REIGNING SOUND…ΟΙ ΜΕ(Μ)ΦΙΣΤΟΦΕΛΕΙΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

REIGNING SOUND : SHATTERED (2014)

LABEL : MERGE RECORDS

 

Όπως όλα δείχνουν ο Elvis ακόμα μας στέλνει την αγάπη του από το Memphis με το δικό του τρόπο.

Οι Reigning Sound πατριωτάκια του Βασιλιά κυκλοφορούν φέτος το 6ο στούντιο άλμπουμ τους και ίσως το πιο r n b τους.Μη φανταστείτε πως το γκαραζ DNA τους έπαψε να λειτουργεί αλλά μάλλον το Shattered τους θέλει λιγότερο αφοσιωμένους στη μουσική που τους έκανε γνωστούς στους ανεξάρτητους κύκλους.O Greg Cartwright (κιθάρα,φωνή) ο ηγέτης του γκρούπ, θα έλεγε κανείς πως μπήκε σε μια μηχανή του χρόνου και βρέθηκε πίσω στη δεκαετία του 60 κυρίως αλλά…ας μιλήσουν τα τραγούδια

Τα North Cackalacky Girl και You Did Wrong είναι σούπερ δείγματα εθιστικής γκαραζο-πόπ “αφέλειας” με ρυθμό και στιχουργική “φιλοσοφία” 50 ετών πίσω και φυσικά με την απαιτούμενη εφηβική μαγκιά εκείνης της εποχής.Ειδικά το δεύτερο κομμάτι μας επιφυλάσει και μια έκπληξη,χάρη στο αρμόνιο του Dave Amels έρχονται στο νου οι MAKE UP αν έπαιζαν πιο ήρεμοι και πιο…συμβιβασμένοι.Τα έγχορδα του Never Coming Home καταφέρνουν να φέρουν εις πέρας το πάντρεμα της pop-folk των λουλουδιών με τον βρετανικό λυρισμό που στοίχειωσε το μεγαλύτερο κομμάτι της δεκαετίας του 80.Στο Falling Rain ο Dylan του Like A Rolling Stone μαζί με τον Al Stewart σκέφτονται πως θα ήταν η ζωή αν έπαιζαν για λίγο με τους House Of Love ή με τους Housemartins αξιοπρόσεκτη εδώ η rhythm section Benny Trokan (μπάσσο) και Mikey Post (ντραμς).To If You Gotta Leave μας πάει πίσω στις μεγάλες στιγμές του λευκού r n b, ενώ στο Once More κυριαρχεί ένα νωχελικό τέμπο το οποίο παρακολουθούν διακριτικά οι Steely Dan.

My My και Baby, It’s Too Late εδώ πιά έχουν βρετανοποιηθεί τελείως αφού νομίζεις πως παίρνουν οδηγίες από τους Spencer Davis Group και τους Them πίσω από τη κονσόλα και τρέμουν μήπως και ξεφύγουν από όσα λένε οι δάσκαλοι.Αν τολμούσαν ίσως να γίνουν λιγάκι πιο άγριοι και πιο ωμοί τότε οι πρώιμοι Animals θα κουνούσαν επιδοκιμαστικά το κεφάλι.Το άλμπουμ κλείνει με τα δύο πιο Atlantic Records τραγούδια που έγραψε ο Cartwright το In My Dreams και το I’m Trying (To Be the Man You Need) στο οποίο αυτός ο soul – gospel ήχος που ακούγεται καλεί απεγνωσμένα τον Percy Sledge να βάλει ένα χεράκι.

Αν και οι ηχογραφήσεις του Shattered έλαβαν χώρα στο Nashville η country είναι εντελώς απούσα.Τα παιχνίδια με το παρελθόν καλά κρατούν στη μουσική και όταν εκεί βρίσκουμε και τον απαιτούμενο σεβασμό οι αγκάλες μας και τ’αυτιά μας είναι ανοιχτά

Καλή Ακρόαση

Read Full Post »

Black Lizards….Οι Μαύρες Σαύρες Δεν Ξεχνούν

BLACK LIZARD : BLACK LIZARD (2013)

Label : Soliti

Δηλαδή με το χέρι στην καρδιά,όταν εσείς ακούτε για ροκ συγκρότημα από τη Φινλανδία  ποιό σας έρχεται πρώτο στο μυαλό…πώς?Είπαμε με το χέρι στην καρδιά μην κλέβετε!

Οι Apocalyptica, o ΗΙΜ, οι Lordi (μάλλον λόγω Eurovision και τερατοεμφάνισης), οι Nightwish φυσικά και κάποια άλλα ατμοσφαιρικά metal σχήματα.Να όμως που κάποια παιδιά ήταν να μην πέσουν στην αντίληψη του κυρίου Anton Newcomb (Brian Jonestown Massacre) ο οποίος κάτι φαίνεται να είδε σε αυτούς και αποφάσισε να μην τους αφήσει σε ησυχία. Η Σκανδιναβία  αν μπορούσε να υπερηφανευθεί για κάποια απο τις νεοψυχεδελικές της σκηνές αυτή ήταν η Σουηδική,τώρα όμως ήρθε η ώρα και για τους Φινλανδούς να δείξουν δοντάκια.

Tα πράγματα είναι απλά για την παρέα απο το Ελσίνκι, λατρεύουν την ψυχεδέλεια της δεκαετίας του 60, προσεύχονται στο Psychocandy των Jesus And Mary Chain και παράλληλα λιώνουν τα δισκάκια των Spacemen 3.Κανένα βραβείο πρωτοτυπίας δηλαδή αλλά ποιός το χρειάζεται κιόλας.Όταν απλά θέλεις να παίξεις καλή μουσική και να κάνεις όσους σε ακούν να ταξιδεύουν το τελευταίο που σε νοιάζει είναι αν θα είσαι πρωτότυπος.Όταν οι κιθάρες σε υπνωτίζουν και σε στέλνουν στη χώρα του Πήτερ Παν για να πετάξεις και να το ευχαριστηθείς δε χάνεις πολύτιμο χρόνο απολαυστικής ακρόασης για να ψάξεις και να βρείς που τα έχεις ξανακούσει όλα αυτά

Όταν κομματάρες σα τα Boundaries, Some Drugs και Dead Light δεν σου δείχνουν κανένα έλεος με τους κιθαριστικούς στροβιλισμούς και το μπάσσο που δαγκώνει τότε μένεις με το χαμόγελο που φέρνει αυτό το μουσικό εγκεφαλικό μασάζ.Άνοιξη του 2013 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ των Black Lizard αλλά μέχρι πρόσφατα τους αγνοούσαν. Ευτυχώς η μουσική δικαιοσύνη ορισμένες φορές είναι αμείλικτη κι έτσι οι “Σαύρες” είναι απο τα βασικά ονόματα του σπουδαίου Austin Psych Festival για το τρέχον έτος.

Οι ανεξάρτητοι ροκ σταθμοί στις ΗΠΑ τους αγαπούν ιδιαίτερα, σιγά που δεν θα τους έσπρωχνε ο Newcomb ,έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι.Εμείς αναμένουμε τη συνέχεια και μέχρι το δεύτερο “δύσκολο” LP θα κολλάμε στα Dead Light και Forever Gold

Περισσότερα ηχητικά ίχνη του άλμπουμ εδώ

Read Full Post »

HI-FI ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ…THE MEN : NEW MOON, ΟΤΑΝ Η ΚΙΘΑΡΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

THE MEN : NEW MOON (2013)

LABEL : SACRED BONES

Λίγο πολύ γνώστη η ιστορία, τρία παιδιά από το Μπρούκλιν ( οι Nick Chiericozzi, Chris Hansell, και Mark Perro)με κοινά ακούσματα και με ιδιαίτερη λατρεία στον Tom Petty, στους Pixies και στους Dinosaur Jr αποφασίζουν να κάνουν συγκρότημα.Στην αρχή δοκιμάζουν κάτι σαν post-punk αλλά το πράγμα δεν φαίνεται να πολυκολλάει.Κάτι έλλειπε, ευτυχώς όμως βρέθηκε γρήγορα κι αυτό το κάτι ήταν ο ντράμερ Rich Samis. Όλα αυτά συνέβησαν το 2008 αλλά ότι έστελναν στις εταιρείες πήγαινε άκλαφτο,στο κάτω κάτω ποιός χρειάζεται άλλη μια μπάντα που παίζει rock n’roll

Επέμειναν όμως και καλά έκαναν,για δύο χρόνια δεν άφηναν κλαμπ για κλαμπ και το κοινό έφευγε ενθουσιασμένο κι επειδή μερικές φορές ο λόγος είναι σπόρος τα νέα για αυτό το κουαρτέτο διαδόθηκαν.Βρέθηκε στούντιο και το πρώτο LP με τίτλο Immaculada ήταν γεγονός.Τα fanzines καθώς και διάφορα μουσικά έντυπα τους κατάταξαν στα γκρουπς που υπόσχονταν πολλά.

Το 2011 ο Chris Hansell ύστερα από έντονες λογομαχίες με τους υπόλοιπους αποτελεί παρελθόν και την θέση του στο μπάσο παίρνει ο  Ben Greenberg που ήταν ο μηχανικός ήχου στο άλμπουμ τους Leave Home.Με την προσθήκη και του Kevin Faulkner στην lap steel κιθάρα το συγκρότημα είναι πλέον πενταμελές.

Η φετινή τους δουλειά με τίτλο NEW MOON ξεκινά με ένα όμορφο rock-country carousel το Open The Door.Μη φανταστείτε πως άλλαξαν και πολύ τις ιδέες του όμως γιατί αμέσως μετά ακολουθεί ένα αλά Bob Mould ξέσπασμα στο HALF ANGEL – HALF LIGHT με εντυπωσιακά κιθαριστικά wah-wah στο ρεφραίν.Η κιθάρα όμως επιδίδεται και σε ιλιγγιώδη ζιγκ-ζαγκ στο WITHOUT A FACE ενώ η rhythm section δεν δυσκολεύεται καθόλου να την παρακολουθήσει.Ο συναγωνισμός Pixies με Velvets στο THE SEEDS βγάζει νικητές τους δεύτερους αλλά οι πρώτοι ήταν αν μη τι άλλο άξιοι αντίπαλοι. Ανελέητα DREAM SYNDICATE σφυροκοπήματα με κάπου στο βάθος να σουλατσάρει ένας ανυπόμονος Bevis Frond στο I SAW HER FACE.

To HIGH AND LONESOME θα μπορούσε να είναι ένα ορχηστρικό b-side των MAZZY STAR ενώ στο THE BRASS μια παλιά τηλεόραση του 1969 ανοίγει κι απο μέσα ξεπηδούν οι STOOGES που είναι αποφασισμένοι να πάρουν αυτό που τους ανήκει..Καλωσήλθατε Στη Ζώνη Του Iggy-φωτος.Σε όλο αυτό το punk κυνήγι δεν θα μπορούσαν να είναι αμέτοχοι κάποιοι φανατικοί των DAMNED και των DEAD KENNEDYS….ELECTRIC.Αν οι μεγάλοι και τρανοί WIPERS αποφάσιζαν να γίνουν λίγο πιο ψυχεδελικοί θα έγραφαν κάτι σαν το I SEE NO ONE.

Μια Ντυλαν-ική φυσαρμόνικα στο BIRD SONG κάνει παρέα σε κάποια Jack White πλήκτρα και φτιάχνουν ένα δυνατό indie-rock κοκταίηλ που βαράει αλύπητα στο κεφάλι και ένα punk συγκρότημα δεν διστάζει να ρίξει κλεφτές ματιές στον Springsteen στο FREAKY.

Το άλμπουμ κλείνει με μια Space-ψυχεδελική μπαλάντα το SUPERMOON με τα ντραμς να δίνουν τα παραγγέλματα και με την κιθάρα να εκτελεί εν ψυχρώ

Τελικά ποιός χρειάζεται άλλη μια rock n roll μπάντα?

ΕΜΕΙΣ!!!!!

Read Full Post »

HI-FI ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ …LONELY WILD…Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ

THE LONELY WILD : THE SUN AS IT COMES (2013)

LABEL : URSA MAJOR RECORDS

Λογικό μου φαίνεται, άμα σπουδάζεις  συγγραφή, μουσική και κινηματογράφο το’χεις χάσει το παιχνίδι.Δεν είσαι το παιδί της διπλανής πόρτας και είσαι καταδικασμένος να είσαι συνεχώς ανήσυχος..ευτυχώς!

Ο Andrew Carroll πιθανότατα ήθελε να κάνει κάτι που να τα συνδυάζει και τα τρία, δηλαδή ήθελε να σχηματίσει ένα μουσικό συγκρότημα με κινηματογραφικές εικόνες και ιστορίες αντί για στίχους.Έψαξε πολύ για να βρεί αρωγούς σε αυτή του την προσπάθεια αλλά φαίνεται πως τα κατάφερε. Το  THE SUN AS IT COMES είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των καλιφορνέζων THE LONELY WILD ενώ υπάρχει και το EP με τίτλο DEAD END.Ένεργοί απο το 2010 αλλά οι ζωντανές τους εμφανίσεις τον τελευταίο χρόνο άρχισαν να τους κάνουν γνωστούς.Ο κιθαρίστας Andrew Schneider –συμμαθητής του Carroll- όταν άκουσε τι περίπου είχε στο μυαλό του ο συνονόματος του ενθουσιάστηκε “ήξερα πως είχα βρεί το γκρουπ με το οποίο θα έπαιζα αυτό που ήθελα” δήλωσε σε συνέντευξη

Το άλμπουμ ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι στο οποίο οι φωνητικές αρμονίες θυμίζουν έντονα τους MIDLAKE ενώ ο υπέροχα μυστήριος και ομιχλώδης ακουστικός ήχος παραπέμπει στα τέλη της δεκαετίας του 60 όταν και η χίππικη φολκ προσπαθούσε να πεθάνει με αξιοπρέπεια όπως της ταίριαζε.Ακολουθούν κάποια φωνητικά βγαλμένα απο μουσικό θέμα του Morricone  για να αλλάξει αμέσος το ύφος και τα κιθαριστικά χαϊδέματα να καταλήξουν σε ένα αγχωτικό αλα WHITE STRIPES και NATIONAL πάντρεμα…BANKS & BALLROOMS.Στο EVERYTHING YOU NEED έρχεται η σειρά των CALEXICO να δώσουν τα φώτα τους ,άλλωστε είπαμε … κινηματογράφος, λογοτεχνία πως θα μπορούσαν να λείπουν?Το τραγούδι σε απελευθερώνει τόσο που θέλεις να το ακούς τρέχοντας σε ένα ξέφωτο και φωνάζοντας στον ουρανό.

Το KEEP US WHOLE έτσι όπως αρχίζει θα μπορούσε να είναι ένα κατασκοπικό θεματάκι του John Barry  αλλά ο συγκεκριμένος James Bond αντί για όπλο κρατάει κιθάρα και μνημονεύει έναν νηφάλιο ήλιο.Όταν θα έρθει μια στιγμή που θα βρεθείς μόνος σου με μια κιθάρα σε ένα υπόγειο σκοτεινό και υγρό, με τυφλές αράχνες και αναμνήσεις,όταν από αυτή την υγρασία θα σε πονάνε κόκαλα και ψυχή τότε θα γράφονται και τραγούδια σαν το CLOSER THAN THE NEEDLE και την ώρα που θα τραγουδάς ο αντίλαλος θα είναι κάποια απόμακρα φωνητικά από τους Crosby Stills And Nash…ο καλύτερος προπομπός για το στοιχειωμένο δίλεπτο WHO’S CALLING που ακολουθεί

Ο Johnny Cash βρίσκει μια παρέα νεαρών που του αλλάζει λίγο τα μυαλά και τον βάζει να πειραματιστεί λίγο με τον ήχο του Paisley Underground…COME BACK DOWN.Φανταστείτε τους AMERICA ,τους  EAGLES και τους GREEN ON RED εγκλωβισμένους μέσα σε ένα ασανσέρ να ανταλλάσσουν ριφς και απόψεις γύρω από την αμερικάνικη ροκ μπαλάντα , ίσως και να προέκυπτε ένα OVER EDGEWARE. Όταν η νύχτα έρχεται συνοδεία μιας γλυκιάς κούρασης ίσως θα ήταν χρήσιμο να ερχόταν στην παρέα και μια μελωδία σαν το FLAMES TO FIGHT.Tα κιθαριστικά Neil Young φρεναρίσματα που ακούγονται στο BANKRUPT αιφνιδιάζουν ευχάριστα και ανατρέπουν την αρχική εντύπωση της συνηθισμένης μετα-country σύνθεσης.

Αντίθετα βλέποντας τον τίτλο BURIED IN THE MURDER φαντάζεσαι εξ’αρχής τι μέλει γενέσθαι.Σαν να ακούς την σκοτεινή πλευρά των MERCURY REV να ξεστομίζει στίχους που άφησε πίσω του ένας Αυστραλός μέθυσος ποιητής ο οποίος φεύγοντας για το δικό του πουθενά πήρε μαζί του δίσκους του Nick Cave , Louis Tillett και Triffids.

Την κέλτικη πίπιζα έχει αντικαταστήσει μια κιθάρα αλλά ο τραγουδοποιός παραμένει στη κορφή ενός highland παρέα με μύθους και νεραϊδες και τους παίζει κάτι που θα μπορούσαν να παίξουν οι U2 του 87 αν είχαν συνεργαστεί με τον Sufjan Stevens.

Πολύ όμορφο άλμπουμ!

Read Full Post »

GUN OUTFIT : HARD COMING DOWN…ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

GUN OUTFIT : HARD COMING DOWN (2013)

LABEL : PPM

Οι θεοί της Ολύμπια των ΗΠΑ δεν είπαν ακόμα την τελευταία τους λέξη.Δεν ξέμειναν από ροκ κεραυνούς όσο και αν τους πρόδωσαν οι κοινοί θνητοί της μουσικής βιομηχανίας.Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και με συνοδεία κιθάρας.

Ωστόσο οι Gun Outfit ώρες ώρες θυμίζουν περισσότερο συγκροτήματα από το δυναμικό της K Records ή ακόμα και της SST,μ’άλλα λόγια καλώς τα δεχτήκαμε τα ένδοξα τέλη της δεκαετίας του 80.Tρίτο άλμπουμ για τους πρωτευουσιάνους και όπως δείχνουν τα πράγματα αυτή τη φορά δείχνουν για τα καλά τα δόντια τους.Dylan Sharp και Carrie Keith μοιράζονται κιθάρες και φωνητικά και τα πάνε μια χαρά

Στο Flying Low,Maria έχουμε ένα περίεργο μείγμα εναλλακτικού blues-rock που οι χορδές θα ξυπνήσουν μνήμες απο Dinosaur Jr.,Gun Club και Throwing Muses ενώ στο Lau Blues τρεκλίζεις βγαίνοντας από ένα τρισάθλιο μπαρ αλλά στη θέα του φεγγαριού κλείνεις τα μάτια γιατί σε πειράζει το φώς του,όλα αυτά την ώρα που η rhythm section κάτι μουρμουρίζει και σε κοροϊδεύει.Το μόνο που σου έχει απομείνει είναι μια γλυκειά θολούρα θολούρα στο μυαλό απο το σκοτάδι που έχει εισβάλει εδώ και ώρα μέσα του…High Price To Pay.

Ένα κιθαριστικό tempo περνάει σαν εξπρές μπροστά απο Velvet-ικά τοπία και δεν ξεχνάει ούτε τους Dream Syndicate ούτε τους Wipers όποιος έδειξε ασέβεια στους θεούς το πλήρωσε, I’ve Got A Gift.Θυμάσαι κάποιο παγωμένο πρωϊνό όταν ξύπνησες σε μιαν ακτή με πονοκέφαλο από το άγριο μεθύσι της προηγούμενης νύχτας και η αρμύρα μαζί με την μουσική σου ψυθίριζαν ανατριχιαστικές ιστορίες για κάποιες γοργόνες που πούλησαν την ψυχή τους για ένα φιξάκι ή για ένα τελευταίο ποτό χωρίς να το μετανοιώσουν ποτέ?Young Lord

Άλλο ένα ξημέρωμα σε βρήκε να προσπαθείς να εντοπίσεις από που έρχεται μια γνωστή γυναικεία φωνή που της κάνει παρέα κάποια αλήτισσα κιθάρα απο αυτές που αγκάλιαζαν οι bluesmen του δρόμου είναι οι ίδιες κιθάρες που συχνά μπέρδευαν τα λόγια τους γι’αυτό και μιλούσαν κατευθείαν στη καρδιά..Fool’s Gold.Ο Neil Young και ο Rich Hopkins σε στηρίζουν για να περάσεις “απέναντι” στο My Love Is Wanting Me κι εκεί βρίσκεσαι στην αρχή ενός αυτοκινητοδρόμου που διέσχιζαν τρελαμένοι γκαραζοπάνκς και πολύχρωμα φρικιά καλή βόλτα λοιπόν με το Death Drive.

Είναι έγκλημα να μη δοκιμάσεις το ψυχεδελικό φίλτρο του You’ll Go First είναι το ίδιο που δοκίμασαν και πολλοί μαθητευόμενοι Lou Reed.Πέρασες με κόκκινο μωρό μου κι έπεσες πάνω σε μια μελαγχολική τραγουδοποιό που όμως δεν φαίνεται να την νοιάζει αν συντριβεί, μια ζωή έχει μάθει να μαζεύει τα κομμάτια της απο διάφορους δρόμους…Fallen Sun Song.

Αν ο Mark Eitzel έβρισκε μια παρέα απο περιθωριακούς μουσικούς που θα έψαχναν καταγώγια για να τζαμάρουν τότε το Songwriter θα ήταν η πρώτη τους επιλογή.

Καλή Ακρόαση

Songwriter : Gun Outfit

Read Full Post »

WOOLEN MEN…ΤΙ ΞEΧΑΣΑΝ ΟΙ VELVETS?

THE WOOLEN MEN : WOOLEN MEN (2013)

LABEL : WOODSIST

Η θρυλική “μπανάνα” των Velvet Underground θα πρέπει σίγουρα να είχε λιώσει στα πικ-απς ή στα cd players τριών παιδιών απο το Portland, του Alex Geddes , του Lawton Browning και του Raf Spielman.Ο τελευταίος μάλιστα μοιάζει να είναι και ο μόνος που είχε μουσική προϋπηρεσία αφου υπήρξε μέλος των GET HIM EAT HIM.Βέβαια η μουσική παιδεία αυτής της τσαμπουκαλεμένης τριάδας περιλαμβάνει πάρα πολλά 45άρια ψυχεδελογκαράζ καθώς και επιρροές απο Wipers ,Dead Moon και New Wave.

Σίγουρα οι Woolen Men δεν έρχονται για να διεκδικήσουν δάφνες προτότυπου ήχου αλλά δεν θα περάσουν απαρατήρητοι,όχι απο κάποιες συνειδήσεις που έχουν αποφασίσει να θάψουν βαθειά μέσα τους τους το αγνό πρωτόλειο rock’n roll. Ενέργεια,ζωντάνια και διάθεση να βασανιζουν τις κιθάρες τους έχουν και απώτερος σκοπός τους είναι να μας ξεκολλήσουν απο τις καρέκλες μας.

Το δικό τους Texas-garage punk είναι τα Mayonnaise, Drankard’s Dream και Head On The Ground ενώ ο ξερός κιθαριστικός ήχος των Wipers και του Jon Spencer κάνει αισθητή την παρουσία του στο Hold It Up.H παραγωγή και η ηχογράφηση μυρίζουν “φτήνια” Dead Moon και ίσως αυτό να μην είναι ένα απο τα πλεονεκτήματα του άλμπουμ,αλλά θα ήταν άδικο να κολλήσουμε εκεί.Η πρώτη τους δουλειά είναι ,έχουν περιθώριο για βελτιώσεις.Το Hazel χαρακτηρίζει μια εντελώς Stone-ική εισαγωγή και παίρνεις όρκο πως ο Keith και ο Charlie βρίσκονται πίσω απο την κονσόλα αλλά μας αιφνιδιάζει γιατί στην εξέλιξη του φέρνει στην παρέα Stooges και Joy Division!

To Stoner ζητά κι αυτό ένα κομμάτι απο την πίττα χάρη σε κάποια καλπάζοντα riffs με τα οποία ξεκινάει το Her Careers ενώ μια καθαρά βρετανική rhythm section απο new wave των αρχών της δεκαετίας του 80 ξαφνιάζει ευχάριστα στο Submission που στην αρχή σε προϊδεάζει για έναν άλλο garage φόρο τιμής.

Αλλά όπως προαναφέραμε κάποιοι άλλοι έχουν λόγο να βλέπουν τους “κόπους” τους να δικαιώνονται κι αυτοί δεν είναι άλλοι απο τους Velvet.Tα I Was Wrong, Magic Tricks και Ode To An Hour θα περίμενες να τα βρείς σε μια επανέκδοση της “μπανάνας” με επιπλέον sessions , ακυκλοφόρητα και B-Sides.Ειδικά στο Ode To An Hour σχεδόν απογοητεύεσαι που δεν ακους την επιβλητική φωνή της Nico.

Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον των WOOLEN MEN αλλά εκτιμώ όποιον μου θυμίζει όμορφες εποχές όταν η απόκτηση ενός άλμπουμ αποτελούσε αντικείμενο κουβέντας και ανταλλαγής απόψεων γύρω απο επιρροές,όλα αυτά που οδηγούσαν σε επανακροάσεις παλιών κλασσικών δίσκων και σε ψαξίματα χαμένων μικρών θησαυρών

Καλή Ακρόαση

The Woolen Men : Ode To An Hour

Read Full Post »

ΤΙΚ ΤΑΚ ΤΙΚ ΤΑΚ

Μια βόμβα στην μουσική της πόλης

Έτοιμη να εκραγεί…ευτυχώς

Έτοιμη να σκάσει στα μούτρα των φασιστοσκυλάδων την ώρα που μετράνε κατεψυγμένα λουλούδια στα κωλάδικά τους και ψάχνουν για αδρανή γραμματόσημα που θα τους κάνουν “φίλους” στο Facebook.

Η πόλη θυμώνει,η πόλη εκδικείται κι εκδικείται με μουσική

Ο Μανώλης Αγγελάκης με το άλμπουμ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΟΜΒΑ στην ετικέτα της INNER EAR δεν έρχεται για να χαϊδέψει αυτιά γι’αυτό… το νου σας.

Προσεχώς περισσότερα

Καλή Και Απαιτητική Ακρόαση

Για την ώρα ακούστε μια μελοποίηση για την οποία ο Καβάφης θα ήταν περήφανος

Υ.Γ : Η χθεσινή εκπομπή με το πρώτο μέρος της ανασκόπησης για τα άλμπουμς του 2012 υπάρχει Εδώ

Read Full Post »

MOONFACE : WITH SIINAI,HEARTBREAKING BRAVERY….ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΝΕΙ ΓΚΡΙΜΑΤΣΕΣ

MOONFACE : WITH SIINAI,HEARTBREAKING BRAVERY (2012)

LABEL : JAGJAGUWAR

“Ωραίοι αυτοί οι Moonface….έχουν ξαναβγάλει άλμπουμ?”

“Θα ξαναπαίξεις κάτι απο αυτούς τους Moonface…δεν τους ήξερα”

Δυο φράσεις που ακολούθησαν το “I’M Not The Phoenix Yet” ,κομμάτι των Moonface που έπαιξα την προηγούμενη Τετάρτη απο την εκπομπή όταν και η “κυβερνοκονσόλα” άρχισε να κάνει τα δικά της κόλπα.

Όπως λέει και το ανέκδοτο “το συγκότημα των Moonface είναι ο εξής ένας….ο Spencer Krug“.O Krug ήταν,μπορεί και να είναι ακόμα δεν ξέρω, μέλος των Wolf Parade τους οποίους καλό θα ήταν να ανακαλύψετε κάποια στιγμή αν δεν τους ξέρετε ήδη.Αυτός λοιπόν ο πολυταλαντούχος μουσικός απο το Μόντρεαλ του Καναδά ανακαλύπτει ένα συγκρότημα απο την Φινλανδία τους Siinai κατα τη διάρκεια μιας περιοδίας των Wolf Parade στη Σκανδιναβία και αποφασίζει πως τους θέλει αρωγούς στο άλμπουμ που είχε στο μυαλό του.

Αυτό το “παγωμένο” electronica κρεσέντο που είχε ο ήχος των Siinai ταίριαζε απόλυτα με τις μελωδίες που βασάνιζαν τα οράματα του Spencer.Αυτή η ιδιόρρυθμη παρέα δεν δίνει φράγκο για τις επιταγές του αρτηριοσκληρωτικού ραδιοφώνου,δεν δίνει φράγκο για τους “κανόνες” της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας που ούτως ή άλλως τρώει τις σάρκες της και ψυχοραγεί, δεν ψαρεύει ακροατήριο ανάμεσα σε “θρησκόληπτους σκοταδιστές” που κουνάνε άλμπουμς της δεκαετίας του 70 και καταριούνται ότι καινούργιο κυκλοφορεί.

Οι Moonface έρχονται να πουν κάποια πράγματα και όποιος θέλει ακούει…η καλύτερα όποιος θέλει ονειροπολεί..οι υπόλοιποι ας περιμένουν το 200ο άλμπουμ των Stones για να πας πείσουν πως στα 95 ο Jagger ροκάρει ακόμα ή ας γεμίζουν τον τοίχο τους στο facebook με καμμιά 40αριά εκτελέσεις του Smoke On The Water έχοντας την  ψευδαίσθηση πως διδάσκουν ροκ.

Στο Heartbreaking Bravery θαρρείς πως ακούς τους Bauhaus σε μια προσπάθεια τους να δραπετεύσουν απο τον γοτθικό πύργο και να συναντήσουν τον Peter Hammil,δεν ξέρεις ποιό απο τα ονειρικά μονοπάτια που βείσκονται μπροστά σου να διαλέξεις ενώ οι στίχοι σε κάνουν να αρπάζεις το στυλό και να γράφεις πατώντας pause και play

Στο Yesterday’s Fire οι Suicide συναντούν τους Jesus And Mary Chain και ανταλλάσουν “απόψεις” την ώρα που πέφτουν και κάποιες κλεφτές ματιές σε Bowie φωνητικά.Τελικά τα ανθρωπάκια απο το διάστημα με τις ασημένιες στολές δεν έφυγαν για πάντα μοναχά για λίγο έλλειψαν και τώρα επιστρέφουν για να κηρύξουν το “Ευαγγέλιο” του μουσικού Βερολίνου.

Το Shitty City είναι το δικό μας σάουντρακ , το μουσικό κοστούμι όλων όσων καταπίνουν το γκρίζο μίσος που βγάζει αυτή η μεγαλούπολη,όλων όσων χορεύουν στους εξαντλητικούς ρυθμούς της που φέρνουν στα ρουθούνια τη μυρωδιά του εμετού,κάποιοι Tangerine Dream “πειραγμένοι” απο acid συνεχίζουν να παίζουν μανιασμένα ενώ όλοι μας συνεχιζουμε να αποτελούμε μέρος αυτής της ανυπόφορης αστικής μπόχας.

Ο ήχος των U2 συνοδεύει το κορμί και το μυαλό σε Βεντερικές περιπλανήσεις ενός ήρωα που παραμένει έκπτωτος άγγελος νοιώθοντας άνετα μόνο ανάμεσα στους ξεγραμμένους αυτού του κόσμου,σ’αυτούς που γυρίζουν περιφρονητικά τον κώλο τους στην καλογυαλισμένη σαπίλα του μιλλένιουμ καθωσπρεπισμού.όλα αυτά στο Quickfire, I Tried.Το post-punk γιορτάζει και αποφασίζει να το ρίξει έξω ακόμα κι αν λυσσομανάει ένας μεταλλικός αέρας ,ακόμα κι αν ένα χαλάζι απο μαύρους αντίλαλους πέφτει αλύπητα πάνω σε ανύποπτα κεφάλια…I’m Not the Phoenix Yet.

Ένας Brian Eno απο τα παλιά,κάποιοι kraut rock Βενεδικτίνοι μαζί με κάποιους προσκυνητές του Peter Gabriel μαζεύονται σ΄ένα ασκέρι που θα διαβεί μια έρημο γεμάτη ανθρώπινες στάχτες …Faraway Lightning, ενώ το Headed for the Door είναι απο αυτά τα κομμάτια για τα οποία ο Moby θα μπορούσε και να σκοτώσει και ο Michael Mann θα έντυνε σίγουρα κάποιες απο αυτές τις μαγικές νυχτερινές σκηνές του.

“Teary eyes and bloody lips/makes you look like Stevie Nicks”…με αυτούς τους πανέξυπνους χιουμοριστικούς στίχους ξεκινά το Teary Εyes στο οποίο ξαναβρίσκουμε για λίγο τους Suicide που όπως φαίνεται θέλουν όλη την πίτα του τραγουδιού δική τους και αποφασίζουν να δώσουν μάχη γι’αυτήν.Τέλος το Lay Your Cheek Οn Down μας μεταφέρει σ’ένα περίεργα γοητευτικό industrial-ψυχεδελικό τοπίο που θα βρούμε κι έναν τόπο λατρείας για τον ήχο της 4AD, απο εκείνες τις μελωδίες που καρφώνουν το κορμί στο κρεβάτι και τα μοναδικά μέλη που μπορουν να κουνηθούν είναι η καρδιά και το μυαλό,εσύ απλά αφήνεις ένα πολύχρωμο νερό να σε σκεπάσει.

Έτσι κι αλλιώς ο καθένας απο μας όταν γράφει στο μπλογκ του τη γνώμη του βγάζει προς τα έξω , γράφει γι’αυτά που αγαπάει , γι’αυτά που σιχαίνεται,γι’αυτά που φοβάται , γι’αυτά που ονειρεύεται …για χίλια δυό πραγματα δηλαδή τα οποία τον αγγίζουν.Οι ,ή αν προτιμάτε,..ο Moonface κατα τη γνωμη μου έκανε έναν απο τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς,δεν αφομοιώνεται με μία δύο ακροάσεις αλλά αποζημιώνει όσους ασχοληθούν μαζί του

Καλή Ακρόαση

Read Full Post »

MUJERES : SOFT GEMS….ΤΗΝ ΣΑΝΙΔΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

 

MUJERES : SOFT GEMS (2012)

LABEL : SONES -WEA

 

Ο Πέπε Γκουαρντιόλα έλεγε για την Μπαρτσελώνα “αυτό που πρώτα απ’όλα μας ενδιαφέρει είναι να παίζουμε καλή μπαλα και να κάνουμε τον κόσμο μας να χαίρεται,όλα τα άλλα θα έρθουν μετά”

Φαίνεται πως η προτεραιότητα στο “περνάμε καλά” έχει μεγάλη σημασία στη Βαρκελώνη.

Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι τέσσερα τρελαμένα παιδιά απο την πρωτεύουσα της Καταλωνίας αποφάσισαν να πιάσουν απο ένα μουσικό όργανο ο καθένας και να κάνουν το κέφι τους ελπίζοντας να ανεβάσουν την διάθεση σε όποιον αποφασίσει να τους δώσει λίγη σημασία παραπάνω.

Όμως αυτή η λίγη σημασία αξίζει να δωθεί,διοτι πως να το κάνουμε για το καλοκαιράκι το surf – garage είναι η καλύτερη μουσική επένδυση,ειδικά με φόντο τις παραλίες παρέα με ένα mp3 player ή ένα discman των οποίων τα ακουστικά θα σας λυτρώσουν α) απο την διπλανή χαζογκόμενα που έχει αποφασίσει να πάρει όλο της το σόι για να τους πει σε ποιά ακτή βρίσκεται με τη φωνή σε κάμποσα ντεσιμπέλ β) απο τον ψωνισμένο μπιζνεσμαν που θα έχει φορέσει την πανάκριβη μπλουζα του θα χει πάρει αγκαλιά το laptop του και θα ενημερώνει την ακόμα πιο ξενέρωτη παρέα του για τις επαγγελματικές του επιτυχίες και την πορεία του χρηματιστηρίου ή γ) απο την καβουροπαρέα που έχει αποφασίσει να βασανίζει τα αυτιά σου με τα καινούργια πατριωτικοσκυλέ σουξε του Notis ή με τα νέα αυτοκτονικά πονήματα της κάθε ιέρειας δισκογραφικών εταιρειών που βρίσκονται στη ζωή με σωληνάκια.

Οι Mujeres δεν λυπούνται κιθάρες και αδρεναλίνη και αν μη τι άλλο είναι γεμάτοι ζωντάνια και διάθεση για πάρτυ.Με κάμποσα eps στο ενεργητικό τους αλλα με το SOFT GEMS να αποτελεί μόλις το δεύτερο LP τους αυτοί οι τσόγλανοι αποφασίζουν να παραφράσουν τον Neil Young “my my hey hey surf rock is here to stay”….και γιατι όχι δηλαδή?

Σαφέστατη αναφορά στους “θεούς ” CRAMPS τα SEE THE LIGHT και SOFT GEMS Pt1, στο πρώτο θα έλεγες πως κάνει εμφάνιση- έκπληξη ο Link Wray ενώ στο δεύτερο φιλοξενούνται οι VENTURES… η τρέλα πάει στην αμμουδιά ας ανάψουμε μια φωτιά και διηγηθούμε ιστορίες χιουμοριστικού τρόμου που θα μπορούσαν να γίνουν και σενάρια για κάποια απο τα b-movies του Roger Corman. Mε όλα αυτά τα κιθαριστικά κατρακυλίσματα ο Lux Interior θα τσακίζει ένα μπουκάλι τεκίλα και θα γελάει απο εκεί ψηλά που βρίσκεται τήν ίδια στιγμή έκπτωτα αγγελάκια με μαύρες δερμάτινες φτερούγες και γυαλί ηλίου κατεβαίνουν στην παραλία με κακούς σκοπούς.

Μερίδιο απο τούτο το ξεσάλωμα θα έχουν και οι FUZZTONES (αυτο δα έλειπε) στο CALABRESE FINGERS , οι SPACEMEN 3 γίνονται ένα εφηβικό garage-rock γκρουπ για τις ανάγκες του SOFT GEMS Pt2 και με ένα μελαγχολικό ριφάκι αποχαιρετούν το καλοκαίρι…μάλλον θα ταίριαζε με το τέλος του Αυγούστου η ακρόαση του συγκεκριμένου μουσικοτεμαχίου.Στο SALVAJE οι SONICS πετάνε τα συνηθισμένα μαύρα ρούχα τους και φοράνε μαγιό,αλλά μη ξεγελιέστε οι διαθέσεις τους είναι το ίδιο άγριες και πρωτόγονες.

Στο HOW I AM το I’M WAITING FOR THE MAN των Velvet Underground βρίσκει το πρωτοξαδελφάκι του ενώ οι SHADOWS θα νοιώσουν και περήφανοι και συγκινημένοι στο άκουσμα του SEATTLE WAVES…άλλωστε surf χωρίς κύματα δεν γίνεται.Δύο λούμπεν ληστές απο ταινία του Ταραντίνο μπαίνουν σε ένα παραλιακό και παρακμιακό φαστφουντάδικο και κάνουν τη ζωή των ελάχιστων πελατών που βρίσκονται εκεί σκέτο εφιάλτη.Για μουσική υπόκρουση θα διαλέξουν ένα σαρανταπεντάρι δισκάκι ενός γκρουπ που δεν το ξέρουν ούτε τα μέλη του αλλά το ριφ του κομματιού είναι τόσο εθιστικό…RIDE A RIVER.Μετά το τέλος του HEART AND SHAME μην περιμένετε να βρείτε αγκώνες και γόνατα εκεί που τα αφήσατε αλλά το φινάλε του δίσκου είναι υπόθεση των STONES που παίζοντας ένα surf-garage -pop αντίο δίνουν το μικρόφωνο σε τέσσερεις αρσενικές SHANGRI-LAS…I,M OVER WITH YOU

Οι MUJERES θα ήταν το ιδανικό γκρουπ που θα ήθελε να έχει υπο τις οδηγίες του ο Γκουαρντιόλα αν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τη μουσική αντί για το ποδόσφαιρο αλλά με συγχωρείτε τώρα γιατι βλέπω ένα κύμα να έρχεται,τη σανίδα μου παρακαλώ.

 

 

 

 

Read Full Post »

DIRTY THREE : TOWARDS THE LOW SUN…..Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΕΝΟΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥ POST-ROCK

DIRTY THREE : TOWARDS THE LOW SUN (2012)

LABEL : DRAG CITY

Ένατο άλμπουμ για το τρίο απο την Αυστραλία που έκλεισε 20 χρόνια ζωής.

Warren Ellis, Mick Turner , Jim White.

Τρείς και μοναδικοί.Στη δισκογραφία απο το 1994 και απο τους πρώτους που ανακάλυψαν αυτόν τον ήχο που ονομάζουμε σήμερα post-rock.

Ξεκίνησαν με το να “ανοίγουν” συναυλίες των Sonic Youth,Pavement,John Cale…τι άλλη εμπειρία να ζητήσει ένα γκρούπ στα πρώτα του βήματα?Σπουδαίοι μουσικοί και οι τρείς τους και μάλιστα ο Ellis έγινε και κολλητό φιλαράκι του Cave σε σημείο να συγγράψουν μαζί και μουσική για ταινίες , χώρια φυσικά τη συνεργασία στους βραχύβιους GRINDERMAN.

O White απο την άλλη άρχισε τις στενές επαφές με τύπους σαν τον Will Oldham και τους Smog

O Turner βασάνιζε τη κιθάρα του με πειραματισμούς,προσωπική καριέρα,και συμμετοχές σε άλμπουμς καλλιτεχνών απο το χώρο της εναλλακτικής ροκ.

Το TOWARDS THE LOW SUN κυκλοφορεί στην ετικέτα της DRAG CITY που έχει φιλοξενήσει  κάτω απο τη στέγη της ονόματα σαν τους ROYAL TRUX, PALACE MUSIC , IAN SVENONIUS , STEREOLAB , SIX ORGANS OF ADMITTANCE….και πολλούς πολλούς άλλους

Τα έγχορδα κονταροχτυπιούνται με λαβωμένες κιθάρες στα FURNACE SKIES και RISING BELOW,στο πρώτο τα ντραμς μοιάζουν χαμένα σε ένα jazz δάσος κι όσο προχωράει το κομμάτι ο πειραματισμός γίνεται όλο και πιο τολμηρός ενώ στο δεύτερο ο ήχος μοιάζει να πριονίζει τα πόδια της καρέκλας που έχουν καθίσει οι σκέψεις σου για να αναπαυθούν.Στο SOMETIMES I FORGET YOU’VE GONE το πιάνο ψάχνει απελπισμένα ένα νιπτήρα για να πλύνει το κουρασμένο προσωπό του ενώ τα ντραμς του White σκοντάφτουν παντού. Η κιθάρα αδυνατεί ν’αντικρύσει το πρωινό γιατι ούτως η άλλως πέρα απο το δειλινό μοιάζει να μην υπάρχει τίποτε άλλο.Ο ήλιος κάποιες φορές με κάποιες μουσικές διστάζει και να ανατείλει και να δύσει.

Τι ταυτότητα να δώσει κανείς στο MOON ON THE LAND ? Post-Americana? Το βουρκωμένο βιολί του Ellis βάφει το φόντο σε χρώμα γκρί – πορτοκαλί.Αυτό το φεγγάρι λίγοι μπορούν να το δουν και ακόμα λιγότεροι μπορούν να το νοιώσουν,αλλά αυτό το φεγγάρι έχει μάθει και να γυρίζει τη πλάτη του,να φτύνει τον καπνό που μασάει και να χάνεται στην άλλη πλευρά του βουνού μαζί με τα τσακάλια.Στο THE PIER οι φίλοι μας θυμίζουν κάτι απο MOGWAI αυτό που λέγαμε στην αρχή για συναναστροφές ή καλύτερα για αλληλεπιδράσεις.Την ώρα που ένα αυτοκίνητο σταματάει απότομα στη μέση ενός έρημου δρόμου κι ο οδηγός πέφτοντας απάνω στο τιμόνι ξεσπά σε κλάματα,στη δική του αρμυρή βροχή που έψαχνε το κάλεσμα ενός τραγουδιού σαν το RAIN SONG.

O Neil Young του DEAD MAN μαζεύει μια παρέα οπαδών του Philip Glass και απλά παίζουν ότι τους κάνει κέφι…και μια και ο λόγος για κέφι το “φευγάτο” πιάνο του άλμπουμ οφείλεται στον κύριο Ellis ενώ το οργανάκι αφήνεται στις ορέξεις του Turner….THAT WAS WAS.

Αν οι Tindersticks αποφάσιζαν να γίνουν λίγο πιο μινιμαλιστές και να δώσουν στο πιάνο τους λίγες περισσότερες αρμοδιότητες πολύ πιθανόν να έβλεπαν το φως της μέρας ή τον καπνό της νύχτας κομμάτια σαν το ASHEN SNOW που ίσως είναι μια απο τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ.Πόσο μπορείς να παίζεις απερίσπαστος αυτό το ρημάδι το post-rock όταν σου σπάει τα ρουθούνια το άρωμα του A LOVE SUPREME, τι κι αν λειπει το θείο σαξόφωνο του John Coltrane τίποτα δε μοιάζει να έχει αλλάξει, όλη αυτή η τσιγαρίλα, όλος αυτός ο ιδρώτας έχουν κατακλύσει την ατμόσφαιρα..YOU GREET HER GHOST

Με δυο λόγια,καλά το μαντέψατε το TOWARDS THE LOW SUN είναι για συγκεκριμένα αυτιά σε συγκεκριμένες ώρες…όλα κι όλα τα παραπονά σας στους DIRTY THREE 

Καλή Ακρόαση

Read Full Post »