Η Αποθαμένη
Αν ξάφνου δεν υπάρχεις
αν ξάφνου δεν ζείς
εγώ θα συνεχίσω να ζω
Δεν τολμώ
δεν τολμώ να γράψω
αν πεθάνεις
Εγώ θα συνεχίσω να ζω
γιατί όπου ένας άνθρωπος δεν έχει φωνή
εκεί θα είναι η φωνή μου
όταν οι μαύροι μαστιγώνονται
δεν θα μπορώ να είμαι πεθαμένος
όταν τα αδέλια μου μπαίνουν στα σίδερα
θα είμαι κι εγώ μαζί τους
όταν η νίκη,
όχι η νίκη μου,
αλλα η μεγάλη νίκη
έρθει,
κι αν είμαι άλαλος πρέπει να μιλήσω
θα τη δω να έρχεται έστω κι αν είμαι τυφλός
Όχι συγχώρα με.
Αν δεν ζείς,
αν,αγαπημένη,ερωτά μου,
αν εσύ έχεις πεθάνει,
όλα τα φύλλα θα πέσουν στο στήθος μου
θα βρέχει μερόνυχτα μεσ’ στην ψυχή μου
το χιόνι θα καίει την καρδιά μου
θα βαδίζω με κρύο και φωτιά,μ θάνατο και χιόνι
τα πόδια μου θα θέλουν να έρθουν εκει που κοιμάσαι,
μα
εγώ θα συνεχίσω τη ζωή
γιατί με θέλεις πάνω απ’όλα να’μαι
ατίθασος,
και γιατί το ξέρεις αγαπημένη πως δεν είμαι ένας άντρας μόνο
μα συνάμα όλοι οι άντρες
Πάμπλο Νερούδα
Απο την συλλογή “Οι Στίχοι Του Καπετάνιου”
Εκδόσεις : Παρασκήνιο
Μετάφραση : Νίνος Χρυσόπουλος
Μία απο τρεις τρείς συλλογές που έδωσαν στον Pablo Neruda τον τίτλο του “ερωτικού ποιητή της Λατινικής Αμερικής”. Οι άλλες δύο είναι το “Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα Και Ένα Απελπισμένο Τραγούδι” και το “Εκατό Ερωτικά Σονέτα”
Η συλλογή εκδόθηκε στην αρχή ανώνυμα το 1959 γιατί όπως είχε δηλώσει ο ποιητής “θα ήταν σα να ξεγύμνωνα την μυστικότητα της δημιουργίας του”
Τέσσερα χρόνια αργότερα το όνομα του Neruda φανερώνεται μια και το βιβλίο “στάθηκε στον κόσμο και μεγάλωσε μόνο του” όπως συμπλήρωσε ο ίδιος.
Κυνηγημένος απο το καθεστός της Χιλής,εξόριστος στην Ιταλία και ερωτευμένος με την Ματίλδη Ουρουτία,που έγινε η δεύτερη συζυγός του, ο Neruda γράφει το “Οι Στίχοι Του Καπετάνιου” έναν ύμνο στον έρωτα και την επανάσταση.
αγαπαμε και Neruda αλλα τωρα μ εχει πιασει με τους ελληνες μανια και τους ξαναδιαβάζω
Kαλημέρα Άσωτε ,ασφαλώς.Άλλωστε στο μπλογκ έχουμε κάνει αναρτήσεις και για Βάρναλη,Ρίτσο,Εμπειρίκο,Εγγονόπουλο κι έπεται συνέχεια
ΤΟΥΣ ΕΓΡΑΦΕ ΣΤΟ ΤΑΞΙ
Σπιουνεεεεεεε
Αγάπη μου, αν πεθάνω κι εσύ ζήσεις
…
Όμως, αγάπη, η αγάπη αυτή δεν τελείωσε,
κι όπως δεν είχε γέννα, έτσι δεν έχει
θάνατο. Μοιάζει με μακρύ ποτάμι
που αλλάζει μόνο χώματα και χείλια.
(Pablo Neruda,εκατό ερωτικά σονέτα, μετάφραση Ηλία Ματθαίου)
έλεγε πως αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι ” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα…
Εμ….μήπως πρέπει να ακούμε πιο πολύ κάποιους σαν τον απόστολο Pablo αντι για κάποιους “ακαδημαϊκους” μπλόγκερς της πλάκας που με τη στείρα αντιγραφή κειμένων και άρθρων και χωρίς καμμιά βιωματική εμπειρία νομίζουν ότι διδάσκουν?
Υπέροχο τραγούδι,εξαιρετική φορεσία για τα όσα έγραψες
Η τέχνη είναι η μόνη έκφανση της ζωής που δεν μπορεί να χωρέσει ψέμματα. Δεν θυμάμαι ποιου είναι αυτή η φράση, με την οποία συμφωνώ απόλυτα, αλλά ο Νερούδα όντως έζησε αυτό που κατέγραψε. Υπέροχος!
Καλή χρονιά moody guy !
Δεν την έχω ξανακούσει την φράση αυτή αλλά κι εγω συμφωνώ ,όταν κάνεις τέχνη δουλεύει πάνω απ’όλα η ψυχή σου,οπότε μόνο αλήθεια μπορεί να βγάλει.
Καλή Χρονιά και σε σένα
Ευχαριστώ για την επίσκεψη
“metafore”!
θυμάσαι;
θεωρώ το παρακάτω πιο κατάλληλο μα και ακριβές “ντύσιμο”…
εξάλλου, πάντα ήθελα να ακούω τα ποιήματα ή τα τραγούδια στη γλώσσα που γράφτηκαν ακόμα κι αν δεν τη μιλώ…
όσο διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ποίημα που παράθεσες, τ΄΄οσο πιστεύω πως ο Neruda είναι εγκατεστημένος 😉
Eγώ πάλι θα το έβαζα σε μια ταινία με ήρωα έναν σύγχρονο γερασμένο Δον Κιχώτη που περπατά στη θάλασσα.
εγκατεστημένος εννοώ σαν τον πρωταγωνιστή των εξελίξεων στο ομώνυμο βιβλίο του Ρομπέρ Λινάρ…
To αντελήφθην
Αγαπάω Neruda, έχω πάμπολες φορές αναρτήσει κάτι δικό του στο blog.
Βρίσκω την ποίηση του τόσο ερωτική , τόσο συναισθηματική που μπορεί με ένα στίχο του και μόνο να σε συνεπάρει και να σε αγγίξει βαθιά.
Καλή χρονιά και από εδώ Moody μου. Φιλιά!