ίσως είναι το δικό του. ίσως το εγκατέλειψε για να μου αφήσει τη θέση του, από φιλία, από συμπόνια. Αυτό μου ψιθυρίζει η μακρινή φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου.
Συνήθως νομίζει κανείς πως ένας κλέφτης, ένας φονιάς, ένας ρουφιάνος, μία πόρνη, αναγνωρίζοντας πως το επάγγελμά τους είναι κακό, θα ντρέπονται γι’αυτό. Ωστόσο συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Οι άνθρωποι που η μοίρα και τα σφάλματά τους ή τα αμαρτήματά τους τους έταξαν σε μια ορισμένη θέση, όσο κι αν αυτή δεν είναι ορθή, σχηματίζουν μια τέτοια ιδέα για τη ζωή γενικά που τη φαντάζονται καλή και σεβαστή. Για να διατηρήσουν την τέτοια γνώμη τους οι άνθρωποι αυτοί κολλάνε ενστικτώδικα σε κείνο τον κύκλο των ανθρώπων όπου είναι παραδεκτές οι αντιλήψεις τους για τη ζωή και για τη θέση τους. Αυτό μας ξαφνιάζει αν πρόκειται για τους κλέφτες που καυχιούνται για την σβελτάδα τους, για τις πόρνες που καυχιούνται για τις παραλυσίες τους, για τους φονιάδες που καμαρώνουν για την σκληρότητά τους. Μα μας ξαφνιάζει αυτό μόνο και μόνο γιατί ο κύκλος, η ατμόσφαιρα αυτών των ανθρώπων είναι περιορισμένη, και το κυριώτερο, γιατί εμείς βρισκόμαστε έξω απ’αυτήν. Μα δεν συμβαίνει τάχα το ίδιο φαινόμενο ανάμεσα στους πλούσιους που παινεύονται για τους θησαυρούς τους, για τα προϊόντα δηλαδή της ληστείας τους, ανάμεσα στους στρατηλάτες που περηφανεύονται για τις νίκες τους, δηλαδή για τους φόνους, ανάμεσα στους ισχυρούς που περηφανεύονται για τη δύναμή τους; Εμείς δε βλέπουμε να διαστρέφουν αυτοί οι άνθρωποι την έννοια της ζωής, του καλού και του καλού και του κακού για να δικαιολογήσουν τη θέση τους, κι αυτό μόνο γιατί ο κύκλος των ανθρώπων με τις διεστραμένες αυτές αντιλήψεις είναι πιο μεγάλος και γιατί σ’αυτόν ανήκουμε εμείς οι ίδιοι
–
Στο γυρισμό για το σπίτι από την λεωφόρο Νιέφσκι πρόσεξε μπροστά του χωρίς να θέλει μια ψηλή, εύσωμη και με προλητική κομψότητα ντυμένη γυναίκα που περπατούσε με το πάσο της πάνω στο πλατύ ασφαλτοστρωμένο πεζοδρόμιο. Στο πρόσωπό της και σ’όλη την φιγούρα της έβλεπες πως ήξερε καλά ποιά ήταν η απαίσια δύναμή της! Όλοι όσοι την συναντούσαν ή την προσπερνούσαν, γύριζαν και την κοίταζαν. Ο Νιεχλιούντοφ βάδιζε πιο γρήγορα απ’αυτήν, την προσπέρασε και γύρισε κι αυτός και την κοίταξε στο πρόσωπο: ήταν ίσως βαμένο, μα όμορφο, και η γυναίκα του χαμογέλασε με μία λάμψη στα μάτια της. Κι ένα πράγμα παράξενο: Ο Νιεχλιούντοφ θυμήθηκε την Μαριέτε , γιατί ένοιωσε να τον τραβάει και να τον απωθεί μαζί τούτη η γυναίκα, το ίδιο που είχε νιώσει και στο θέατρο. Ο Νιεχλιούντοφ άνοιξε το βήμα του φουρκισμένος για τον εαυτό του, έστριψε για την οδό Μορσκάγια και, βγαίνοντας στην προκυμαία, άρχισε τις βόλτες εκεί βάζοντας σε απορία το όργανο της τάξης.
“Έτσι κι εκείνη μου χαμογέλασε στο θέατρο, μονολογούσε και την ίδια σημασία είχε κι εκείνο και τουτο το χαμόγελο. Με τη μόνη διαφορά πως τούτη εδώ μιλάει απλά και στα ίσια “Αν με θέλεις πάρε με , αν όχι τράβα το δρόμο σου!”. Εκείνη υποκρίνεται κάνει πως δεν έχει σε αυτό το νου της αλλά ζει με κάποια άλλα ανώτερα, λεπτά αισθήματα-που κατά βάθος είναι το ίδιο πράγμα. Τούτη τουλάχιστο είναι ειλικρινής, κείνη λέει ψέματα. Επιπλέον , τούτη έφτασε στη θέση αυτή από ανάγκη, εκείνη παίζει, διασκεδάζει με αυτό το θαυμάσιο, αποκρουστικό και τρομερό πάθος. Τούτη είναι μια γυναίκα του δρόμου- είναι ένα βρώμικο θολό νερό που προσφέρεται σε κείνους που η δίψα τους είναι πιο δυνατή από την σιχασιά, εκείνη στο θέατρο είναι ένα φαρμάκι που δηλητηριάζει απαρατήρητα όπου πέσει”
Ανήκω στην κατηγορία όσων υποστηρίζουν πως το ΚΚΕ πρέπει να εγκαταλείψει το μύθο του Σταλινικού Παραδείσου και να αναγνωρίσει τα ιστορικά του λάθη.Αυτό το “ιστορικά αναγκαίο” που αναμασάνε κάποια στελέχη του όταν η κουβέντα τους φέρνει μπροστά σε άστοχες κινήσεις που έκαναν οι κατά καιρούς ηγεσίες του κόμματος έχει αποδειχθεί πως μόνο κακό έχει κάνει στον χώρο και κουμπώνει ακόμα περισσότερο τον όποιο κόσμο σκέφτεται να στραφεί προς τα εκεί.
Δεν είναι κακό να παραδέχεσαι τα λάθη σου και να μάθεις από αυτά, δε σημαίνει πως η όποια αποτυχία της εφαρμογής του Μαρξιστικού μοντέλου από ορισμένες κυβερνήσεις αυτόματα ακυρώνει και την συγκεκριμένη ιδεολογία.Άλλο μια αποτυχημένη κυβέρνηση κι άλλο ένα αποτυχημένο σύστημα ιδεών, όταν αυτά τα δύο τα μπερδεύουμε στο μυαλό μας τότε το παιχνίδι εύκολα χάνεται.Στο ΚΚΕ υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως αν δεχθουν τα λάθη και τα εγκλήματα του Σταλινικού καθεστώτος αυτόματα προδίδουν τον Μάρξ και τον Έγκελς και βεβηλώνουν τον τάφο του Λένιν. Όταν ο Μίσσιος και η Έλλη Παππά έγραψαν για τα στραβά της Σοβιετικής Ένωσης έπεσαν να τους φάνε, μέχρι και πουλημένους τους χαρακτήρισαν κάποια παιδιά της ΚΝΕ με τα οποία είχα ανοίξει κουβέντα.
Δυστυχώς πάρα πολλές φορές στελέχη του ΚΚΕ ξεχνούν ότι η αληθινή αριστερά έχει σαν σημαίες την αυτοκριτική, την πρόοδο και την εξέλιξη. Αυτά τα στελέχη λοιπόν λειτουργούν σαν συντηρητικοί Μητροπολίτες που ο δογματισμός τους σπάει νεύρα. Ασφαλώς δεν αναφέρομαι σε όλους, αναφέρομαι όμως σε πολλούς, αν το ΚΚΕ βγάλει προς τα έξω μια εικόνα διάθεσης για ειλικρινή μελέτη πάνω στα λάθη του και για διάθεση αλλαγής σίγουρα θα προσελκύσει πολύ περισσότερο κόσμο.
Στην ουσία τα παραπάνω αποτελούν μια μάλλον μεγάλη εισαγωγή στο φαινόμενο που έχω παρατηρήσει εδώ και μερικά χρόνια και με απασχολεί ολοένα και περισσότερο.Στην εμφάνιση δηλαδή του πολιτικού πλάσματος που ονομάζεται “υπεύθυνος αριστερός”. Κι αυτός ξεκινά με το σκεπτικό με το οποίο άρχισα κι εγώ το κείμενο, στο ότι πρέπει το ΚΚΕ να αποβάλει τον δογματισμό του αλλά ο “υπεύθυνος αριστερός” προχωράει πολύ παραπέρα, τόσο παραπέρα ώστε να ξεφεύγει από την αρχική του πορεία. Το πλάσμα αυτό γεννήθηκε μετά την μεταπολίτευση, τότε που βρέθηκαν ορισμένοι να βάλουν μπροστά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της Νομικής (κάποιοι συμμετείχαν σε αυτά πράγματι). Αμπέχονα, μπερέδες, μουσάκι αλά Τσέ και αντάρτικα. Αποσπάσματα από Μάρξ, Έγκελς, και Θεοδωράκης στο κασσετόφωνο. Το ξεκίνημα είχε γίνει, το ανέβασμα των σκαλοπατιών σε πολιτικούς ή καλύτερα σε κομματικούς χώρους γρήγορο. Γεννήθηκαν νέες δυνάμεις, το ΠΑΣΟΚ που υπό την ηγεσία ενός πολύ ικανού ρήτορα του Ανδρέα Παπανδρέου κατάφερε παίρνοντας τα συνθήματα της παραδοσιακής αριστεράς να κερδίσει πολύ γρήγορα την πρωτιά στον πολιτικό στίβο.
Στελέχη του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν πρώην κομμουνιστές αλλά διαφώνησαν με το κόμμα ή αν θέλετε μυρίστικαν πως ο Ανδρέας Παπανδρέου θα μπορούσε να τα οδηγήσει σε υπουργική καρέκλα και κακά τα ψέμματα το μέλι της εξουσίας είναι συχνά πιο γλυκό. Ο Τσε Γκεβάρα παρέμεινε ένα εφηβικό πόστερ ώστε αν ποτέ κάποιος μας έλεγε πως πουλήσαμε τις ιδέες μας του το τρίβαμε στη μούρη και του δείχναμε το αντιστασιακό μας παρελθόν. Ορισμένα από αυτά τα στελέχη στήριξαν τον Σαμαρά στις τελευταίες εκλογές για να μην βγεί ο διαβολικός ΣΥΡΙΖΑ, μη με ρωτάτε γιατί δεν ψήφισαν ΚΚΕ, θα σας γελάσω πάντως η επίσημη δικαιολογία είναι πως παραμένουν αριστεροί μεν αλλά έχουν γίνει ρεαλιστές και υπεύθυνοι δε. Τώρα σε τι διαφέρουν οι συγκεκριμένοι αριστεροί από τους ψηφοφόρους του Άδωνι που στήριζαν με τη σειρά τους τους ίδιους μνημονιακούς νόμους, πάλι θα σας γελάσω.
Είδαμε πρώην Ρηγάδες (ΚΚΕ-Εσωτερικού) σιγά σιγά να καταλαβαίνουν πως ο ασυγκράτητος καπιταλισμός και οι νόμοι ζούγκλα των αγορών ίσως τελικά να μην είναι τόσο κακοί…στο κάτω κάτω οι επιχειρηματίες που κάποτε “έπιναν το αίμα του εργαζόμενου” Έλληνες είναι και αυτοί και θέλουν το καλό του τόπου. Είδαμε αριστερούς να στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τον Σόϊμπλε και τον Ντάϊσενμπλουμ και να εύχονται μέσω των προσωπικών τους λογαριασμών στο διαδίκτυο να δώσουν ένα καλό μάθημα στους “βλάκες” κι “επικίνδυνους” του ΣΥΡΙΖΑ. Το “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” ήταν τελικά ένα παραμυθάκι για τα νειάτα μας που έπρεπε να αντικατασταθεί με το “Στην ΕΕ με κάθε κόστος”. Το κάθε κόστος βέβαια είναι, η αύξηση της ανεργίας, η αύξηση των αυτοκτονιών και η αύξηση των αστέγων…όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και Πανευρωπαϊκά! Οι πλούσιοι, ή έστω οι περισσότεροι από αυτούς,κέρδισαν από την κρίση ενώ οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, για κάποιους τα παραπάνω είναι λαϊκισμός, μόνο που δυστυχώς για εκείνους αυτά προκύπτουν από επίσημα στοιχεία υπηρεσιών φιλελεύθερων κυβερνήσεων από αυτές που τελευταία έχουν αγαπήσει.
Η λογική και υπεύθυνη αριστερά όπως την εννοούν κάποιοι είναι ένα ανέκδοτο με το οποίο δε μπορεί να γελάσει κανένας. Δε μπορεί να λέγεσαι αριστερός και να υποστηρίζεις το τσεκούρωμα ήδη πενιχρών μισθών και συντάξεων, δε μπορεί να στηρίζεις ομαδικές απολύσεις και αισχροκέρδεια στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας διότι η πατρίδα του αληθινά αριστερού δεν είναι η μεγιστοποίηση του επιχειρηματικού κέρδους εις βάρος του εργαζόμενου.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να διαβάζουμε άρθρα των “υπεύθυνων αριστερών” στα οποία υπάρχει ξεδιάντροπη στήριξη πολιτικών που βύθισαν αυτή τη χώρα στο χρέος και της έβαλαν τη θηλειά στο λαιμό.Στα ίδια άρθρα σπάνια χτυπήθηκε το φασιστικό μόρφωμα σε αντίθεση με τις κινητοποιήσεις εργαζομένων που έχαναν τις δουλειές τους.Όλοι αυτοί οι καιροσκόποι τυφλοπόντικες έτσι και τους αμφισβητήσεις τον αριστερισμό τους, θα σου δείξουν ή το πόστερ του Τσε, ή θα θυμηθούν μέλη της οικογένειάς τους που μαρτύρησαν στην Μακρόνησο! Το γνωστό επιχείρημα, αγωνιστής παππούς και πατέρας συνεπάγονται αγωνιστή γιό, τι κι αν στηρίζει μνημόνια;
Αριστεροί που περνούν την ώρα τους στο Κολωνάκι πίνοντας ακριβούς καφέδες με δεξιούς πολιτικούς που βολοδέρνουν κι αυτοί οι έρμοι για να σκοτώσουν την ώρα τους και συζητούν όλοι μαζί για το πως θα σωθεί η Ελλάδα, ή καλύτερα απορούν γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και οι εταίροι μας θέλουν μόνο το καλό μας.Αριστεροί που προσδοκούν να χωθούν σε κάποιο ηγετικό πόστο αν συμμαχήσουν με κόμμα που θα κερδίσει τις εκλογές, όποιο κι αν είναι αυτό. Αριστεροί που πουλάνε life style και λιώνουν στις selfie όλη μέρα για να μαζέψουν like από χαζογκομενάκια ή από τα υπολλείματα της τάξης των γιάππιδων. Δύσκολο πράγμα η αληθινή αριστερά αλλά επειδή έχει μια φιλολαϊκή εικόνα καλό είναι να την κρατάμε σα μάσκα ώστε να κρύβουμε καλά το νεοφιλελεύθερο πρόσωπό μας και να φροντίζουμε αυτό που μας ενδιαφέρει πραγματικά…το κωλαράκι μας!
Τα δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη προϋποθέτουν ή μεγάλο και δυνατό χέρι,ή τα συγκεκριμένα φρούτα να είναι μικρά σε μέγεθος.Ο ΠΑΟ και ο Αστέρας Τρίπολης πλήρωσαν στην πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος τις καλές τους εμφανίσεις στην Ευρώπη και είναι οφθαλμοφανές πως με την ίδια ενδεκάδα ειδικά αυτή την εποχή που τηγανίζεις αυγά στο γήπεδο,δύο παιχνίδια δεν βγαίνουν,αργότερα με πιο λυμένα τα πόδια βλέπουμε,οι προπονητές των δύο ομάδων το ήξεραν και ρίσκαραν με ή χωρίς ερωτηματικό, διαλέγετε
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με την Μίντιλαντ όπως είχε παίξει και με τη Σταντάρ,η διαφορά ήταν ότι κόντρα στους Δανούς σκόραρε.Ο Αναστασίου διάλεξε επιθετικό σχήμα το οποίο απέδωσε,κανείς δεν μίλησε για ρίσκο ή για λάθος σχήμα όπως και δε θα μίλαγε αν οι πράσινοι έκαναν γκολ τις μισές ευκαιρίες που είχαν με τους Βέλγους.Ο νόμος της Ελληνικής ομάδας που δυσκολεύεται σε Ελλάδα και Ευρώπη ταυτόχρονα εφαρμόστηκε στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό.Το να θυμόμαστε το παρελθόν και να λέμε για τον Παναθηναϊκό “κάποτε στην Ευρώπη” είναι άστοχο.Ο τωρινός Παναθηναϊκός βάση έμψυχου δυναμικού θα δυσκολευτεί να διακριθεί και στις δύο διοργανώσεις,ίσως κάποια στιγμή λοιπόν ο Αναστασίου αποφασίσει που θα ρίξει η ομάδα το βάρος της,αν έχει ξεγραμμένο το πρωτάθλημα από τώρα,μπορεί να ρίξει βάρος στην Ευρώπη και την δεύτερη θέση να την κυνηγήσει στα πλέυ οφ,ενώ θα υπάρχει πάντα το κύπελλο.Με το βάρος στην Ευρώπη ο Αστέρας αποφάσισε να μην δώσει και τόση σημασία στο ματς κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννενα,κατέβηκε με ελείψεις,όχι για να χάσει αλλά η ήττα από τους Ηπειρώτες δεν θεωρείται και μεγάλη απώλεια αν ο Αστέρας περάσει στους ομίλους του Γιουρόπα αποκλείοντας την Μακάμπι.
Το σκέφτεσαι απλά,για πρωτάθλημα δεν πας,το Γιουρόπα Ληγκ φέρνει χρήμα στα ταμεία του συλλόγου άρα…Ευρώπη.Στο κάτω κάτω η τελική κατάταξη για τις θέσεις 2 έως 5 γίνεται στα πλέυ οφ κι εδώ που τα λέμε ο Αστέρας με ότι έχει δείξει μέχρι τώρα δεν θα πρέπει να τρέμει με τους αντιπάλους που έχει στην Ελλάδα για να ανησυχεί μήπως δεν μπεί στα πλέυ οφ.Για τον Αλαφούζο και το επικοινωνιακό του κουσούρι όσον αφορά τη διαιτησία τα’χω ξαναγράψει.Και χθες πάλι άρχισαν οι γκρίνιες για το πέναλτυ και τις καθυστερήσεις,όσο δίκιο και να έχεις καλό είναι να προβληματιστείς για την εμφάνιση,αυτή στέρησε τη νίκη,μπορούσες και με αυτή τη διαιτησία,που δεν ήταν και τόσο εχθρική πια,να πάρεις το ματς.Σε τελική ανάλυση μια γκέλα προβλέπεται αλλά η αληθινή απώλεια είναι ο τραυματισμός του Μάρκους Μπεργκ που αυτή τη στιγμή είναι σχεδόν ο μισός Παναθηναϊκος.
Στον ΠΑΟΚ το καζάνι βράζει ακόμα περισσότερο με αποκορύφομα τον τσαμπουκά του Ιβαν Σαββίδη με οπαδό.Από τη μία λές, αν φύγει ο Σαββίδης τι θα γίνει,κι από την άλλη λές και που μένει τι γίνεται?Ο επιχειρηματίας ήρθε στον ΠΑΟΚ μ’ένα προφίλ Κροίσου και με υποτιθέμενο επενδυτικό πλάνο,ως τώρα βλέπουμε μια ομάδα που γίνεται μπάχαλο πιό πολλές φορές απ΄’όσες φτιάχνεται.Μεταγραφική φτώχεια,αγωνιστική και επικοινωνιακή μιζέρια,οικονομική θολούρα και αγωνία για το μέλλον.Το αν χαλάει η διάθεση του μέσου ΠΑΟΚτση με όσα βλέπει είναι για μένα απόλυτα δικαιολογημένο,ο Σαββίδης δεν μπήκε σαν τον Αλαφούζο να μιλήσει για οικονομική εξυγίανση πρωτίστως και κατόπιν υπομονή για να φτιαχτεί ομάδα,ο Σαββίδης μιλούσε για Ροναλντίνιο και διάφορους άλλους κι αν έκανε πλάκα το πρόβλημα είναι δικό του.Κανένας δεν περίμενε Ροναλντίνιο ή Κακά ή δεν ξέρω ποιόν άλλο αλλά και δεν περίμενε και να γίνεται θρίλερ η παραμονή του Αθανασιάδη.Ο Σαββίδης δεν ξέρει από ποδόσφαιρο αποδεδειγμένα,πετυχημένος επιχειρηματίας είναι αλλά μια ΠΑΕ είναι ειδική περίπρωση και υπήρχαν στο παρελθον ικανοί επιχειρηματίες που δεν κατάλαβαν για πότε έκλαιγαν τα λεφτά τους κι έφυγαν κακήν κακώς. Ο ΠΑΟΚ έκανε ένα από τα χειρότερα μεταγραφικά του καλοκαίρια και τώρα μοιάζει ξεκρέμαστος,ειδικά τη στιγμή που ο ένας τα ρίχνει στον άλλον και στάσαμε και στο σημείο ο μεγαλομέτοχος να λέει πως είχε ζητήσει να μη γίνουν σπατάλες όχι να μη γίνουν μεταγραφές.
Για την νίκη του Πανιωνίου δεν έχω να γράψω κάτι διότι ελλείψει καναλιού δεν είδα το παιχνίδι κι έμεινα με την ραδιοφωνική περιγραφή.Ο Ολυμπιακός καρμπον του περσινού,μισή ώρα αρκετά καλής μπάλας και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος,εδώ που τα λέμε και με τέτοιον καύσωνα το μισάωρο ωραίου θεάματος είναι υπερπροσπάθεια από τους παίκτες.
Μια και επισημοποιήθηκε η μεταγραφή του Κώστα Μανωλά στην Ρόμα μου δίνεται για άλλη μιά φορά η ευκαιρία να τα χώσω στη διοίκηση της Λίβερπουλ που είτε δεν κινήθηκε σοβαρά για να τον αποκτήσει είτε δεν κούνησε καν το δακτυλάκι της.Η ήττα από την πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτυ εκτός έδρας δεν είναι σοκ αλλά όπως φαίνεται το τεχνικό επιτελείο των κόκκινων δεν έκανε και τον καλύτερο σχεδιασμό,διότι ενώ πέρσι έχασε στο παρά -πέντε τον τίτλο τώρα με την επιλογή Μπαλοτέλι την τελευταία στιγμή ενώ έχει χάσει τον Σουάρεζ,με το να αφήσει τον Φαλκάο να φύγει μέσα από τα χέρια της, συν το ότι οι αγωνιστικές υποχρεώσεις αυξάνονται με την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λήγκ αυτό το “έχουμε πολύ δρόμο ακόμα” του Ρότζερς κάπου δεν μου κάθεται καλά.Επαναλαμβάνω πως μιλάω για έμψυχο δυναμικό κι όχι για εμφάνιση μόνο διότι οι εμφανίσεις μπορεί να βελτιωθούν αλλά όλοι ξέρουν πως χωρίς παίκτες με ισχυρή προσωπικότητα δεν διακρίνεσαι.
Ο τελειωμένος Μέσι που έπρεπε να δώσει εξηγήσεις γιατί η Μπαρτσελώνα δεν πήρε τίτλο (λες και υπάρχει ομάδα με συμβόλαιο ισόβιας πρωταθλήτριας), γιατί έχασε τη χρυσή μπάλα από τον Κριστιάνο Ρονάλντο (λες και την έχασε από τον Κατίδη) και γιατί είχε 5 μυικούς τραυματισμούς (πάλι καλά γιατί κάποτε έπρεπε να δίνει αναφορά γιατί δεν τραυματίζεται) έβγαλε μάτια στην πρεμιέρα του Ισπανικού πρωταθλήματος και θύμισε τις παλιές καλές μέρες.Στην ποδοσφαιρική ιστορία δεν υπήρξε παίκτης ή ομάδα που επί μεγάλη σειρά ετών να σαρώνουν τα πάντα, με εξαίρεση ίσως την Ρεαλ των μέσων της δεκαετίας του 50,στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όμως ξεχάστε το,ήδη η Μπαρτσελώνα και ο Μέσι έχουν πετύχει πάρα πολλά και η ομορφιά αυτού του αθλήματος είναι πως ο τίτλος του κορυφαίου ποδοσφαιριστη και της κορυφαίας ομάδας αλλάζει πόδια.
Ο Άιβαν Λοκ, πετυχημένος εργοδηγός θα κάνει τη δυσκολότερη διαδρομή της ζωής του οδηγώντας αφού αποφασίζει να επισκεφτεί στο μαιευτήριο τη γυναίκα που ετοιμάζεται να φέρει στο κόσμο το εξώγαμο παιδί του.
Στη ταινία ΛΙΒΑΝΟΣ του Ισραηλινού Σάμουελ Μάοζ όλος ο κόσμος ήταν το εσωτερικό ενός τανκ, στο LIFEBOAT του Χίτσκοκ μία βάρκα, εδώ είναι ενα αυτοκίνητο και δεν βλέπουμε καθ’όλη τη διάρκεια του φιλμ κανένα άλλο πρόσωπο εκτός από αυτό του πρωταγωνιστή.Βαρετό? Ούτε κατά διάνεια γιατί αυτό που πετυχαίνει αριστοτεχνικά ο Νάιτ είναι ακριβώς αυτό που κατάφεραν και οι προαναφερθέντες κινηματογραφιστές, δημιούργησε ένα σύμπαν μέσα σ’ένα μεταφορικό μέσο.Όλη η ζωή του κεντρικού ήρωα περνάει μέσα από φωτεινές επιγραφές, φώτα πορείας και φανάρια κυκλοφορίας, γιατί σε διάστημα σχεδον μιάμισης ώρας ζούμε κι εμείς μαζι του μια ζωή και δεν είναι υπερβολή να γραφτεί κάτι τέτοιο.Όλα τρέχουν σε πραγματικό χρόνο, οι θεατές είμαστε στη θέση του συνοδηγού και μετά το πρώτο εικοσάλεπτο αρχίζουμε να αισθανόμαστε πάρα πολύ άβολα γιατί χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε συμπάσχουμε με τον Λοκ.Το αυτοκίνητο λειτουργεί πλέον σαν εξομολογητήριο,από το κινητό τηλέφωνο αρχίζουν να δίνονται κάποιες εξηγήσεις.
Δεν θα παρεβρεθεί,αν και είναι επικεφαλής,σε μια σπουδαία δουλειά της επόμενης μέρας οπότε ορίζει αντικαταστάτη,δεν μπορεί να βρίσκεται σπίτι και να παρακολουθήσει ένα μάτς στην τηλεόραση με την οικογένεια του που τον περιμένει πως και πως.Εκείνος απλώς πρέπει να κάνει το σωστό, και το σωστό είναι να είναι παρών στη γέννηση του παιδιού του, έστω κι αν αυτό ήταν καρπός από σχέση της μίας βραδιάς.Γιατί όμως ο Λοκ δίνει τόση σημασία σε αυτό το παιδί?Τι είναι αυτό που τον κάνει μέσα σε λίγη ώρα να ετοιμάζεται να τινάξει τα πάντα στον αέρα από καριέρα μέχρι οικογένεια?Όλες οι συνομιλίες, όλα τα ξεκαθαρίσματα σε δουλειά και σπίτι ,όλες οι εντάσεις και η συναισθηματική φόρτιση φιλτράρονται τηλεφωνικά. Ξεκινά ένα επαγγελματικό και ένα οικογενειακό θρίλερ τις εξελίξεις των οποίων κανείς δεν μπορεί να μαντέψει, ενώ την ίδια ώρα ο οδηγός δίνει μια φοβερή μάχη με παρελθόν και μέλλον.Αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τον αντικαταστάτη του ο οποίος δεν είναι και ο πιο ικανός, αναλαμβάνει να επικοινωνήσει με γνωριμίες για να διευκολύνουν τη μεγάλη δουλειά, πρέπει να πει αλήθειες για τις οποίες είναι και δεν είναι έτοιμος.
Πόλεμος σε τέσσερεις τροχούς λοιπόν και σε όλα τα μέτωπα,κλειστοφοβική ατμόσφαιρα αφού το αυτοκίνητο εκτός από καθαρτήριο γίνεται και φυλακή,εκεί στη θέση του οδηγού ο ίδιος ο Λοκ ετοιμάζει ποινή για τον εαυτό του,δικαστής και κατηγορούμενος μαζί.Το αυτοκίνητο πλησιάζει στο μαιευτήριο και τα λεπτά κυλούν “αφύσικα” γρήγορα,ναι σε μεγάλο βαθμό το ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟ είναι ένα φίλμ αγωνίας,συναισθηματικής αγωνίας.Ο Τομ Χάρντυ είναι πάρα πολύ καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο κι επι τέλους ξέφυγε και λίγο από την εικόνα του σκληρού και του παράνομου.Οι υπόλοιπες “φωνές-ερμηνείες” που τον πλαισιώνουν βοηθούν στο να παρακολουθείται πάρα πολύ ευχάριστα αυτό το ιδιαίτερο b-movie.Έχω ξαναγράψει παλιότερα πως για μερικές ταινίες καλό θα είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος να είναι το ίδιο πρόσωπο γιατί μόνο έτσι το γραπτό μπορεί να συνδιαστεί πετυχημένα με το εικαστικό,στη συγκεκριμένη περίπτωση ευτυχώς αυτό συμβαίνει και μια και ο λόγος για σενάριο,ο Νάιτ έγραψε φυσικότατους,ουσιαστικότατους,ρεαλιστικότατους και αιχμηρότατους διαλόγους, όλα τα επίθετα σε υπερθετικό βαθμό.Η ιστορία του Λοκ μοιάζει να μην έχει το παραμικρό ίχνος μυθοπλασίας, είναι μια εντελώς καθημερινή περιπέτεια που η μαεστρία ενός σκηνοθέτη την μετουσιώνει σ’ένα αξιομνημόνευτο ενενηντάλεπτο.
1968-1970, η διετία στη διάρκεια της οποίας ο Μάνος Ελευθερίου γράφει 30 κείμενα γύρω απο την Σμύρνη πριν την καταστροφή,τα κείμενα γίνονται στίχοι.Χρειάστηκαν πολλές φωτογραφίες και πολλές ιστορικές έρευνες γύρω απο την Μικρασιατική πόλη για να ολοκληρωθεί αυτή η στιχουργική δουλειά…άλλες εποχές!
Για την μελοποίηση της δουλειάς του ο Μάνος Ελευθερίου επιλέγει τον πολλά υποσχόμενο τότε συνθέτη Δήμο Μούτση. Ο Μούτσης είχε ήδη δυο πολύ σημαντικές δουλειές στο ενεργητικό του το ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ(1968) σε στίχους Νίκου Γκάτσου και το ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ (1969) πάλι σε στίχους του Γκάτσου με ερμηνευτές τους Γρηγόρη Μπιθικώτση , Σταμάτη Κόκοτα και σε πρώτη εμφάνιση κάποια…Δήμητρα Γαλάνη.
«Του τόνισα όμως ότι αυτοί οι στίχοι δεν είναι η ιστορία της Σμύρνης, αλλά αναφέρονται σε κάτι οριστικά χαμένο σαν τη Σμύρνη» αυτή ήταν η διευκρίνιση του στιχουργού στον συνθέτη
“Ο Άγιος Φεβρουάριος, είναι ένας συμβολισμός μιας τραγωδίας που περνάμε όλοι κάποτε, αλλά και ο συμβολισμός μιας αναγέννησης που ελπίζουμε ότι κάποτε θα έλθει” αυτή ήταν η άποψη του Μούτση για τον δίσκο
Εννέα απο τα 30 κείμενα γίνονται τραγούδια και πρωτοπαρουσιάζονται το 1971 στη Πλάκα στο κέντρο ΠΕΡΙΚΛΗΣ που ειδικά για τις παρουσιάσεις αυτές μετονομάστηκε σε ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ.
Ερμηνευτές των τραγουδιών ήταν ο Γιάννης Μπογδάνος και η Πέτρη Σαλπέα. Ωστόσο άλλο η ζωντανή παρουσίαση και άλλο η ηχογράφηση ενός δίσκου. Ο Μούτσης είχε αλλάξει δισκογραφική εταιρεία και είχε μετακινηθεί στην Philips απο την Columbia και δε μπορούσε να “χρησιμοποιήσει” τη φωνή του Μανώλη Μητσιά για τα τραγούδια,έψαχνε απελπισμένα για μια λεβέντικη αντρική περήφανη φωνή.
Κάποιοι απο την Philips προτείνουν τον 23χρονο Δημήτρη Μητροπάνο που τότε υπηρετούσε τη θητεία του στον στρατό.Ο Μητροπάνος ήταν φανταρος στην Αλεξανδρούπολη και λόγω χούντας χρειάστηκαν πολλά παρακάλια για να κατέβει για τα δοκιμαστικά της ηχογράφησης. Ο Μούτσης ακούει τον τραγουδιστή και δε το πολυσκέφτεται παραπάνω……η φωνή που ήθελε είχε σάρκα και οστά.
Νέα παρακάλια και νέα άδεια για τον στρατιώτη Μητροπάνο. Χρειάστηκαν μόνο δυο μέρες για να ηχογραφηθούν τα πέντε τραγούδια που ερμήνευσε…ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΧΙΟ ΤΡΑΒΗΞΕ , Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ , ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΪΒΑΛΙ , ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ και Η ΣΟΥΣΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. Με την ηχογράφηση σε οκτακάναλο με μια επαναστατική για την εποχή ενορχήστρωση και με το μπουζούκι συνδεδεμένο στον ενισχυτή άνετα ο δίσκος χαρακτηρίζεται και πειραματικός κατα κάποιο τρόπο.
Φεβρουάριος του 1972 ο δίσκος θα κυκλοφορήσει συνοδεία έντονης διαφημιστικής καμπάνιας αλλά…..
1ον ο “πειραματικός” ήχος του Μούτση ξενίζει όσο και το βάθος που είχαν οι στίχοι του Ελευθερίου
2ον την ίδια εποχή περίπου κυκλοφορεί η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ των Καλδάρα-Πυθαγόρα με ερμηνευτές τους Νταλάρα και Αλεξίου και ο αγώνας μοιάζει άνισος
Ο Άγιος Φεβρουάριος δεν πηγαίνει καλά σε πωλήσεις αλλά σχεδόν ένα χρόνο αργότερα η μοίρα δικαίωσε την καλλιτεχνική του αξία με έναν πολύ αιματηρό τρόπο.
Στο κεντρο ΝΕΡΑΪΔΑ τον Φλεβάρη του 1973 ο Νίκος Κοεμτζής δίνει την περίφημη “παραγγελιά”του την οποία ακολουθεί η παρεξήγηση και η σφαγή. Το τραγούδι της παραγγελιάς φημολογήθηκε ότι ήταν το Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ απο τον Άγιο Φεβρουάριο,πράγμα που δεν ήταν αληθές διότι σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες το μοιραίο τραγούδι ήταν οι “Βεργούλες” εκδοχή που μοιάζει και πιο λογική μια και ο Κοεμτζής ζήτησε ζεϊμπέκικο και το Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ δεν ήταν.
Έφτασε λοιπόν μια φήμη απο το πουθενά για να εκτοξεύσει τις πωλήσεις του δίσκου.Τα δύσκολα ακούσματα των Μούτση-Ελευθερίου άρχισαν να τραγουδιούνται συχνότερα και να φιλοξενούνται και απο το ραδιόφωνο επίσης συχνότερα. Πέρασαν βέβαια κάμποσα χρόνια για να αναγνωριστει η τεράστια μουσική,στιχουργική και ερμηνευτική αξία αλλα και η γεμάτη έμπνευση ενορχήστρωση αυτού του εξαιρετικού άλμπουμ αλλα τέτοια παραδείγματα στην Ελληνική δισκογραφία και όχι μόνο υπάρχουν πολλά.
Ο Δημήτρης Ψαθάς στη στήλη του στα ΝΕΑ είχε χαρακτηρίσει το Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ “τραγούδι προτρέπον εις εγκλήματα”…είπαμε και πριν,άλλες εποχές!!!!
Για τον γράφοντα,καμιά σημασία βέβαια δεν έχει αυτό,ο ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι μέσα στην προσωπική του λίστα με τους 30 καλύτερους Ελληνικούς δίσκους.Αποκτήθηκε τον Ιούλιο του 1985 απο το παλιό MUSIC CORNER της Αθήνας μαζί με το GOODBYE YELLOW BRICK ROAD του Elton John και με μια συλλογή του Rod Stewart.
O λόγος που ο συγκεκριμένος δίσκος φιλοξενήθηκε στο ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΛΑΤΟ είναι γιατι έτσι θα ήθελα να πω “αντίο” σε μια απο τις μεγαλύτερες λαϊκες φωνές που μας άφησε σήμερα, στον Δημήτρη Μητροπάνο.Ήταν ο πρώτος δίσκος με τη συμμετοχή του που μπήκε στο πικ-απ μου.
Καλό Ταξίδι Δημήτρη….θα βρεις πολλούς απο τους μεγάλους εκει πάνω.
Μικρός ήμουν αυτό που λένε "κακός μπελάς".Ευτυχώς μεγαλώνοντας ωρίμασα και έγινα χειρότερος.Μέχρι χθές πίστευα ότι ο γάμος είναι χωριό στον Έβρο γι αυτό μη μου χαλάτε τις εντυπώσεις.Δεν έβαλα φωτογραφία γιατι δεν είμαι ιδιαίτερα ωραίος για την ακρίβεια όταν γεννήθηκα ο μαιευτήρας έστειλε εξώδικο στη μάνα μου.
ΚΑΙ ΜΠΛΑΟΥ ΚΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑΣ
Είμαι ποδοσφαιρόφιλος,χαρντροκάς και ΜπαρτσοΠανιώνιος απο σπερματοζωάριο. Απο δω θα πολεμάω την οπαδικογραφία και τη δημοσιοκαφρίλα Ελάτε να τα χώσουμε παρέα Χαβαλές,μπάλλα,μουσική,πολιτικά κοινωνικά,ότι γουστάρετε Αλλάξαμε χώρο μυαλά δεν αλλάξαμε Οι "φίλοι" μου με φωνάζουν Σαίντ,Χαλιλάντερ η Ιρακινό λόγω μαλλιού και ομοιότητας με τον Νaveen Andrews του LOST.Μη τους ακούτε απλά ζηλεύουν..μη πιστευετε το "δειξε μας τους κολλητούς σου να σου πω ποιός είσαι"..αν σας τους δείξω θα δειτε πως δεν έχω καμμιά σχέση ούτε και φάκελο στην ιντερπολ όπως αυτοί. Ας με φωνάζουν όπως θέλουν μια φορά η μαμακα μου Αλέκο με φωνάζει
Μικρός ήμουν αυτό που λένε "κακός μπελάς".Ευτυχώς μεγαλώνοντας ωρίμασα και έγινα χειρότερος.Μέχρι χθές πίστευα ότι ο γάμος είναι χωριό στον Έβρο γι αυτό μη μου χαλάτε τις εντυπώσεις.Δεν έβαλα φωτογραφία γιατι δεν είμαι ιδιαίτερα ωραίος για την ακρίβεια όταν γεννήθηκα ο μαιευτήρας έστειλε εξώδικο στη μάνα μου.
moodytimes
Moodytimes 