Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ
Σκηνοθεσία:Άντον Κόρμπιν
Πρωταγωνιστούν: Τζώρτζ Κλούνευ, Πάολο Μπονατσέλι, Βιολάντε Πλάσιντο
Ο Τζακ ένας επαγγελματίας δολοφόνος έχει αποφασίσει να αποσυρθεί απο την ενεργό δράση αλλα κατα τη διάρκεια των διακοπών του οι αντιπαλοί του τον ανακαλύπτουν.Καταφέρνει μεν να ξεφύγει αλλα καταλαβαίνει πως το κυνηγι θα συνεχιστεί οπότε αναγκάζεται να κρυφτεί, μέχρι να “ηρεμήσουν” τα πραγματα,σε ενα απομονωμένο χωριό της Ιταλίας.
Η καταρα του να είσαι σινεφίλ και ειδικά του φιλμ νουάρ περιορίζει την οποιαδηποτε μεγάλη έκπληξη που θα ήθελες να έχει ένα φιλμ σαν το Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ.Το θέμα χιλιοειπωμένο κινηματογραφικά πολλές δεκαετίες πριν.Αν θελουμε να σταθούμε στην ιστορία καθαρα κι αν έχουμε φάει τον Μελβίλ,τον Φορντ,τον Χιούστον,τον Πρεμιγκερ με το κουτάλι πιθανότατα να φανταστούμε την εξέλιξη της ταινίας απο το πρώτο κιόλας εικοσάλεπτο.
Θα ήταν άδικο όμως διοτι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή σκηνοθετική προσπάθεια ενός ανθρώπου που ο φακός του αγαπάει τους σκοτεινούς ήρωες.Ο Άντον Κόρμπιν ενθουσίασε όποιον κινηματογραφόφιλο και μουσικόφιλο μεγάλωσε με το new wave της δεκαετίας του 80 όταν πριν δυο χρόνια μας χάρισε το υπέροχο CONTROL που’χε σαν θέμα τη ζωή του Ian Curtis του συνθέτη και τραγουδιστή των Joy Division.
Τη παραπάνω ταινία ο Κόρμπιν τη γύρισε ασπρόμαυρη για να μπει στο κλίμα του γκρουπ και στη ψυχή του ήρωα,τον Αμερικάνο τον γύρισε έγχρωμο μεν αλλα στις στιγμές μοναξιάς του Τζακ(ή Έντουαρντ όπως θα μετονομαστεί αργότερα)το φώς είναι πάλι ελάχιστο.Ακόμα και τις πρωινές ή μεσημεριανές ώρες το σπίτι του ήρωα έχει τις κουρτίνες τραβηγμένες και ο ήλιος δε μπαίνει σχεδόν ποτέ.
Το ευτύχημα για καποιον που θελει να δει κάτι παραπάνω σε μια τετοιου είδους ταινία είναι ο καθοριστικός ρόλος που παίζει η φωτογραφία,ο Κόρμπιν πρώην εξαιρετικός φωτογραφος δούλεψε πολύ πάνω σε αυτό κι έτσι συχνά μπερδεύεσαι και δε μπορείς να καταλάβεις αν έχεις να κάνεις με ταινία ή με έκθεση φωτογραφίας που έχει σαν θέμα την μοναξιά και την αναζήτηση γαλήνης.
Η φύση πανέμορφη,το χωριό γραφικό η ίδια η ψυχική ηρεμία κι όμως κάπου υπάρχει η απειλή και κυρίως μεσα στη ψυχή και το μυαλό του Τζακ.Έχει μαθει σχεδον όλη του τη ζωή να ζει με την απειλή με την ανασφάλεια με τη ψυχρή βία με τη βρωμιά του επαγγελματός του.
“Μη κάνεις φίλους οταν πας εκεί” τον συμβουλεύει το αφεντικό του.Αυτό βεβαια δεν είναι και τόσο δύσκολο μια και σε αυτή τη δουλειά το πρώτο πραγμα που έχεις μάθει είναι να μη δενεσαι με κανέναν.Μπορείς όμως να ζείς συνέχεια έτσι?Ο ήρωας αμφιταλαντεύεται και καθε στιγμή που η κάμερα εστιάζει στο προσωπό του βλέπεις στο “ψυχρο” βλέμμα του την ανάγκη της ανθρώπινης επαφής που είτε θα έρθει με το πρόσωπο μιας νεαρής όμορφης κοπέλας ή με την καλοπροαίρετη αδιακρισία ενός κληρικού.
Ο Τζακ-Εντουαρντ ζητα τη ψυχική κάθαρση και το φιλόξενο ήρεμο περιβάλλον του χωριού τον βοηθα να συνειδητοποιήσει πως δεν αντεχει άλλο να ζεί με το παλιό κακό εαυτό του,τη καθαρση αυτή βεβαια δε θα τη βρει απο τις κουβεντες που κάνει με τον ιερέα αλλα κάπως αλλιώς και απλά ψαχνει να βρει το τρόπο.
Αν ο Ντελον με το γαλάζιο βλεμμα του Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ήταν η προσωποποίηση της δολοφονικής ψυχρότητας ο Κλούνευ του Τζακ είναι η προσωποποίηση του “είμαι έτοιμος να αλλάξω αλλά ίσως είναι αργα πια”.Λιγόλογος,απόμακρος,γοητευτικός και ταλαιπωρημένος απο το βάρος της μοναξιάς του ο εκτελεστης του Κλούνευ σηματοδοτεί ένα νέο είδος κινηματογραφικού ήρωα που σε κανει σχεδόν να αγνοείς τη γοητεία του και να αφοσιωθείς στην απελπισία του.Πιθανότατα μάλιστα η ερμηνεία του να είναι ακόμα καλύτερη κι απο εκείνη του ΣΙΡΙΑΝΑ το σίγουρο είναι πως ο ηθοποιός αυτός γνωρίζοντας πως δεν είναι ούτε και θα γίνει Μπραντο ή Ντε Νίρο εκμεταλεύεται το ταλέντο του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι έχει και εκπληκτική ικανότητα στο να διαλέγει καλές ταινίες.
Στο φιλμ η δραση είναι ελάχιστη,οι σιωπές πολλές αλλα τα λένε όλα, το τοπίο ένας παραλίγο παραδεισος και το δωμάτιο μια προσωπική κόλαση.
Μπορεί όπως είπαμε το στοιχείο της μεγάλης έκπληξης να λείπει απο το σενάριο αλλα έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή ταινία που η κινηματογραφική της φιλοσοφία απο μόνη της θα κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή και ίσως μετά απο χρόνια να την έχει και σε καλή θεση στο πρωσοπικό του καταλογο με τα σύγχρονα φιλμ νουαρ
Καλή Διασκέδαση
Τυφώνας Ελ Νιονιο
λοιπόν, με αυτή την ταινία η Ιταλία πήρε τη θέση που της άξιζε… σα θυμάμαι τις μπούρδες με το eat pray love…
οκ άσχετες θεματοιλογικά ταινίες αλλά καταλαβαίνεις που το πάω…
όσο αφορά στο Tζωρτζ, δε χρειάζεται να μιλά, τέτοια βλέμμα και τέτοια περπατησιά…
πάντως δε σου κρύβω πως θα θελα να πάω στο Αμπρούτσο…
όλο αυτό σκεφτόμουν ανάμεσα στα σιωπές της ταινίας!
τέλος, μην κάνεις συγκρίσεις συσχετίζοντας τον Τζωρτζ με τον Αλαίν…εεε μου θυμίζεις το Δανίκα!
θεματολογικά
τέτοιο
φταρνιζόμουνα την ώρα που πληκτρολογούσα σιχτίρ!
Θα σε πληγώσω πολύ αν σου πω ότι χασμουρήθηκα πολλές φορες?Ίσως έφταιγε που το είδα στις 22.00.
Αλλα οκ ένας δολοφόνος με υπαρξιακα προβλήματα ε και?
Λες και καθε μερα γνωρίζουμε τετοιους και θα έπρεπε καποιος να ασχοληθει και με αυτη τη κοινωνική ομάδα.
Ο Κλούνευ ήταν πραγματι πολύ καλός αλλα η ταινία είχε κοιλιές.
Δε με ενθουσίασε ,περίμενα περισσότερα.Στο πρώτο μέρος κόντεψα να κοιμηθώ