Dire Straits : Communiqué (1979)
Label : Vertigo
Δύο πολύ έμπειροι παραγωγοί και 15 μέρες ηχογραφήσεων (29/11-12/12/1978) χρειάστηκαν για το λεγόμενο “δύσκολο” δεύτερο άλμπουμ ενός συγκροτήματος που είχε τραβήξει την προσοχή κοινού και κριτικών με τους τελευταίους να ακονίζουν μαχαιροπίρουνα διότι ας μην ξεχνάμε ήταν 1979 και ζούσαμε στην εποχή του punk και των αρχών του new-wave.
Οι Barry Edward Beckett και Jerry Wexler (αυτοί ήταν οι δύο παραγωγοί που προαναφέραμε) ελάχιστα νοιάζονταν για εποχές και απαιτήσεις μουσικοκριτικών κι εδώ που τα λέμε πάρα πολύ καλά έκαναν.Όταν ο δεύτερος είχε σχεδόν εφεύρει τον όρο rhythm n’blues και είχε αναδείξει ονόματα όπως η Aretha Franklin ή είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη των Ray Charles και Wilson Pickett , όταν οι Allman Brothers τον θεωρούσαν “Θεό των στούντιος” και η Dusty Sprinfield ηχογράφησε υπό την καθοδηγησή του ένα από τα καλύτερα άλμπουμς όλων των εποχών (το Dusty In Memphis) ποιός έδινε φράγκο για το τι θα έγραφαν κάποια νιάνιαρα με στήλη σε μουσικά περιοδικά?
Οι ηχογραφήσεις έλαβαν χώρα στα Compass Point Studios του Νασάου και τόσο οι παραγωγοί όσο και το συγκρότημα ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι απο το αποτέλεσμα.
Κάποιοι βιάστηκαν να πουν ότι απλά οι Dire Straits πάτησαν στα σίγουρα και δεν ξέφυγαν από τον ήχο του πρώτου τους άλμπουμ.Ε και? Ξέφυγαν ποτέ γκρουπς όπως οι Ramones? Ξέφυγαν ποτέ οι πιονέροι του rock n’roll , της soul? Ξέφυγαν ποτέ οι θρύλοι του blues? Oι Straits είχαν έρθει να παντρέψουν τον ήχο της pub-rock με τα κιθαριστικά νυχτοπερπατήματα του J.J Cale νοσταλγώντας και λιγάκι τα delta – blues.
Αν μη τι άλλο το βρετανικό συγκρότημα ήταν τίμιο και με το κοινό του και με τον εαυτό του.Μη ξεχνάμε ότι μόλις 9 μήνες είχαν περάσει από την λαίλαπα του Sultans Of Swing , του Down To The Waterline και του Water Of Love από το πρώτο άλμπουμ τους.Όπως και να’χει το στοίχημα κερδήθηκε διότι παρά τις όποιες ομοιότητες με το ντεμπούτο το Communiqué πιστοποιούσε την ικανότητα του κιθαρίστα -συνθέτη Mark Knopfler να γράφει ωραίες ιστορίες που ταξίδευαν πάνω σε χορδές.Τα σόλα του Mark δεν διακατέχονταν από την νοοτροπία του “ακούστε με πόσο καλά παίζω” έμοιαζαν να λένε “άκου τι έχει να σου πει η κιθάρα μου”.
Απίστευτο παίξιμο,πολύ καλές συνθέσεις και στίχοι που αναφέρονταν ακόμα και στη στην ενδο-οικογενειακή βία (Where Do You Think You’re Going?) αλλά αυτό που μένει κυρίως από τα τραγούδια του άλμπουμ είναι ένα είδος περηφάνιας και περιπετειώδους πνεύματος.Οι ήρωες των τραγουδιών δεν το βάζουν κάτω ποτέ με την βοήθεια και της rhythm section (John Illsley μπάσσο και Pick Withers ντραμς)
Το single του άλμπουμ ήταν το Lady Writer μια ροκιά εμπνευσμένη από μια συγγραφέα που γνώρισε μέσω της τηλεόρασης ο Knopfler κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά τον δίσκο στις 15/7/1979.Νο 1 σε Γερμανία, Ν. Ζηλανδία και Σουηδία ενώ στην Μ.Βρετανία έφτασε στο Νο5 και στις ΗΠΑ στο Νο 11.
Το άλμπουμ ξεκινούσε με τον ορισμό της pub-μπαλάντας το θρυλικό Once Upon The Time In The West ενώ τελείωνε με άλλα δυό κοσμήματα, το Dylan-ικό Portobello Belle και το Single Handed Sailor που νομίζεις πως η κιθάρα περπατά γρήγορα και σταματά απότομα κάθε φορά που “βλέπει” κάτι ενδιαφέρον.
Ο γράφων από την πλευρά του θυμάται έναν πιτσιρίκο που αραγμένος πάνω στην άμμο μιας παραλίας του Ν.Ευβοϊκού μέσα από την ταινία μιας μπλε κασέτας και τα ηχεία ενός Sanyo έμαθε να τραγουδά
“Yes it’s no use saying that you don’t know nothing
It’s still gonna get you if you don’t do something
Sitting on a fence that’s a dangerous course
Ah, you could even catch a bullet from the peace-keeping force
Even the hero gets a bullet in the chest
Oh yeah, once upon a time in the west “
O πιτσιρικάς αυτός έπαιρνε τότε τα πρώτα βαπτίσματα πυρός σε κινηματογράφο και μουσική….η αρχή μιας χαμένης περίπτωσης.
Ο λόγος που το Communiqué φιλοξενήθηκε στο Παλιό Μου Πλατό είναι γιατί σαν σήμερα το 1949 στην Γλασκώβη ο Mark Knopfler πρωτοκούνησε τα δαχτυλάκια του…ίσως από τότε έψαχνε να βρει μια κιθάρα
Υ.Γ : Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε από το διαφημιστικό πρακτορείο Grant Advertising UK και το περιοδικό ΝΜΕ το βράβευσε σαν το καλύτερο εξώφυλλο του 1979
και εμεις παιρναμε τα δικα μας βαφτισματα….
Και ο παππάς φορούσε κονκάρδα των Accept ? Καλημέρα
χαχαχα…και πετσινο με καρφια ,καλημερα
To συγκρότημα αυτό το “ανακάλυψα” μόνη μου (τώρα στα γεράματα)….. γιατί λες?? Το πρώτο συνθετικό του ονόματος τους το Dire μου θύμισε την Dire Dawa πόλη της Αιθιοπίας. Τους άκουσα, η κιθάρα με τράβηξε και μου άρεσαν. Αν θυμάμαι καλά είχα ακούσει πρώτο το Sultans of Swing! Την ευχαριστήθηκα την ανάρτηση αν και είμαι … χαμένη περίπτωση πια.
Όμορφοι οι στίχοι που παραθέτεις από το Once upon a time in the West!!
Tι όμορφος επίλογος!!!!
Εγώ πρωτίστως χαίρομαι που σε βλέπω και εδώ. Ποια γεράματα???
Η ζωντάνια που βγάζεις δεν βρίσκεται σε πολλούς “νέους”. Σ’ευχαριστώ πολύ.
Αγαπημένο συγκρότημα….
αλλά ξέρω τόσα λίγα για αυτούς….
Να’σαι καλά αγαπητέ ….
Χάρηκα όλες τις πληροφορίες…
Κι εγώ χάρηκα που πέρασες. Το ωραίο με τη μουσική είναι ότι δεν σταματάς ποτέ να μαθαίνεις,άλλωστε όλο και κάτι θα ξαναγράψουμε γι’αυτούς .Καλή σου μέρα κι όπως έγραψες…..Shine!