
ΤΙΤΑΝΕ (2021)
Σκηνοθεσία : Ζουλιά Ντικουρνό
Πρωταγωνιστούν : Αγκάτ Ρουσέλ, Βενσάν Λεντόν, Γκαράνς Μαριγιέ
Η μικρή Αλεξιά θύμα σοβαρού τροχαίου δυστυχήματος θα πρέπει να ζήσει με μια πλάκα από τιτάνιο στο κεφάλι της. Η ενήλικη Αλεξιά κάνει σόου σε στριπ κλαμπ, λατρεύεται από το αντρικό φύλο, ικανοποιείται σεξουαλικά με…μηχανές και σκοτώνει για κάποιο ανεξήγητο λόγο.
Σας φαίνονται περίεργα όλα αυτά έτσι; Που να δείτε τη συνέχεια! Το κείμενο ευτυχώς για όσους το διαβάζουν κι ευτυχώς για μένα που το γράφω θα είναι μικρό γιατί δεν γίνεται να πλατιάσεις και να προσπαθήσεις να δώσεις στον αναγνώστη να καταλάβει περί τίνος πρόκειται αν δεν κάνεις αποκαλύψεις, και το μπλογκ αυτό δεν το κάνει ποτέ. Σαφέστατα εχθροί και φίλοι θα συμφωνήσουν ότι η Ντικουρνό έκανε μία πολύ τολμηρή ταινία. Ο κινηματογράφος της είναι σκληρός και συχνά άρρωστος, αλλά η σκληρότητα και η αρρώστια υπάρχουν γύρω μας. Η Ντικουρνό “ονειρεύεται” ή καλύτερα προβλέπει μια κοινωνία σκοτεινή και εχθρική, ενώ παράλληλα ακούμε στο μυαλό μας τα ουρλιαχτά των διαφορετικών ανθρώπων τους οποίους εμείς οι “φυσιολογικοί” συχνά στοχοποιούμε. Το φιλμ ξεκινά σαν ένα post-punk κόμικ που παίρνει σάρκα και οστά και φυσικά προειδοποιεί εξ αρχής, “δεν είναι για όλους και πολλοί από εσάς που είστε στην αίθουσα θα θελήσετε να φύγετε”.
Το ΤΙΤΑΝΕ χτυπάει ανελέητα το πολιτικώς ορθό σινεμά και τον καθωσπρεπισμό, θα μου πείτε είναι η μόνη ταινία που το κάνει; Και βέβαια όχι απλώς αυτό το είδος σινεμά σπανίζει, τουλάχιστον με το τρόπο που το κάνει η συγκεκριμένη δημιουργός. Πολλές σκηνές θα σοκάρουν με την ωμότητά τους και καταλαβαίνω απόλυτα όλους όσους δεν το αντέχουν, δεν μπορούν όλα να ικανοποιούν όλους, κανόνας. Το ΤΙΤΑΝΕ κάποιοι θα το θεωρήσουν ένα goth ανεξάρτητο διαμάντι και κάποιοι άλλοι έναν εφιάλτη ο οποίος βρήκε τη θέση του στη μεγάλη οθόνη. Η αλήθεια μάλιστα είναι πως κι εγώ βγήκα διχασμένος από την αίθουσα, τι είδα τελικά; Προς το παρόν καταλήγω ότι είδα ένα φιλμ από την σχολή εφιαλτών του Κρόνεμπεργκ αλλά νομίζω πως η Ντικουρνό προχωρά πολύ παρά πέρα. Υπάρχει το θρίλερ, υπάρχει ακόμα και η επιστημονική φαντασία και υπάρχει και το κόμικ αλλά σε άλλη μορφή, μη φανταστείτε τις χολλυγουντιανές ιστοριούλες.
Η μοναξιά, η περιθωριοποίηση, η απανθρωπιά, η βία, το μίσος μιας σύγχρονης ή αν θέλετε μιας πολύ κοντινής μελλοντικής κοινωνίας επιτίθοντε από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Η αναληθοφάνεια της ταινίας συχνά θα γίνει για κάποιους ενοχλητική αλλά προφανώς αυτός είναι και ο σκοπός της Ντικουρνό, και φυσικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος ούτε να συμφωνήσει και να δεχτεί αυτό το είδος σινεμά ούτε να εκτιμήσει τις όποιες προθέσεις της Γαλλίδας. Η Ντικουρνό δεν έκρυψε ποτέ της πόσο αγαπά τα σκληρά θρίλερ και τα δυστοπικά φιλμ, οπότε εσείς αποφασίζετε.
Από την άλλη το σινεμά της είναι τίμιο και ξεκάθαρο, δεν υπάρχει τίποτα δήθεν στο ΤΙΤΑΝΕ ή κάποια κρυμμένα νοήματα για τα οποία θα φταίει το κοινό που δεν τα κατάλαβε. Υπάρχει τρόμος, υπάρχει αγωνία, υπάρχει δημιουργική τρέλα, και κυρίως υπάρχει μια πρωταγωνίστρια η οποία τα έδωσε όλα στην κυριολεξία για να μπορέσει να υποδυθεί την Αλεξιά , η Αγκάτ Ρουσέλ είνα ανατριχιαστικά καλή κι ακόμα και όσοι μισήσουν την ταινία δεν μπορούν να μην υποκληθούν στην ερμηνεία της, εξαιρετικός βέβαια και ο Βενσάν Λεντόν τον οποίο είχα θαυμάσει στο σπουδαίο φιλμ Ο Νόμος Της Αγοράς.
Αν σώνει και καλά θα έπρεπε να βγάλω συμπέρασμα θα κατέληγα στο ότι το ΤΙΤΑΝΕ είναι μία ταινία που ή θα την μισήσεις ή θα την αγαπήσεις, ο γράφων ακόμα αναρωτιέται αλλά μάλλον θα καταλήξει στο δεύτερο.