Κάθε Φορά Που Γράφω Γι’Αυτόν

Ο δικός μου φύλακας άγγελος κάνει βόλτες σε μια στοά με βρωμόνερα

γράφει με κηρομπογιά στους τοίχους της βλάσφημα γκράφιτι

χαστούκισε ένα τσιγγανάκι που τον κέρδισε στα ζάρια

και δοκίμασε ένα παλιό κραγιόν νομίζοντας ότι κάποια φιλούσε

 

Ο δικός μου φύλακας άγγελος ακούει τις καμπάνες όποτε θέλει αυτός

έχει για νανούρισμα το κλάμα μιας μαύρης κοπέλας που μένει στο ισόγειο

μα εκείνος ντρέπεται να δακρύσει μπροστά σ’ένα γέρο που τον κέρασε τσιγάρο

φοβάται μήπως τα μάτια του ματώσουν όταν τα ανοίξει απότομα

 

Ο δικός μου φύλακας άγγελος έχει κουραστεί να πεθαίνει για ένα ποίημα

να βαριανασαίνει κάθε φορά που τρέχει πίσω από μιαν ασπρόμαυρη θύμηση

να σταυρώνει τα δάχτυλα και το μυαλό του όταν ουρλιάζει ο έρωτας στο τρύπημα της βελόνας

και να κλείνει τα κύματα σε μπουκάλι αντί για κάποιο μήνυμα

 

Ο δικός μου φύλακας άγγελος κάνει μια ευχή όταν αντί γι’αστέρι

βλέπει να πέφτει ένα κομμάτι σοβάς απ’το ταβάνι

χύνει κρασί στο χώμα για να ξεδιψάσει η βασανισμένη ψυχή του Χένρυ*

και μένει μόνος κάθε φορά που γράφω γι’αυτόν

 

*Χένρυ Τσινάσκι : ήρωας διηγημάτων του Τσάρλς Μπουκόφσκι

Ο πίνακας έχει τίτλο Excruciating Fear (Ανυπόφορος Φόβος) δια χειρός Joanie Newberry

Read Full Post »

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΛΙΟΥΙΝ ΝΤΑΙΗΒΙΣ (INSIDE LLEWYN DAVIS)….ΣΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΟΕΝ

 

 

 

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΛΙΟΥΙΝ ΝΤΑΙΗΒΙΣ (INSIDE LLEWYN DAVIS) – 2013

Σκηνοθεσία : Τζόελ Και Ήθαν Κοέν

Πρωταγωνιστούν : Όσκαρ Άϊζακ , Κάρεϋ Μάλλιγκαν, Τζών Γκούντμαν, Τζάστιν Τιμπερλέηκ.

 

Ο Λίουιν Νταίηβις είναι ένας φολκ τραγουδοποιός ασυμβίβαστος και με αμφισβητούμενο ταλέντο που έχει το “χάρισμα” να τα κάνει συχνά μαντάρα στην προσωπική του ζωή εξ αιτίας των καλλιτεχνικών και όχι μόνο πεποιθήσεων του.Χωρίς δικό του σπίτι, χωρίς σοβαρή δισκογραφική εταιρεία και με μια αλλαξιά ρούχα ετοιμάζεται να ζήσει τη δική του Οδύσσεια και να πάρει τις όποιες αποφάσεις του.

Οι αδελφοί Κοέν με βάση την ιστορία του σπουδαίου φολκ καλλιτέχνη Dave Van Ronk (ρωτήστε τον Bob Dylan για την αξία του) ξαναζωντανεύουν το σινεμά του δρόμου ή καλύτερα την beat εποχή των τελών της δεκαετίας του 50 και των αρχών αυτής του 60.Όλα ξεκινούν από το περίφημο Greenwich Village της Ν.Υόρκης που υπήρξε η βάση για την καριέρα πολλών και σπουδαίων τραγουδοποιών της folk αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε την πατρίδα τη μποέμ και beat καλλιτεχνικής έκφρασης, με λίγα λόγια “το Παρίσι των ΗΠΑ”.

Έχω ξαναγράψει παλαιότερα πόσο πολύ λατρεύονται οι Κοέν από  μεγάλη μερίδα των κινηματογραφόφιλων και στη χώρα μας.Οι ταινίες τους αποτελούν γεγονός και συχνά χαρακτηρίζονται σπουδαίες πριν καλά καλά παιχτούν.Δεν ανήκω σε αυτή τη μερίδα αλλά αναγνωρίζω πως έχουν αφήσει την σφραγίδα τους στο σινεμά υπογράφοντας μερικές υπέροχες δουλειές.Αν μη τι άλλο το INSIDE LLEWYN DAVIS δείχνει το πόσο αγαπούσαν οι δύο κινηματογραφιστές εκείνη την κίνηση που ξεκινούσε στο Greenwich Village , ο βασικός άξονας είναι η φολκ μουσική όπως προαναφέραμε αλλά συνοψίζοντας καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ γεμάτο από beat φιλοσοφία.Βέβαια αν το καλοσκεφτούμε το ανατρεπτικό και ιδιόρρυθμο ύφος των Κοέν πάντα είχε κάτι από beat και πάντα ένας διαβολάκος με τη φάτσα του Κέρουακ τσίγκλιζε την καμερά τους.

Αυτό που τους αναγνωρίζω είναι πως ενώ περιμένεις πάνω κάτω τι θα δείς σε κάνουν κάθε φορά να νομίζεις πως ξαναγεννιούνται.Ούτε εδώ λείπουν οι χαρακτήρες οι βγαλμένοι από το πουθενά που αναρωτιέσαι “σε τι στην ευχή χρησιμεύουν στην εξέλιξη της ιστορίας”, δεν λείπουν φυσικά ούτε και οι παράλογες ατάκες που σε κάνουν να γελάς αυθόρμητα και ασφαλώς δε λείπει ο κλασσικός “αντιήρωας” που περιπλανιέται χωρίς καλά καλά να ξέρει και ο ίδιος το γιατί.Οι φολκ τραγουδοποιοί εκείνης της εποχής γύριζαν από πόλη σε πόλη συχνά με ώτοστοπ ελλείψει χρημάτων. Τραγουδούσαν σε καταγώγια μπροστά σε 10-20 άτομα αλλά το πάλευαν γιατί πίστευαν σε αυτή τη μουσική και ο χρόνος τους δικαίωσε.Ο Λίουιν όμως είναι μια κωμικοτραγική φιγούρα, γελάς μαζί του αλλά και τον λυπάσαι, δεν είναι πάντα αυτός ο υπεύθυνος  για ότι στραβό του συμβαίνει αλλά μοιάζει και ανώριμος να χειριστεί κάποια πράγματα… είπαμε κλασσικοί Κοέν!Ναι η μουσική είναι η αφορμή αλλά κόκκινη κλωστή δεμένη και το beat παραμύθι αρχίζει.

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που νομίζεις πως έχεις να κάνεις με ένα κινηματογραφημένο ποίημα γραμμένο τα πρώτα χρόνια του 60 αλλά η αίσθηση ότι βλέπεις τωρινό ανατρεπτικό σινεμά παραμένει,τα αδέλφια τα κατάφεραν μια χαρά σε αυτό.Το σενάριο θα μπορούσε να έχει την υπογραφή του Γκίνσμπεργκ, του Ρόμπινς και φυσικά του Κέρουακ. Μα ναι θα μπορούσε να είναι ακόμα κι ένα μυθιστόρημα από αυτά που σηματοδότησαν εκείνη την εποχή,αλλά μια στιγμή αφού μιλάμε και για μουσική μήπως θα ήταν απίθανο όλο αυτό το φίλμ να ήταν ένα από τα καταπληκτικά τραγούδια που έγραψαν ο Dylan ή ο Van Ronk?Καλά το καταλάβατε οι Κοέν ενσωμάτωσαν τρεις τέχνες σε μία..τρεις είπα? Λάθος προσθέστε άλλη μία, την φωτογραφία.Σχεδόν όλα τα πλάνα του INSIDE LLEWYN DAVIS φέρνουν στο μυαλό τα αριστουργηματικά εξώφυλλα των φολκ δίσκων που πρωτόβγαιναν τότε.Όταν ο Λίουιν στέκεται έξω από εισόδους πολυκατοικιών ή όταν περπατάει μόνος με την κιθάρα του στο δρόμο αμέσως βλέπεις εξώφυλλα Dylan, Baez, Paxton, Seeger και τόσων άλλων, αλλά και τα πλάνα μέσα στα καφέ ή στα μπαρ πάλι σε τέτοιου είδους αναφορές παραπέμπουν…άρα και μία ταινία εξώφυλλο?Γιατί όχι, έχετε δει πολλές?

Καταπληκτική φωτογραφία λοιπόν από τον Bruno Delbonnel ο οποίος ήταν και ο υπεύθυνος για τα φωτογραφικά πράγματα και θαύματα που είδαμε στο Amelie οπότε όπως ίσως μαντέψατε κι εδώ το παιχνίδι του φακού με τα χρώματα συχνά μαγεύει.Παραγωγή στη μουσική από τον βασιλιά T-Bone Burnett –εγγύηση- αλλά και από τον νεο-φολκ Marcus Mumford (των Mumford And Sons).
Το “Μυαλό Του Λίουιν Νταίηβις” θα παραμείνει δυσανάγνωστο μεν αλλά για άλλη μια φορά οι Κοέν θυμήθηκαν τον καλό τους εαυτό, έβγαλαν πολλά πράγματα από μέσα τους, δεν έχασαν τον έλεγχο ώστε να μας ταράξουν στο δήθεν κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια καλή ταινία…μαγκιά τους!

Καλή Διασκέδαση

Read Full Post »

Black Lizards….Οι Μαύρες Σαύρες Δεν Ξεχνούν

BLACK LIZARD : BLACK LIZARD (2013)

Label : Soliti

Δηλαδή με το χέρι στην καρδιά,όταν εσείς ακούτε για ροκ συγκρότημα από τη Φινλανδία  ποιό σας έρχεται πρώτο στο μυαλό…πώς?Είπαμε με το χέρι στην καρδιά μην κλέβετε!

Οι Apocalyptica, o ΗΙΜ, οι Lordi (μάλλον λόγω Eurovision και τερατοεμφάνισης), οι Nightwish φυσικά και κάποια άλλα ατμοσφαιρικά metal σχήματα.Να όμως που κάποια παιδιά ήταν να μην πέσουν στην αντίληψη του κυρίου Anton Newcomb (Brian Jonestown Massacre) ο οποίος κάτι φαίνεται να είδε σε αυτούς και αποφάσισε να μην τους αφήσει σε ησυχία. Η Σκανδιναβία  αν μπορούσε να υπερηφανευθεί για κάποια απο τις νεοψυχεδελικές της σκηνές αυτή ήταν η Σουηδική,τώρα όμως ήρθε η ώρα και για τους Φινλανδούς να δείξουν δοντάκια.

Tα πράγματα είναι απλά για την παρέα απο το Ελσίνκι, λατρεύουν την ψυχεδέλεια της δεκαετίας του 60, προσεύχονται στο Psychocandy των Jesus And Mary Chain και παράλληλα λιώνουν τα δισκάκια των Spacemen 3.Κανένα βραβείο πρωτοτυπίας δηλαδή αλλά ποιός το χρειάζεται κιόλας.Όταν απλά θέλεις να παίξεις καλή μουσική και να κάνεις όσους σε ακούν να ταξιδεύουν το τελευταίο που σε νοιάζει είναι αν θα είσαι πρωτότυπος.Όταν οι κιθάρες σε υπνωτίζουν και σε στέλνουν στη χώρα του Πήτερ Παν για να πετάξεις και να το ευχαριστηθείς δε χάνεις πολύτιμο χρόνο απολαυστικής ακρόασης για να ψάξεις και να βρείς που τα έχεις ξανακούσει όλα αυτά

Όταν κομματάρες σα τα Boundaries, Some Drugs και Dead Light δεν σου δείχνουν κανένα έλεος με τους κιθαριστικούς στροβιλισμούς και το μπάσσο που δαγκώνει τότε μένεις με το χαμόγελο που φέρνει αυτό το μουσικό εγκεφαλικό μασάζ.Άνοιξη του 2013 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ των Black Lizard αλλά μέχρι πρόσφατα τους αγνοούσαν. Ευτυχώς η μουσική δικαιοσύνη ορισμένες φορές είναι αμείλικτη κι έτσι οι “Σαύρες” είναι απο τα βασικά ονόματα του σπουδαίου Austin Psych Festival για το τρέχον έτος.

Οι ανεξάρτητοι ροκ σταθμοί στις ΗΠΑ τους αγαπούν ιδιαίτερα, σιγά που δεν θα τους έσπρωχνε ο Newcomb ,έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι.Εμείς αναμένουμε τη συνέχεια και μέχρι το δεύτερο “δύσκολο” LP θα κολλάμε στα Dead Light και Forever Gold

Περισσότερα ηχητικά ίχνη του άλμπουμ εδώ

Read Full Post »

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

 

 

Σκόρπισα πάνω στο τραπέζι τις εικόνες που μου απέμειναν 

ήθελα να χάσω κι αυτή τη παρτίδα όσο ακόμα μπορούσα να ντρέπομαι

μονάχα ένας παφλασμός με χώριζε από μια ανάπηρη αλήθεια

μονάχα μια κλωτσιά στο πρόσωπο με χώριζε από μια γωνιά αλμυρό ψωμί

 

Δώστε στο διάβολο λίγο χρυσάφι και λίγο χαμόγελο ακόμα

έτσι μόνο θα  πάρετε πίσω τη κραυγή που βάλατε ενέχυρο

όσο τα δάκρυα μπερδεύονται με το νερό η σιωπή μουρμουράει μονάχη

και το απλωμένο χέρι παραμένει ζαρωμένο και βρώμικο

 

 

Είναι ακριβή η ατίμωση κι έχει πικρή τη γλώσσα της

σέρνει το φόρεμά της σε χώμα που δάγκωσαν αλήτες γυρολόγοι

χορεύει δίπλα από φωτιά που άναψαν διψασμένα μάτια

αγκαλιάζει τ’αγκάθι που πάνω του βυθίστηκε το στήθος λαχανιασμένου πουλιού

 

 

Σ’αυτό το ποτάμι ή θα ξεπλυθείς ή θα πνιγείς

από τις όχθες του δεν ακούγονται τραγούδια 

μονάχα γρυλίσματα αδέσποτων σκύλων κι ανέμου χασμουρητό

σφίξε τις γροθιές σου για προσευχή όσο ακόμα μυρίζεις νύχτα

 

 

* O πίνακας δια χειρός Marta Syntiewski είναι από την έκθεση ζωγραφικής με τίτλο To End Justice (Να Σταματήσουμε Την Δικαιοσύνη) η οποία οργανώθηκε από καλλιτέχνες του Σικάγο

 

Read Full Post »

ΠΑΡΑΜΟΝΗ

 

Ήρθε η ώρα που η τρέλα πόνεσε 

καθώς έπαιζε κουτσό πάνω σ’ένα χαλί

ακριβώς εκεί που ένα ανυποψίαστο παιδί

τσούγκρισε κάποτε τα όνειρά του στην υγειά μιας

ολομόναχης ενηλικίωσης

 

 

 

Δεν ήταν εύκολο να διώξω τα πουλιά

δεν ήταν εύκολο να πάρω τον ίδιο δρόμο απ’την ανάποδη

δεν ήταν εύκολο για λίγο ακόμα αλκοόλ 

να πουλήσω τον τελευταίο θησαυρό μου

να μασήσω και να φτύσω με αηδία ένα τραγούδι που μ’αγάπησε

 

 

Αυτή η γιορτή δεν υπήρξε ποτέ μ’ακούς?

ήταν πάντα ένα μισοφαγωμένο κουλούρι πάνω στη μπλούζα

ενός κοριτσιού που λαγοκοιμόταν μαζί με τα σύννεφα

είδωλα και γέλια έφευγαν μακρυά να μην κολλήσουν συμπόνια

το τζάμι θαμπώνει ολοένα και περισσότερο για να μην βλέπει.

 

* O πίνακας δια χειρός Diana Martinez ονομάζεται Loneliness (Μοναξιά)

 

 

Read Full Post »

ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ…..MOODY RADIO 6/1/2014

Κάπως έτσι μας έκανε περήφανους η  μουσική.Μπορούσαμε να ουρλιάζουμε τους έρωτες μας μαζί με τις κραυγές τις Janis Joplin ή με τα φαλσέτα του Marvin Gaye.Μπορούσαμε να είμαστε λιώμα ανταλλάσσοντας ανατριχιαστικά εξωφρενικές και ανθρώπινες ιστορίες με τον Tom Waits, να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας στον Johnny Cash ή να κλάψουμε στη βροχή μαζί με τους Everly Brothers….όλα αυτά τα μπορούμε και την ίδια στιγμή ξεγελάμε τους γύρω μας παριστάνοντας τους “καθ’όλα εντάξει”

Στη Σπηλιά Του Σώγιερ στις 6/1/2014 φιλοξενήθηκαν οι κάτωθι

1) CRYING IN THE RAIN : EVERLY BROTHERS (SINGLE 1962)

2) LOVE THEME FROM SPARTACUS : YUSEF LATEEF (LP : EASTERN SOUNDS – 1961)

3) MY MELANCHOLY BABY : CHARLIE PARKER AND DIZZY GILLESPIE (LP : BIRD AND DIZ – 1952)

4) PERFIDIA : AHMAD JAMAL TRIO (LP : AHMAD JAMAL TRIO – 1955)

5) PRETTY THING : BO DIDDLEY (SINGLE – 1955)

6) LITTLE UMBRELLAS : FRANK ZAPPA (LP : HOT RATS – 1969)

7) ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ, ΑΝΕΥ ΣΗΜΑΣΙΑΣ : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ & ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΣ (LP : ΜΕΤΑΦΟΡΑΙ , ΕΚΔΡΟΜΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΣ – 1976)

8) ΘΕΜΑ Ι JAZZ : ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΟΛΕΜΗ (LP : ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ OST – 2013)

9) CAN’T HARDLY STAND IT : CHARLIE FEATHERS (SINGLE – 1956)

10) SUNGLASSES AFTER DARK : THE CRAMPS (LP : SONGS THE LORD TAUGHT US – 1980)

11) TRAPPED BY A THING CALLED LOVE : DENISE LASALLE (LP : TRAPPED BY A THING CALLED LOVE – 1972)

12) THREE STEPS TO HEAVEN : EDDIE COCHRAN ( SINGLE – 1960)

13) SEE EMILY PLAY : PINK FLOYD (SINGLE – 1967)

14) COME ALL YE : FAIRPORT CONVENTION (LP : LIEGE AND LIEF – 1969)

15) LAY DOWN : THE STRAWBS (SINGLE -1972)

16) KING AND QUEEN OF THE WORLD : THE RUGBYS (LP:HOT CARGO – 1969)

17) BLACK LACE WOMAN : AMISH (LP : AMISH -1972)

18) NO CHANCE WITH YOU : JOHN DUMMER BLUES BAND (LP : CABAL – 1969)

19) STEP : VAMPIRE WEEKEND (LP : MODERN VAMPIRES OF THE CITY – 2013)

20) MAZE FRANCIER : THEE OH SEES (LP : FLOATING COFFIN – 2013)

21) RECALLING : THE PROPER ORNAMENTS (LP : WAITING FOR THE SUMMER – 2013)

22) BE FREE, A WAY : THE FLAMING LIPS (LP : THE TERROR – 2013)

23) GOING DOWN ON LOVE : JOHN LENNON (WALLS AND BRIDGES – 1974)

24) HOW TO SAY GOODBYE : THE FLESHTONES ( LP : WHEEL OF TALENT – 2014)

Read Full Post »

12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ (12 YEARS A SLAVE)….Ο ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΝΟΤΟ

 

12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ (12 YEARS A SLAVE) – 2013

Σκηνοθεσία : Στήβ Μακουήν

Πρωταγωνιστούν : Τσιετέλ Ετζιοφόρ, Μάικλ Φασμπέντερ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Μπραντ Πιτ, Λουπίτα Νιόνγκο

 

Η αληθινή ιστορία του Αφροαμερικάνου Σόλομον Νόρθαπ που αν και ζούσε σαν ελεύθερος πολίτης στην Ουάσινγκτον έπεσε θύμα απαγωγής και πουλήθηκε σαν σκλάβος στον Νότο.

Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο με τον ίδιο τίτλο και με συγγραφέα τον Σόλομον Νόρθαπ ο οποίος ήταν εξαιρετικός βιολιστής και ιδιαίτερα καλλιεργημένος άνθρωπος.Ξαφνικά και πριν καλά καλά το καταλάβει χωρίζεται από την οικογένεια του και ανακαλύπτει με τον πιο σκληρό τρόπο μια Αμερική τελείως διαφορετική από αυτή που ήξερε.Του αλλάζουν το όνομα σε Πλατ κι έτσι ο “κύριος Νόρθαπ” που του έβγαζαν οι συμπολίτες του το καπέλο γίνεται ένας ακόμα δούλος στην υπηρεσία του ανώτερου λευκού.

Μερικές ταινίες για να τις αξιολογήσει κανείς αντικειμενικά θα πρέπει ίσως να αλλάξει την οπτική του γωνία,τι εννοώ..εννοώ ότι για κάποιους από εμάς που μεγαλώσαμε με το υπέροχο σήριαλ ΡΙΖΕΣ (ROOTS) ή έχοντας δει ένα σωρό ταινίες γύρω από τον απάνθρωπο ρατσιστικό Νότο και το πόσο υπέφεραν οι μαύροι κάτω από τον λευκό ζυγό τότε πιθανόν το 12 Χρόνια Σκλάβος να μην μας διδάξει τίποτα καινούργιο.Δεν θα μας ξαφνιάσουν ούτε τα μαστιγώματα ούτε οι αγοραπωλησίες παιδιών που τα χώριζαν από τους γονείς τους,ξέρουμε δηλαδή από πρίν τι θα δούμε.Αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε έτσι την ταινία?Σαφώς και όχι!

Πρώτον,υπάρχουν νέα παιδιά που πιθανόν αγνοούν το τι γινόταν στην παγκόσμια υπερδύναμη στο σχετικά πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, ας μην γελιόμαστε το 1841 για την ιστορία δεν είναι τόσο μακρινό,όπως επίσης καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουν πόσο αισχρό πράγμα είναι ο κάθε είδους ρατσισμός και το δουλεμπόριο.Δεύτερον, μιλώντας για δουλεμπόριο η ταινία είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνει κατανοητό πως και το σύγχρονο δουλεμπόριο,με πιο πολλές φυλές αυτή τη φορά, είναι σχεδόν το ίδιο κατάπτυστο όσο το τότε, λείπουν βέβαια οι βαμβακοφυτείες που αντικαθιστούν εργοστάσια, και τα μαστιγώματα έχουν αντικαταστήσει άλλου είδους βασανιστήρια πιο “σύγχρονα”!

Ο “πολιτισμός” μας απαγάγει σκλάβους με διαφορετικό τρόπο, όχι απαραίτητα με τουφέκια ας μην ξεχνάμε πως έχουμε εξελιχθεί.Μπορούμε να εκβιάζουμε δημιουργώντας συνθήκες εξαθλίωσης και πείνας ώστε κάποιοι να δουλεύουν για μας για ένα κομμάτι ψωμί κι ένα κρεβάτι που ελάχιστα διαφέρει από τα κρεβάτια των φυλακών.Χώρες που αφού τις ρήμαξαν οικονομικά έσπρωξαν τους κατοίκους τους να μεταναστεύσουν ή να λαθρο-μεταναστεύσουν, όπως αρέσκονται να λένε οι κάμποσοι ηλίθιοι του διαδικτύου, σε οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες.Ο Νόρθαπ κυκλοφορεί ακόμα αναμεσά μας, είναι κι αυτός ένας υπερήφανος άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρα να εγκαταλείψει την οικογενειά του για να δουλέψει σε άλλη χώρα ώστε να έχει την δυνατότητα να στείλει χρήματα στο σπίτι του.Οι διάφοροι Νόρθαπ του 21ου αιώνα μαστιγώνονται από τη ζωή ή αν προτιμάτε απο τη σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα.Η ανάπτυξη που ονειρεύονται κάποιοι σημαίνει εξαντλητικά ωράρια , ελάχιστη σε σχέση με τις εργατοώρες αμοιβή και διάφορες “θηλιές στο λαιμό” ή καλύτερα “αλυσίδες” που θα κρατούν τους ανθρώπους δεμένους σε τέτοιες συνθήκες.

Το 12 Χρόνια Σκλάβος μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί μια ταινία υπενθύμισης, “ορίστε τι γινόταν και προσέχετε γιατί συμβαίνει ακόμα”.Το μόνο όπλο του Σόλομον είναι η αξιοπρέπεια του και το δικαίωμα του στην ελευθερία…μήπως το όπλο του σύγχρονου ανθρώπου είναι κάτι διαφορετικό?Ίσως οι θρήνοι να έχουν κουράσει, αυτό είναι ένα από τα μηνύματα που περνάει η ταινία, έχει έρθει η ώρα να κοιτάξουμε κατάματα κάποιους αφέντες.Καλό θα ήταν λοιπόν- κατά την άποψη μου- να εστιάσουμε πιο πολύ στους όποιους συμβολισμούς του φιλμ για εμένα εκεί κρύβεται το μυστικό.Καθαρά κινηματογραφικά και έξω από συμβολισμούς έχουμε να κάνουμε με ένα δυνατό  δράμα που δεν είναι τίποτα το εξαιρετικό αλλά είναι μια αρκετά καλή ταινία της οποίας η αφήγηση κυλάει με την εμπειρία που έχει πια ο Μακουήν, πατάει γερά στις περισσότερες ερμηνείες (ειδικά του Φασμπέντερ και της Νιόνγκο) και σε μια φωτογραφία αληθινό ζωγραφικό πίνακα ,αυτή του Sean Bobbit που έχει συνεργαστεί με τον Μακουήν και στις άλλες δύο ταινίες του δεύτερου.

Το σενάριο ίσως σε κάποια σημεία να μοιάζει αδύναμο ή και με κενά ειδικά όσον αφορά το πλάσιμο κάποιων χαρακτήρων αλλά εφόσον βασίζεται σε βιβλίο που δεν έχω διαβάσει μένω μόνο σε υποθέσεις πάντως είχα την αίσθηση του μισοτελειωμένου όσον αφορά κάποιους ρόλους.Μην επαναλαμβάνω τα όσα γράφω κατά καιρούς για όσκαρς και χρυσές σφαίρες,την ταινία αξίζει να την δουν ειδικά τα νέα παιδιά και είμαι σίγουρος πως θα καταλάβουν την αημασία της κάθε “Μανωλάδας” και των σύγχρονων αφεντάδων της που ζήσαμε πρόσφατα στη χώρα μας.

 

Read Full Post »

Γυρίζοντας

Η θλίψη είναι ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο σε δυο μαύρα δάχτυλα

είναι ένα λαβωμένο σφύριγμα σε δυο σκασμένα χείλη

είναι αυτό το γκρίζο που μένει πάντα κρύο

είναι αυτό το φθαρμένο ανήμπορο καφέ σακάκι που ανασαίνει βαριά 

Είναι μια φαγωμένη χειρολαβή που αποφεύγουν τα χέρια

είναι μια μισο-σκισμένη νάϋλον σακούλα με χτυπημένα φρούτα

μια ξεχαρβαλωμένη κούνια που τρίζει πάνω από χώμα που ξέχασε η βροχή

ένας γυμνός μαστός που θηλάζει ένα αδικημένο αύριο

Η θλίψη σκεπάζεται με βρώμικη κουβέρτα τα καλοκαίρια

και τρέφεται με παγωμένα ψίχουλα το χειμώνα

η θλίψη είναι ένα χαμόγελο που φαρμάκι υγιεινό κυλά στο αίμα του

O πίνακας λέγεται Το Γεύμα Του Τυφλού….1903 δια χειρός Πικάσο

Read Full Post »

ΛΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ….MOODY RADIO 27 & 29/12/2013

H χαρά του μουσικού παραγωγού…κυρίως του ερασιτέχνη μουσικού παραγωγού.Τα αγαπημένα της χρονιάς, “γιατί” και “πώς”..αλλά και κάποια “ίσως” κάποια “κρίμα”,όλη αυτή η μαγική χρυσόσκονη που σε μεταμορφώνει σε παιδί λίγο πριν το νέο έτος να κάνει ποδαρικό

Συγκρίσεις με παλαιότερες εποχές ,το περίφημο “τι έβγαινε τότε ε?…ενώ τώρα”.Η έμφυτη γκρίνια όσων ζήσαμε  κοσμογονικές αλλαγές στη μουσική και δεν αισθανόμαστε πια να τρέμει η καρδούλα μας την ώρα που βάζουμε στο πικ-απ ή στο cd player ένα καινούργιο άλμπουμ.Γερνάμε και παραξενεύουμε,αλλά πάλι η μουσική,όπως την βιώνουμε εμείς τουλάχιστον που αναπνέουμε μαζί της,δεν μας αφήσει να γεράσουμε φυσιολογικά.

“Times they are a changing” τραγουδούσε ο Dylan, αυτός κι αν χτυπήθηκε για τις αλλαγές του, δεν σταμάτησε να κάνει τέχνη όμως αδιαφορώντας για την γνώμη και κυρίως για το δηλητήριο όλων όσων ήθελαν ένα λάβαρο κι όχι έναν καλλιτέχνη.Πράγματι η συγκλονιστική μουσική παλαιότερων δεκαετιών δεν υπάρχει πια …ε και?

Υπάρχουν όμως ακόμα κάπου..κάποιοι…που παλεύουν με τους δαίμονες τους και σκαρώνουν όμορφα πράγματα.Υπάρχουν κάποιοι που τους έχει στοιχειώσει ένα ένδοξο παρελθόν και το τιμούν με τις μουσικές τους, υπάρχουν και άλλοι που δειλά μεν αλλά καλοπροαίρετα δε λένε με τον τρόπο τους “είμαι κι εγώ εδώ και κάτι έχω να πώ”.Περίεργες εποχές, πολύ εσωστρέφεια, ανίκανα ζόμπι σε καρέκλες δισκογραφικών εταιρειών και πίσω από κονσόλες, λείπουν τα όνειρα, λείπει το όραμα, ευτυχώς όχι απ’όλους.

Η περιπέτεια της μουσικής δεν τελειώνει, πολλοί από εμάς το ξέρουν καλά και γι’αυτό έχουμε έναν ακόμα σκοπό παραπάνω στη ζωή μας, η ίδια η μουσική είναι ζωή σε τελική ανάλυση σκεφτείτε μόνο πόσους έχει κάνει αθάνατους.Ο χρόνος εκμηδενίζεται,δεν υπάρχει,ο Elvis, οι Beatles, οι Stones, οι Zeppelin, ο James Brown δίπλα από τους Wooden Shjips, τον Kanye West, τους National.Οι λίστες είναι κάτι σαν αστείο αλλά και κάτι σαν φωτογραφίες ταυτόχρονα, κουβαλούν στιγμές από τη ζωή μας, κρύβουν μέσα το γέλιο μας, τα δακρυά μας, τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας, τις αποφάσεις μας, κρύβουν εμάς του ίδιους.

Οι λίστες μας είμαστε εμείς,υπερβολή? Μπορεί αλλά δεν είμαστε μόνο ότι τρώμε,είμαστε και ότι ακούμε ότι διαβάζουμε ότι βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη..είμαστε διάφορα πράγματα δηλαδή,ο καθένας και το δικό του ψηφιδωτό.

Στη λίστα μου με τα 50 αγαπημένα άλμπουμς του 2013 όσον αφορά τα νούμερα 50-21 δεν υπάρχει αξιολογική σειρά τα θεωρώ περίπου ισάξια από το 20 έως το 1 υπάρχει μια κάποια “τάξη”..δε βαριέστε, λίστα είναι θα περάσει και να σας εξομολογηθώ κάτι μετά από καιρό οι λίστες αλλάζουν.

Καλό Μουσικό 2014

Στη Σπηλιά Του Σώγιερ Τα 50 Αγαπημένα Άλμπουμς Του 2013 Μέρος Α

Στη Σπηλιά Του Σώγιερ Τα 50 Αγαπημένα Άλμπουμς Του 2013 Μέρος Β

50) ED HARCOURT : BACK INTO THE WOODS

49) CHARLES WALKER AND THE DYNAMITES : LOVE IS ONLY EVERYTHING

48) KANYE WEST : YEEZUS

47) NEKO CASE : THE WORSE THINGS GET THE HARDER I FIGHT

46) ERIC BURDON : TILL YOUR RIVER RUNS DRY

45) NICK CAVE AND THE BAD SEEDS : PUSH THE SKY AWAY

44) MGMT : MGMT

43) DARKSIDE :PSYCHIC

42) DEMBADEMBA : SOULEYMANE

41) PRIMAL SCREAM : MORE LIGHT

40) FUTURE OF THE LEFT : HOW TO STOP YOUR BRAIN IN AN ACCIDENT

39) LAURA VEIRS : WARP AND WEFT

38) NADINE SHAH : LOVE YOUR DUM AND MAD

37) JACCO GARDNER : CABINET OF CURIOSITIES

36) UNCLE ACID AND THE DEADBEATS : MIND CONTROL

35) KING KHAN AND THE SHRINES : IDLE NO MORE

34) VALERIE JUNE : PUSHIN’ AGAINST A STONE

33) OKKERVIL RIVER : THE SILVER GYMNASIUM

32) RYKARDA PARADOL : AGINST THE SUN

31) DROPKICK MURPHYS : SIGNED AND SEALED IN BLOOD

30) IRON AND WINE : GHOST ON GHOST

29) JOSH ROUSE : THE HAPPINESS WALTZ

28) ARCTIC MONKEYS : AM

27) NINE INCH NAILS : HESITATION MARKS

26) JAH WOBBLE AND BILL SHARPE : KINGDOM OF FITZROVIA

25) DREAM THEATER : DREAM THEATER

24) VERONICA FALLS : WAITING FOR SOMETHIG TO HAPPEN

23) GRANT HART : THE ARGUEMENT

22) CASS McCOMBS : BIG WHEELS AND OTHERS

21) KING GIZZARD AND THE LIZZARD WIZARD : FLOAT ALONG FILL YOUR LUNGS

20) ANNA CALVI : ONE BREATH

19) THE OSCILLATION : FOM TOMORROW

18) SUUNS : IMAGES DU FUTUR

17) LEE RANALDO AND THE DUST : LAST NIGHT ON EARTH

16) ARCADE FIRE : REFLECTOR

15) KURT VILE : WALKING ON A PRETTY DAZE

14) FOXYGENE : WE ARE THE 21^ST CENTURY AMBASSADORS OF PEACE AND MAGIC

13) OF MONTREAL : LOUSY WITH SYLVIANBRIAR

12) PSYCHIC ILLS : ONE TRACK MIND

11) WOODEN SHJIPS : BACK TO LAND

10) BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB : PECTER AT THE FEAST

  9) JOSEPH ARTHUR : THE BALLAD OF BOOGIE CHRIST

  8) JONATHAN WILSON : FANFARE

  7) JOHN GRANT : PALE GREEN GHOSTS

  6) QUEENS OF THE STONE AGE : LIKE CLOCKWORK

  5) MIDLAKE : ANTIPHON

  4) BLACK ANGELS : INDIGO MEADOW

  3) THE NATIONAL : TROUBLE WILL FIND ME

  2) THE BUILDERS AND THE BUTCHERS : WESTERN MEDICINE

  1) BILL CALLAHAN : DREAM RIVER

 

Read Full Post »

ΚΙ Ο ERIC BURDON ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ

Ο Eric Burdon είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο “όχι” στους Barry Mann και Cynthia Weil όταν οι δύο τελευταίοι αποφάσισαν να δώσουν το τραγούδι Kicks στους Animals για να το ερμηνεύσουν.Η ψυχεδελική κουλτούρα των “ταξιδιών” του μυαλού είχε ξεκινήσει και ένα τραγούδι κατά της επίδρασης των παραισθησιογόνων έμοιαζε πολύ καθωσπρέπει για τον Eric.

1966 κι ενώ η χίππικη επανάσταση ήταν προ των Πυλών ένα ποπ συγκρότημα που άκουγε στο όνομα Paul Revere And The Raiders αποφασίζει να πάει κόντρα στο ρεύμα και να ηχογραφήσει αυτό το μάλλον συντηρητικό τραγούδι.“Το κοινό δεν ξέρει τι θέλει” είχε πει κάποτε ένας ραδιοφωνικός παραγωγός του BBC και στην περίπτωση του αμερικανικού κοινού της δεκαετίας του 60 είχε μάλλον δίκιο αφού σε μια εποχή που οι Beatles και οι Stones σάρωναν τα πάντα με την αντισυμβατικότητα τους το Kicks φτάνει στο Νο 1 του Καναδά και στο Νο 4 των ΗΠΑ.Έμοιαζε αταίριαστο με το πνεύμα των καιρών αλλά ήταν ένα πολύ καλό ποπ τραγούδι πέρα από τα όποια μηνύματα.

Ο Τerry Melcher εκτός από μοναχοπαίδι της Doris Day ήταν κι ένας παραγωγός που έβλεπε μπροστά, η συνεργασία του με τους Byrds και τους Beach Boys το πιστοποιούσαν,ακούγοντας λοιπόν το We Gotta Get Out Of This Place που είχαν τραγουδήσει οι Animals και ήταν κι αυτό δημιουργία των Mann-Weil προσπαθούσε να πείσει το συνθετικό δίδυμο να γράψει και τραγούδια για τους Paul Revere And The Raiders αλλά το γκρουπ δεν αποτελούσε την πρώτη επιλογή του διδύμου, έπρεπε να αρνηθεί ο Burdon για να ξεκινήσει η συνεργασία.

Ο Melcher είχε ήδη αρχίσει να κάνει γνωστούς και αγαπητούς τους Paul Revere And The Raiders  χάρη σε ένα τηλεοπτικό σόου αλλά κυρίως χάρη σ’ένα πολύ καλό άλμπουμ του 1966 το Just Like Us που ήταν και το τέταρτο κατά σειρά του συγκροτήματος.Οι ραδιοσταθμοί και τα μουσικά περιοδικά αρχίζουν να δίνουν λίγη σημασία παραπάνω σε αυτά τα παιδιά.Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το Midnight Ride που περιείχε και το Kicks αλλά για πρώτη φορά εκτός από τον Paul Revere και τον Mark Lindsay τραγούδια γράφουν και τα άλλα μέλη .Το Kicks ήταν η μεγαλύτερη μέχρι εκείνη τη στιγμή επιτυχία του συγκροτήματος αλλά από κάποιους το Midnight Ride δεν θεωρήθηκε άξιος διάδοχος του Just Like Us και φάνταζε πολύ ελαφρύ για μια νεολαία που έψαχνε την αλλαγή στα μουσικά δρώμενα, ωστόσο ήταν άλμπουμ σταθμός από μία άποψη γιατί από αυτό το σημείο και μετά το συγκρότημα παρόλο που υπέστη πολλές αλλαγές  θα ηχογραφούσε πολύ καλές δουλειές όπως τα Revolution (1967) , Hard And Heavy (1969) και φυσικά το Indian Reservation (1971) ενώ θα συναγωνιζόταν σε πωλήσεις πολύ μεγάλα ονόματα.

Κι όλα αυτά χάρη στο Kicks στο οποίο ο  Mark Lindsay γινόταν όσο πιο r n’b μπορούσε ενώ με την βοήθεια του οργάνου και της κιθάρας ο ήχος ήταν όμοιος με αυτόν των Yardbirds και των Animals.Όχι οι Paul Revere And The Raiders δεν έφτασαν το επίπεδο των γκρουπς της άλλης πλευράς του Ατλαντικού στα οποία ήθελαν και να μοιάσουν αλλά ήταν αν μη τι άλλο αξιοπρεπέστατοι και συνέβαλαν σημαντικά στην εικόνα της ποπ εκείνης της εποχής που μας στοιχειώνει ακόμα.

Ο λόγος που το Kicks και οι  Paul Revere And The Raiders φιλοξενήθηκαν στο ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΛΑΤΟ είναι γιατί σαν σήμερα το 1938 στο Harvard της Nebraska o Paul Revere έβγαλε τις πρώτες ποπ κραυγές του

Read Full Post »