Οι μνήμες μου είναι ντυμένες μ’ένα μαύρο σεντόνι
νοτισμένο από αρμύρα και απόσταση
τραγουδούν παρέα με κύματα και φόβους
και το βλέμμα τους τρέμει σαν κοιτάζει πίσω
οι μνήμες μου είναι παιδιά που χάνουν το δρόμο τους
στέκονται πάνω σένα ύψωμα κι εκεί κοιμούνται
πίνουν ψέμματα κι άρρωστα όνειρα
για να σταθούν στα πόδια τους
κι αγκαλιάζουν φωτιές που ζεσταίνουν παραμύθια
οι μνήμες μου παίζουν κρυφτό με σκονισμένα τραγούδια
και χορεύουν ένα κουτσό βαλς
κάτω από ένα φανοστάτη που ξεψυχά
οι μνήμες μου βάφουν τα χείλη τους μωβ
και φιλούν ντροπαλά λουλούδια
ταξιδεύουν σε κρύες πλατείες
κι αρπάζουν ερημιές
διαλέγουν υπονόμους αντί για συντριβάνια
για να ρίξουν μέσα τις ευχές τους
οι μνήμες μου είναι μολυβένια στρατιωτάκια
από παλιό παιχνιδάδικο της Τερψιθέας
κάθε φορά που χάνουν έναν πόλεμο
γιορτάζουν τη νίκη τους.
Η φωτογραφία είναι από την ταινία ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΡΗΜΟΣ (IL DESERTO ROSSO) του 1964 σε σκηνοθεσία Μικελάντζελο Αντονιόνι
και
“και” ;