Υπήρξαν αγάπες που τα κομμάτια τους κάποιοι τα μάζεψαν
κι έφτιαξαν μ’αυτά την πιο όμορφη ομίχλη
μέσα της χάθηκαν ο Λαπαθιώτης, ο Tom Waits και ο Πάμπλο Νερούδα
εκεί οι λέξεις γονάτισαν μπροστά σ’ενα αγριεμένο φως
όσοι κουβάλησαν τον μύκητα της τρέλλας στη ψυχή τους έγιναν θεοί μονάχα για λίγο
σταυρώθηκαν με τη θέληση τους αλλά είχαν να λένε πως πέθαναν μ’ένα χαμόγελο
ήταν κι αυτοί που βρήκαν το κουράγιο να περπατήσουν δίπλα από τα σκουπίδια μιας έρημης ακτής
αυτοί που βρήκαν το κουράγιο να σταματήσουν τη ξέφρενη πορεία ενός χεριού που ζητούσε κάτι να χαϊδεψει
εκεί κούρνιαξαν τα πληγωμένα απογεύματα που τα ‘χαν λιθοβολήσει μάταιες σκέψεις μέσα σε βαγόνια
εκεί έμαθαν ν’αρθρώνουν τα πρώτα τους βουητά σιωπές σκλαβωμένες σε εικόνες και ψέμματα
εκεί μια μανιασμένη φλόγα τρεμόσβηνε μπροστά στην ομορφιά
εκεί ακούμπησαν το χέρι τους όσοι ορκίστηκαν στο τελευταίο φθινόπωρο των ανεκπλήρωτων ευχών
μιά λεχώνα ζάρωσε βυζαίνοντας μέρες που ψυχοραγούσαν ζητώντας αναμνήσεις
ένα μυαλό που τρέκλιζε έκλεισε με θόρυβο πίσω του τη πόρτα για να ξυπνήσει χάρτινες ζωές
τότε που ένας μικροαπατεώνας προσπάθησε να κλέψει το βλέμμα του Μπόρχες
για να κοιτάξει μέσα του μήπως και ξαναβρεί εκείνον τον άγριο τόπο που αγάπησε κάποτε
* Η φωτογραφία είναι από την ταινία ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ ( SOTTO IL SEGNO DELLO SCORPIONE) του 1969 σε σκηνοθεσία Πάολο και Βιττόριο Ταβιάνι
υπάρχουν αγάπες που τα κομμάτια τους κάποιοι τα μαζεύουν καθημερινά
και φτιάχνουν ξαστεριές που μέσα τους χάνονται τις κυριακές…
…