ΧΩΡΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ….ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΛΛΑΔΑ

ΧΩΡΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ

Σκηνοθεσία : Σύλλας Τζουμέρκας

Πρωταγωνιστούν : Αμαλία Μουτούση, Θάνος Σαμαράς, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Ερρίκος Λίτσης, Μαρία Καλλιμάνη

Mια οικογένεια απο τα μετεμφυλιακά χρόνια μέχρι σήμερα.Πλάνα της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας,συγκρούσεις παντού,στην οικογένεια για μια υιοθεσία και μια περίθαλψη ηλικιωμένου, στη χώρα που κάποιοι υιοθετουν και κάποιοι αποφευγουν να περιθαλψουν.

Η μικροαστική οικογένεια με τα τραυματα και τα φορτία της,παραλληλα η χώρα με τα πολύ σοβαρότερα τραυματα και τα βαρύτερα φορτία.Μήπως η οικογένεια δεν είναι κομμάτι μιας χώρας?Κατα κάποιο τρόπο δε τη καθρεφτίζει?

Η γενιά της δεκαετίας του πενήντα που προσπαθει να συνέλθει απο παγκόσμιο πόλεμο,εμφύλιο και ταραγμένο πολιτικό κλίμα.Ο παππούς,σιωπηλός,άρρωστος με την οικογένεια γύρω του να “συννενοείται” ποιος θα τον “προσέχει” κατα περιόδους.Εκεινος δε μιλά,ακουει αλλά το μυαλό του είναι αλλού ό ίδιος θα ήθελε να βρισκόταν αλλού.

Η γενιά της μεταπολίτευσης,τα παιδιά του,πιεσμένα μεν αλλα προσπαθούν να ξεχάσουν και να ξεκόψουν απο το παρελθον.Έχουν τη δική τους ζωή,υπάρχει ο ένας μέσα απο τον άλλον αλλά δε νοιώθουν πολύ άνετα με αυτό.

Η νέα γενιά,παρατημένη αλλα με την εύκολη κριτική ματια της προηγούμενης πελαγοδρομεί, ουρλιάζει αρρωσταίνει,αγαναχτει αλλα έχει πάρει αποφαση να ακολουθήσει το δρόμο της, να φαει τα μούτρα της αλλα να μάθει απο τα λάθη της και να τα αγαπήσει.

Μαθητές μιας τάξης,μαθητες μιας ζωής,μιας χώρας.Αναλύουν και προσπαθουν να εξηγήσουν με το μυαλουδάκι τους “των Ελλήνων τα ιερά”, την ελευθερία,την σκλαβιά,τη φοβέρα, την ελπίδα.

Την Επανάσταση!!!

Η δασκαλα προσπαθει να τα βάλει μέσα στις παραπάνω έννοιες να τα κάνει να τις νοιώσουν αλλα να τις νοιώσει κι εκείνη.Τα ιερά της οικογένειας,την ελευθερία επιλογών, την απελπισία που γνώρισε μέσα στο ίδιο της το “σπίτι”.Η δασκάλα τα έχει βιώσει,τα κουβαλάει έχει αναγκη να τα θυμάται κάποιες φορες να πάρει θαρρος μέσα απο τη μεταδοτικότητα της στα παιδιά.

Χώρα προέλευσης όλων αυτών των καταστάσεων η Ελλάδα

Μια Ελλάδα που ο σκηνοθετης Σύλλας Τζουμέρκας την αγαπάει  και την κινηματογραφεί με ιδιαίτερη φροντίδα.Ο γρήγορος σκηνοθετικός ρυθμός,η κίνηση της κάμερας αναμεσα στα μέλη της οικογένειας,τα έντονα συναισθήματα αναμεσα στα οποία μπαίνει και ο θεατής κάνουν αυτό το φιλμ να ξεχωρίζει παρόλο που στην ουσία πρόκειται επιφανειακά για την ιστορία μιας οικογένειας.

Η εναλλαγή των “οικογενειακών” πλάνων με αυτά των κοινωνικοπολιτικών γεγονοτων κάθε εποχής είναι η μεγάλη επιτυχία του Τζουμέρκα και της ταινίας.Ένα ντοκυμαντερ μέσα σε μια ιστορία.Ενα σενάριο γραμμένο για καθημερινούς ήρωες που απευθύνεται σε καθημερινούς θεατές και όχι σε ψευτοσινεφιλ σνομπ.

Απο ένα σκηνοθέτη μόλις 32 χρονών δε περίμενα να δω τόσο ώριμη,τόσο καλά δομημένη και τόσο ψαγμένη ταινία.Λέγοντας ψαγμένη εννοώ πως αν μη τι άλλο  θα σε ξαναβάλει στη διαδικασία να ψάξεις την νεώτερη Ελληνική ιστορία,να δεις ποια είναι η χώρα προελευσής σου.

Να προσπαθήσεις να καταλάβεις τις προηγούμενες γενιές και να πλησιάσεις τη καινούργια.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα ταραγμένη για πολλούς και διαφορους λόγους, όταν η δασκάλα διαβαζει τον Υμνο Εις Την Ελευθερίαν του Σολωμού σκέφτεται κανείς ότι καποιοι στίχοι του είναι ακόμα επίκαιροι με κάποιες διαφορες λόγω καταστάσεων βέβαια αλλά επίκαιροι.

“Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό” Διονύσιος Σολωμός

Αληθινό Ελληνικό σινεμα ήταν αυτό του Τζουμέρκα.Μια ματιά στη ψυχή αυτής της χώρας που μένει σιωπηλή σα το παππου,έχει κουραστεί και παραδίδει “όπλα” συναισθήματα και ιδέες σα τους γονείς και τους θείους αυτοτιμωρείται και παραφρονεί σα το ένα απο τα αγόρια αλλα κοιτάει μπροστα και ελπίζει γιατι θέλει να αγωνιστεί σα το άλλο.

Ένα καλό μάθημα για κάμποσα φασιστοειδή της Βουλής ,της τηλεόρασης και της καθημερινότητας που θέλουν να μετατρέψουν τους Έλληνες σε αρεία φυλή( ή παπαρία όπως λέει και πολύ εύστοχα ο Τζίμης Πανούσης).

Θα ήθελα να σταθω και στις πολύ καλές ερμηνείες όλων των ηθοποιών, η φυσικότητα στο παιξιμό τους σε καθηλώνει τόσο που νομίζεις πως είσαι κρυφός παρατηρητής στη ζωή μιας αληθινής οικογένειας.

Ελπίζω κάποιοι “επαγγελματίες” “κριτικοί” να αρχίζουν να βλέπουν τη διαφορα μεταξύ του δήθεν ψαυτοκουλτουριάρικου σινεμα με άψυχες ερμηνείες και του σινεμά ψυχής του Τζουμέρκα ώστε να πάψουν να αβανταρουν το κυκλωμά τους…πω πω κακίααααα.

Τυφώνας Ελ Νιόνο