
Άρης Μαραγκόπουλος : Πεδία Μάχης Αφύλακτα
Εκδόσεις : ΤΟΠΟΣ
Κάποιες παρατηρήσεις ακόμα: μου κάνει εντύπωση πόσο ο φόβος της σύγκρουσης με το απροσδόκητο, με το άγνωστο,πόσο ο Φόβος που έχει επικαθίσει στην πόλη ύστερα από τις τελευταίες βιαιότητες της αστυνομίας έχει κάνει μια χαρά την δουλειά του. Διαβάζω σε όλες τις ανακοινώσεις-προσκλήσεις περισσότερα λόγια για την έκκληση ηρεμίας παρά για την ουσία της αγανάκτησης. Αλλά δεν πας σε διαδήλωση αγανάκτησης με τα παιδάκια σου, γελώντας, τραγουδώντας, κάνοντας αστειάκια, κουνώντας την πιπίλα του μωρού σου. Δεν γίνεται να είσαι από την μία αγανακτισμένος και από την άλλη να ρουφάς αρειμανίως τον καπνό σου. Ή είσαι ή δεν είσαι αγανακτισμένος. Διαδηλώνεις ή δεν διαδηλώνεις την αγανάκτησή σου. Που αυτομάτως σημαίνει ένα σωρό πράγματα:
- Δεν είσαι μόνος σου-ότι νόημα και να έχει αυτό (μένει να αποδειχθεί)
- Δεν είσαι ευγενικός συζητητής, δεν ανοίγεις, εσύ ο διαδηλωτής, ευθύ διάλογο με το βάρβαρο Κράτος που ξεπουλάει τη χώρα σου.
- Το βάρβαρο Κράτος δεν θέλει, δεν πρόκειται να σε ακούσει, άρα πιθανότατα να το βρεις απέναντί σου με αστυνομία και ότι άλλο αυτό σημαίνει.
- Δεν μπορείς να εξασφαλίσεις, δια των φιλειρηνικών σου εκκλήσεων εναντίον της βίας, ότι όλα θα λειτουργήσουν όπως τα ήθελες, ειρηνικά, γαλήνια, οικογενειακά, απλά και ωραία. Η βία γεννιέται από την βία και νικιέται από την βία. Δεν το λέω εγώ. Ψάξε λίγο και θα βρεις πόσοι έχουν αναλύσει το θέμα.
- Η αγανάκτησή σου δεν είναι εξ ανάγκης και αγανάκτηση των άλλων. Άλλης ποιότητας αγανάκτηση αισθάνεται ο άνεργος, ο μεγαλοσυνδικαλιστής της ΔΕΗ, ο συνδικαλιστής της ΑΔΕΔΥ, και όλων των χαραμοφάηδων των ΔΕΚΟ, άλλη ο φοιτητής, άλλη ο έφηβος άλλη ο μεγαλοδημοσιογράφος, άλλη ο παραγωγικός επιχειρηματίας που είναι δούλος της ανάγκης, άλλη εκείνος που έχει μαγαζί στο Κολωνάκι για να ασχολείται η γυναίκα του, και εντελώς άλλη ο εργάτης (υπάρχουν ξέρετε ακόμα..) άλλη ο παπάς και άλλη ο αστυνόμος.
Δεν είμαστε όλοι ίσοι κι όμοιοι. Το θέμα είτε μας αρέσει είτε όχι είναι πάντα ταξικό. Την ίδια αυτή ώρα που η χώρα ξεπουλιέται άλλοι είναι διακοπές. Την ίδια αυτή ώρα κάποιοι άλλοι ακόμα συζητάνε περί άλλων, π.χ για ένα ωραίο κείμενο του Ελύτη, για ένα ωραίο φουστανάκι, για ένα ωραίο αυτοκίνητο…Και κάποιοι άλλοι, τα χοντρά καθίκια, ετοιμάζουν να κάνουν γερή μπάζα απ’όλη αυτή τη διάλυση.
Μετά την κατοχή των Γερμανών, γινόταν λόγος για κείνα τα καθίκια που άρπαξαν για ένα κομμάτι ψωμί τα υπάρχοντα των φτωχών ανθρώπων, δωσίλογοι συνήθως, μαυραγορίτες κλπ. Ξέρετε πως τους έλεγαν κομψά; “Εκ Της Κατοχής Πλουτίσαντες”. Το καταλαβαίνετε, σε λίγο θα έχουμε τους “Εκ Της Κρίσης Πλουτίσαντες”. Και δεν θα είναι Γερμανοί τραπεζίτες. Θα είναι μεγαλοδημοσιογράφοι, μεγαλογιατροί, μεγαλοτραγουδιστές, μεγαλοδικηγόροι κλπ. Οι συνήθεις ύποπτοι. Εναντίον αυτών καμία αγανάκτηση; Εναντίον των Βατοπεδίων τίποτε; Εναντίον των Ζίμενς και σία τίποτε;
Είδατε πόση τελικά αγανάκτηση υπάρχει;
Ειρηνική; Οικογενειακή; Μη βίας; Σιωπηλή; Τύπου κηδείας; Δεν νομίζω, δεν νομίζω.
Μια ταξική αγανάκτηση δεν αφορά όλους με τον ίδιο τρόπο. Και όταν θα είναι πηγαία και όχι μιμητική, όταν θα έχει νόημα πραγματικό, όταν με άλλα λόγια θα έχουν πολλοί (ποτέ όλοι, αλλά οπωσδήποτε αυτοί που πλήττονται πραγματικά) συνειδητοποιήσει ότι διακυβεύονται η ζωή τους και η ζωή μας, δεν νομίζω ότι θα μπορεί να είναι ειρηνική. Με τίποτα.