ΓΙΑ ΤΟΝ ERNIE ΚΑΙ ΤΟΝ TULLY

Ένα βράδυ που ξεκινάει με WRECKERY και τελειώνει με τον RY COODER του PARIS-TEXAS

Λίγες τεκίλες παραπάνω,πολλές σκέψεις και τις περισσότερες απο αυτές καλό θα ήταν να μην τις κοιτάξεις κατάματα…δεν συμφέρει

Το ποτήρι δακρύζει γιατί μπορεί και να πονάει με τον τρόπο που το σφίγγεις,απο κάπου θέλεις όμως κι εσύ να πιαστείς

Κάποιοι δίπλα σου χαμογελάνε ή έτσι νομίζουν μπορεί πάλι και να “πρέπει” να χαμογελάσουν όπως επιβάλει αυτός ο ρημαδοκώδικας της Σαββατιάτικης βραδινής εξόδου

“Δε θέλω να φύγω αλλά και τι θα κάνω εδώ?”

“Καταλαβαίνω….αλλά μην απελπίζεσαι ακόμα”

Ποιόν κοροϊδεύεις ρε μαλάκα?Μέχρι χθες θυμάσαι τι έλεγες…..

Ο Roy Buchanan σου θυμίζει μ’ένα κλεμμένο riff πόσο σημαντικό ήταν τελικά το You Really Got Me…

“Μόνο δυόμισι ώρες δρόμος είναι μέχρι την Αθήνα…άντε τρεις με την κίνηση”

“Ναι δεν είναι μακρυά….”

Δυο φίλοι που κοιτάζουν τριγύρω και δεν βλέπουν τίποτα,αστειεύονται,αγωνιούν,περιμένουν, κουράζονται,πονάνε.

Μια γκόμενα χειρονομεί και φωνάζει εκνευρίζοντας μέχρι και τον d.j του μαγαζιού,άλλη μια παραφωνία στην όλη βραδιά.Για μια στιγμή ο χώρος γεμίζει απο ανθρώπους που φωνάζουν και χειρονομούν ενώ την αμέσως επόμενη στιγμή δεν ακούγεται τίποτα εκτός απο ένα κομμάτι του Michael Brook τον τίτλο του οποίου δεν μπορώ να θυμηθώ.

“Ένα γύρο ακόμα?”

“Γιατί όχι?”

Δυο ζαλισμένοι πυγμάχοι που έχουν υπερβεί “εαυτόν” αρνούνται να πέσουν.Άλλος ένας γύρος ακόμα έστω κι αν τα γόνατα δεν υπακούν.Ναι όλα θυμίζουν το φινάλε απο το καταραμένο FAT CITY του John Huston με τον Stacy Keach και τον Jeff Bridges.Ωραία κι αφού τελειώσαμε με τον πρώτο παραλληλισμό να βάλουμε και μουσική,ας παίξει ένα κομμάτι που δεν θα ακουστεί αλλά ούτως ή άλλως μόνο το μυαλό ακούγεται τέτοιες ώρες,αυτό κάνει κουμάντο ενώ εσύ απλά το βουλώνεις.

Το παγάκι παίζει στο στόμα σου αλλά εσύ έχεις αρχίσει να κρυώνεις εδώ και ώρα

“Νωρίς είναι ακόμα ας μη φύγουμε”

“Ναι καλά είναι εδώ……”

Advertisements