Η Ομορφιά Της Ύπαρξης…Ο Λόγος Στην Εικόνα Και Στον Θεατή

Η Ομορφιά Της Ύπαρξης (Om Det Oändliga) – 2019

Σκηνοθεσία : Ρόϊ Άντερσον

Πρωταγωνιστούν : Μπενγκτ Μπέργκιους, Άννα Μπρομ, Μάρι Μπέρμαν

 

Ένα ζευγάρι είναι σφιχταγκαλιασμένο και πετά στα σύννεφα, το συνοδεύουν αποσπάσματα από την Νόρμα του Μπελίνι. Μία γυναίκα αφηγείται σαν να απαγγέλει κάποιο ποίημα του Γκίνσμπεργκ, ή κάποιο απόσπασμα από βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν,  αυτή της την απαγγελία ακολουθούν εικόνες.

Εν ολίγοις, καλώς ήρθατε και πάλι στο εθιστικά παράξενο σύμπαν του σκηνοθέτη Ρόϊ Άντερσον. Και μάλλον η άποψη που θα ακολουθήσει θα είναι η συντομότερη που έχω γράψει ποτέ, άλλωστε η ίδια η ταινία δεν σε “βοηθά” να γράψεις και πολλά, ο λόγος είναι απλός, ο δημιουργός έχει αφήσει ελεύθερη τη φαντασία του θεατή να ερμηνεύσει όπως θέλει εκείνος τις σύντομες και φαινομενικά (προσοχή στο “φαινομενικά”) ασύνδετες μεταξύ τους εικόνες. Η αφήγηση της γυναίκας είναι ουσιαστικά το σενάριο, διότι σενάριο όπως το ξέρουμε δεν υπάρχει. Σύντομα πλάνα, λίγες λέξεις, σιωπές που λένε τα πάντα και φυσικά “τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης;” Διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι με ένα κοινό σημείο, την υπαρξιακή αγωνία, από έναν φόνο πάνω σε βρασμό ψυχής, και το φόβο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, μέχρι την δηλητηριασμένη μοναξιά μιας αδίστακτης εξουσίας και την απώλεια της πίστης ενός ιερέα που καταρρέει.

Συχνά τα πρόσωπα μοιάζουν κέρινα, οι διάλογοι ακούγονται σαν να τους έχει αφαιρεθεί και το τελευταίο ίχνος συναισθήματος, όμως οι εικόνες είναι αποτέλεσμα ενός μυαλού και μιας ψυχής που “παιδεύονται” ανελέητα για να μεταφέρουν ότι τους απασχολεί στη μεγάλη οθόνη. Ο Άντερσον είναι ένας δημιουργός με μοναδικό στυλ, κανένας δεν φαίνεται να μπορεί να τον μιμηθεί και για να είμαι δίκαιος καταλαβαίνω και όσους δεν μπορούν να πλησιάσουν τον κινηματογράφο του. Επαναλαμβάνω πως ο θεατής μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει κάποιες από τις εικόνες, σε κάποιες ίσως βρει τον εαυτό του μια και ο Άντερσον ποτέ δεν έχει βασικούς πρωταγωνιστές, αρκείται στις μικρές (πολύ μικρές για την ακρίβεια ολίγων λεπτών) ιστορίες. Είναι ένας δημιουργός που απορροφά τα πάντα γύρω του και τον προβληματισμό που προκύπτει από όλα αυτά τον μεταφέρει στην οθόνη με μοναδικό τρόπο. Η ταινία διαρκεί μόλις 76 λεπτά αλλά πόσα έχει πει!

Όμως μια και το παιχνίδι βασίζεται πολύ στο εικαστικό κομμάτι δε θα μπορούσε να μην πέσει και μεγάλο βάρος στην φωτογραφία την οποία έχει αναλάβει ο Γκέργκελυ Πάλος (συνεργάτης του Άντερσον και στο εκπληκτικό Ένα Περιστέρι Έκατσε Σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο Την ύπαρξη Του). Το γκριζοκίτρινο σε συνδυασμό με ένα κάπως ασθενικό γαλάζιο είναι τα χρώματα που κυριαρχούν, αυτά που προσθέτουν κάποιους μελαγχολικούς τόνους παραπάνω, αυτά που τονίζουν τους φόβους και την αγωνία των ηρώων.

Ο Άντερσον δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για την κοινωνία ή αν προτιμάτε για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει, όμως είναι ένας ποιητής του σινεμά, κι αυτή του την απαισιοδοξία φαίνεται να την αγαπά και να θέλει να την μοιραστεί με ειλικρίνεια μαζί μας. Η Ομορφιά Της Ύπαρξης δεν φτάνει- κατά τη γνώμη μου- το Περιστέρι αλλά δεν παύει να είναι ένα φιλμ που μας θυμίζει πόσο όμορφο είναι αυτό το διαφορετικό σινεμά που μπορεί να απευθύνεται σε λίγους όμως αυτοί οι λίγοι θα μείνουν φανατικοί και πιστοί ως το τέλος.

 

 

Read Full Post »