![img_20190129_200556[1]](https://moodytimes.files.wordpress.com/2019/01/img_20190129_2005561.jpg?w=500)
Μετά από πόσα χρόνια….
Τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν πέρασαν και πολλά, ώπα λάθος ξεκίνημα, το ρήμα “καλοσκέφτομαι” δεν είναι το κατάλληλο, βλέπεις αν καλοσκεφτόμουν δε θα καθόμουν να γράψω αλλά θα έκανα κάτι πιο χρήσιμο, θυμάσαι τι μου έλεγες…”θα κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου”, ήσουν ο μόνος που μου το έλεγε, καλά μου το έλεγαν κι άλλοι αλλά εσύ ήσουν ο μόνος που το πίστευε…σταματάω να γράφω και παίρνω ανάσα, κι ακόμα δε ξεκίνησα. Μια και μιλάμε για το τι θέλει η καρδιά, ξέρεις γράφω που και που, τίποτα σπουδαίο κάτι μαλακίες για να περνάει η ώρα, είναι σα να σε βλέπω τώρα, με εκείνο το θυμωμένο ύφος σαν βλοσυρός Λέοναρντ Κοέν μόλις άκουσες τη λέξη “μαλακίες”, όχι γιατί σε πειράζει η βρισιά, άνθρωπος που ήξερε τη Τρούμπα σαν τη παλάμη του χεριού του δεν ενοχλείται από τις βρισιές, σε πειράζει η σκληρή αυτοκριτική. Λοιπόν ξέρεις κάτι, κανένας δεν σε γνώρισε όπως εγώ, εκτός βέβαια από τον κύριο Τάκη τον κολλητό σου, μου είχε πει ότι είχες “φάει” εκείνο το δοσίλογο, αλλά με όρκισε να μην το μαρτυρήσω πρώτον γιατί θα θύμωνες και δεύτερον γιατί θα το αρνιόσουν, δεν ήθελες να σε θεωρώ φονιά! Κι εκείνες οι ιστορίες με τους δύο Γερμανούς στρατιώτες, ο ένας κατέληξε γκρεμισμένος στα βοτσαλάκια της Καστέλας γιατί προσπάθησε να κακοποιήσει μια κοπέλα, ενώ ο δεύτερος ενάμιση χρόνο αργότερα με διαλυμένο κεφάλι κάπου κοντά στη Τερψιθέα, ευτυχώς ήταν μεθυσμένος, ήταν μόνος, και ο Μπάμπης με τον Θόδωρο φρόντισαν να στήσουν το σκηνικό “παραπάτησε από το μεθύσι έπεσε και το χτύπημα στο κεφάλι τον σκότωσε”. Οι Γερμανοί είχαν αμφιβολίες αλλά “ψάξε βρες” που έλεγε και ο κύριος Τάκης. Ο Γερμανός στην Τερψιθέα ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών, το έφερνες βαρέως…παιδί, κατοχή, άγρια χρόνια, το αγοράκι που είχε πεθάνει από πείνα πριν λίγο καιρό, το τρίτο σου παιδί!
Τα θυμάμαι ακόμα, τα πάντα, τα φιλαράκια μου λένε “γράψε για όλα αυτά”, τι να γράψω, θα σε προσβάλλω. Τι μπορείς να γράψεις για ένα παιδί δεκαεπτά χρονών που φεύγει άφραγκο από την Καλαμάτα για να καταλήξει με χίλιους δύο τρόπους στον Πειραιά; Η τρίτη απόδραση από το ορφανοτροφείο, η πετυχημένη. Μεροκάματα σε οικοδομές, παράνομη σχέση με γυναίκα χωροφύλακα, κι εκείνα τα χέρια που μπορούσαν να σε λιώσουν. Δεκαεφτά χρονών κι έβαζες κάτω τριαντάρηδες, ο Πορύχης ο πυγμάχος ήθελε να σου βάλει γάντια γιατί θαύμαζε τη δύναμή σου αλλά εσύ ήσουν ξεκάθαρος “γιατί να παίξω ξύλο με κάποιον που δεν με έχει πειράξει;” Πάω από το ένα θέμα στο άλλο, σε δυσκολεύω; Δεν είχα που λες σκοπό να γράψω αλλά….ήθελα και να σου μιλήσω, “μιλάγαμε” συχνά όλα αυτά τα χρόνια, όμως τώρα η ανάγκη είναι διαφορετική. Ένα άδειο κάθισμα δίπλα μου στο τρένο, ένα στριμωξίδι στο λεωφορείο, μια μουσική που με έδιωξε.
Ξέρεις πόσο συχνά περνάω από την Τερψιθέα; Χαμογελάς ε; Χαμογελάς γιατί μαντεύεις, μαντεύεις ότι περνάω από το παλιό παιχνιδάδικο του Κοκοράκη. Εκεί σε ξεπαράδιαζα, στρατιώτες, σετ Ταρζάν με ιθαγενείς και άγρια ζώα, “καμπόηδες και ινδιάνους” όπως έλεγες, και βέβαια ιππότες. Η μισή σου σύνταξη έφευγε στα παιχνίδια μου αλλά σε όποιον τόλμαγε να σου κάνει παρατήρηση απαντούσες “κάνε δουλειά σου μ’αρέσει να τον βλέπω να στήνει τα στρατιωτάκια και να παίζει, τις προάλλες είχε βάλει τους Γερμανούς να κυνηγάνε τον Ταρζάν, το μπουζούκι έχει φαντασία, να δεις κάτι μάχες…”. Ποτέ δεν έμαθα γιατί με έλεγες “μπουζούκι”, ίσως γιατί λάτρευες το ρεμπέτικο αν και δε τραγουδούσες ποτέ, μια στροφή κι αυτή μισοφαγωμένη. Θυμάμαι μια φορά που είχες δει τον Βαμβακάρη σε μια εκπομπή στην τηλεόραση, χαμογέλασες “α ρε Μάρκο”, “τον ήξερες;” σε ρώτησα, κι άρχισες να μου λες για τον Μάρκο, τον Παπαιωάννου, τον Στελάκη…. “Άστο το παιδί έχεις ρουφήξει και δε βάζεις γλώσσα μέσα σου, τράβα κοιμήσου”, η γιαγιά απότομη πάντα και η μόνη που τολμούσε να σου μιλήσει έτσι, το “ρουφήξει” σήμαινε έχεις μεθύσει αλλά και οι δυο μας ξέρουμε ότι δεν μεθούσες ποτέ! “Σταμάτα μη σε πετάξω από το μπαλκόνι” της απαντούσες ήρεμα ενώ δεν είχες σηκώσει ποτέ χέρι απάνω της, ούτε στα παιδιά σου.
Οι πρώτες σκληρές αλήθειες για τον πόλεμο του 40, φαντράκια που έκλαιγαν ενώ μερικά “πιτσιρδέλια” όπως τους αποκαλούσες τα έκαναν επάνω τους από το φόβο. Κρύο ψείρες, λιποταξία. “Οι Ιταλοί είχαν έρθει για εκδρομή, δεν ήθελαν να πολεμήσουν”. Πανικός με τους βομβαρδισμούς, χαμένα κράνη και προστασία από τα θραύσματα με την κατσαρόλα να καλύπτει το κεφάλι, γέλιο, ακόμα και το γέλιο σου είχε κάτι το σοφό και καλά καλά δεν ήξερες να γράψεις το όνομά σου. Με πείραζες που έβλεπα Ποπάϋ, “πάλι ο Ποπάης” μου έλεγες και εγώ σε διόρθωνα. “Γιατί παίζεις πασιέντζα”, δεν με κοιτούσες όταν απαντούσες και η απάντηση πάντα η ίδια “γιατί με κάνει να σκέφτομαι μπουζούκι”. Πασιέντζα με τις ώρες, κι εσύ στο κόσμο σου, “κοίτα ποιος μιλάει” θα μου πεις. Οι κόσμοι μας τα έβρισκαν μια χαρά μεταξύ τους. Εσύ το είχες δει από νωρίς, τότε που με έπαιρνες από το χέρι και με πήγαινες στο ΑΝΕΣΙΣ, η κυρία Μαίρη όλο χαμόγελο, “δε σου μοιάζει καθόλου ο μικρός, ξανθομπαμπουράκι”, “σαν εκείνο τον Αμερικάνο τον Λοχία στη Μάχη” απαντούσες, “μου μοιάζει Μαιρούλα”. Και η Μαίρη να θέλει να κεράσει γρανίτα κι εγώ ν’αρνιέμαι “βρε μην είσαι ιδιότροπος” μου έλεγε. Οι Τέσσερεις Σαρλώ, Λουί Ντε Φυνές, Τζέρρυ Λούις, Γκοντζίλα, τον Γκοντζίλα ήθελα να τον βλέπω δύο φορές, “όχι πάλι τα τέρατα θα χαζέψει”, η μάνα μου, “άστο το παιδί έχει φαντασία”.
Και που με οδήγησε αυτή η γαμημένη φαντασία μου λες; Να κάθομαι να γράφω σε ένα μπλογκ και να μη ξέρω καλά καλά τι θέλω να πω. Άργησα να διαβάσω τον Ντοστογιέφσκι που μου χάρισες στα 13 μου, “αργείς ακόμα μπουζούκι, αλλά αυτό το βιβλίο είναι ότι πιο σημαντικό θα πάρεις από μένα”. Έγκλημα Και Τιμωρία. Το έβλεπα στη βιβλιοθήκη μ’εκείνη την κανελί χοντρή βιβλιοδεσία του, φοβόμουν να το διαβάσω, νόμιζα πως όταν το τελείωνα θα ήταν σα να σε ξαναέχανα, μέσα μου ήξερα πως όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή το ίδιο το βιβλίο θα με καλέσει, και η στιγμή ήρθε, και ξανάρθες κι εσύ. Και ξανάρθε κι αυτή η πουτάνα η μέρα, τότε στο νοσοκομείο που μου έκλεισες το μάτι και μου είπες πονηρά και ψιθυριστά “κοίτα κάτι καπούλια που έχει αυτή η νοσοκόμα”. Οι περιπέτειες σου με τις γυναίκες πολλές….”να κάνεις οικογένεια μόνο όταν είσαι έτοιμος, μη κοιτάς εμένα εγώ δεν έκανα για οικογένεια”, όχι δεν έκανες, ψέματα…έκανες, τα αγαπούσες τα παιδιά, τα πρόσεχες, τα πείραζες και τα “βασάνιζες” κι αυτά γελούσαν και δε ξεκολλούσαν από δίπλα σου. Αεροπλανικά κόλπα, στροφές, πετάγματα στο κρεβάτι, “δεν τη θέλω τη μάλλινη κουβέρτα με τσιμπάει”. Δε φόρεσες ποτέ πουλόβερ, ριγέ κοστούμι και πουκάμισο ακόμα κι αν χιόνιζε.
Η ελληνική ταινία Σάββατο βράδυ, ‘Λόλα”, ο Παπαγιαννόπουλος σε ρόλο κακού, εγώ να θυμώνω γιατί τον ήξερα Κυρ Γιώργη στο Λούνα Παρκ και γελούσα, δεν είχα ακούσει καλά και νόμιζα ότι η ταινία αναφερόταν στη Τούμπα, “έχει Τούμπα και ο Πειραιάς;”, εσύ γελάς πάλι αινιγματικά “Όχι Τούμπα μπουζούκι…Τρούμπα”, “Τι είναι η Τρούμπα;” ξανά γέλιο “Θα σου πω άμα έρθει η ώρα”…..”Πάψε πια, μη χάσεις και δεν πεις στο παιδί τα χαϊρια σου”, η γιαγιά ξανά σε χέβυ μέταλ φάση. Ο κύριος Τάκης σαφέστατος, “ένας νταβατζής του έκανε τον μάγκα κι επειδή του ‘ριχνε ένα κεφάλι νόμιζε ότι θα τον έκανε καλά, αλλά ο Νιόνιος του άρπαξε το μαχαίρι σα να έπαιρνε παιχνίδι από μωρό και του τραβάει μ’αυτό δυο στα κωλομέρια….”, και μετά η προειδοποίηση, “Αν πειράξεις τη Ρένα εδώ θα σε θάψω, ζωντανό!”, ο εξευτελισμός του τραμπούκου, μαχαιριά στα κωλομέρια, σήμα κατατεθέν της ξεφτίλας. Εγώ πάλι, προσπαθώ ακόμα να αρπάξω το μαχαίρι, παλεύω συνέχεια.
Ο Ρασκόλνικοφ, ο Μάρκος, ο Τσιτσάνης, οι γιεγιέδες, τα στρατιωτάκια που τα χάρισα σε παιδιά ορφανοτροφείου (σα να τα χάριζα σε σένα ήταν, από ορφανοτροφείο το έσκασες κι εσύ), όλοι εδώ σε ένα διαφορετικό μέρος….τι εννοώ; Τα γραπτά που έλεγα στην αρχή. Ίσως κάποτε γράψω για σένα, σου θύμωσα που έφυγες, το αρνήθηκα, δεν σε επισκέφτηκα ποτέ γιατί δεν ήθελα να αποχαιρετήσω, δεν μπορούσα και η γιαγιά καθάριζε για σένα “όποιος πει ότι δεν τον αγαπούσες θα του ανοίξω το κεφάλι με τη μαγκούρα, ακούς εκεί, εμένα να ρωτήσουν αλλά δεν τολμάνε, αει σα πέρα”. Έφυγες κι έχασα τον προστάτη μου, γι’αυτό θύμωσα, δε μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος μου και το ήξερες, οπότε γιατί την κοπάνησες; Εκείνο το Σάββατο που μου είπαν τα νέα έκανα αυτό που ήθελες να κάνω, πήγα σινεμά, δε κάθισα σπίτι, δεν ήθελα πένθος, με κακοχαρακτήρισαν αλλά τους έγραψα στ’αρχίδια μου, έκλαιγα στη σκοτεινή αίθουσα του ΑΤΤΙΚΟΝ στον Πειραιά και παρακολουθούσα τον Σων Κόννερυ να αντιμετωπίζει τους φονιάδες στο OUTLAND.
Στη κηδεία έδιωχνα τους συγγενείς, έφυγα μόνος παίρνοντας ένα ταξί. Την άλλη μέρα στο σχολείο κάποιο μεγαλύτερο αγόρι με είπε “γκομενάκι” επειδή με έπιασε να κλαίω, εκείνος κατέληξε με το μάγουλο τούμπανο κι εγώ στο γραφείο του έξαλλου γυμνασιάρχη κι η φιλόλογος καθάρισε για να μην φάω αποβολή…”ξέρετε κύριε Γυμνασιάρχα προχθές…”. Θυμωμένος ακόμα, κάποιος μου λέει συλλυπητήρια και ξεσπάω σε γέλια, ξινά πρόσωπα. Ένα μπλε τετράδιο κι εγώ να γράφω κάτι, “τι είναι αυτό ρε μπουζούκι;” “Τίποτα κάτι για το σχολείο”, είχες καταλάβει ότι σου έλεγα ψέματα αλλά ντρεπόμουν. Η ντροπή δεν κράτησε πολύ, άφησα επίτηδες το τετράδιο ανοιχτό πάνω στο τραπέζι κι έκανα ότι κοιμόμουν πεσμένος στο ντιβάνι. Προσπάθησες να μη με ξυπνήσεις έριξες μια ματιά προς το μέρος μου βεβαιώθηκες ότι ήμουν εκτός μάχης και ξεφύλλισες. Χαμογέλασες, οι ιππότες μου που ήταν μια φτηνή αντιγραφή των Τριών Σωματοφυλάκων σε έκαναν να χαμογελάσεις, χαμογέλασα κι εγώ. Δέκα σελίδες, δεκαπέντε;
“Να μη ντρέπεσαι να κλαίς μπροστά σε αυτούς που πρέπει, ποιος σου είπε ότι οι άντρες δεν κλαίνε; Να κρύβεις το κλάμα σου από αυτούς που δεν αξίζουν”. Μου χάρισες ένα ρολόϊ και λίγα χρήματα. Τα χρήματα τα έφαγα σε κασέτες το ρολόϊ δεν το φόρεσα ποτέ αλλά το κρατάω καλά φυλαγμένο όπως κάνουμε με όλα τα πολύτιμα πράγματα. Τι φλυαρία κι αυτή απόψε! Αναρωτιέσαι γιατί σου γράφω…τα πράγματα έχουν ζορίσει κι όταν ζόριζαν τα πράγματα πάντα σε σένα ερχόμουν, ακόμα κι όταν έφυγες, αυτό κάνω και τώρα. Είμαι ακόμα λίγο θυμωμένος μαζί σου αλλά…λίγο. Εσύ πόσο θυμωμένος είσαι μαζί μου που γράφω για σένα…πάλι χαμογελάς και μουρμουρίζεις…. “Το μπουζούκι γράφει”
![IMG_20190206_182257[1]](https://moodytimes.files.wordpress.com/2019/02/img_20190206_1822571.jpg?w=500)
Μικρός ήμουν αυτό που λένε "κακός μπελάς".Ευτυχώς μεγαλώνοντας ωρίμασα και έγινα χειρότερος.Μέχρι χθές πίστευα ότι ο γάμος είναι χωριό στον Έβρο γι αυτό μη μου χαλάτε τις εντυπώσεις.Δεν έβαλα φωτογραφία γιατι δεν είμαι ιδιαίτερα ωραίος για την ακρίβεια όταν γεννήθηκα ο μαιευτήρας έστειλε εξώδικο στη μάνα μου.
moodytimes