ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ ΟΙ ΡΟΚΕΡΣ

LAST DRIVE:HEAVY LIQUID

LABEL:HAPPY CRASHER

Θυμάμαι πόσους “καυγαδες” είχα ρίξει με το παλιόφιλο το Γιώργο για το ποιο είναι το καλύτερο συγκρότημα του νεοελληνικού ροκ οι LAST DRIVE ή οι VILLA 21.Αυτός υποστήριζε τους πρώτους εγώ τους δεύτερους.Οι Villa 21 για διαφορους λόγους δεν άντεξαν οι LAST DRIVE συνεχίζουν για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο.Είναι καταπληκτικό συγκρότημα,η μουσική δε τους αφήνει να σβύσουν,τους “ταλαιπωρεί ακόμα,ευτυχώς.

Το καινούργιο τους άλμπουμ με τιτλο HEAVY LIQUID είναι κατι πολύ περισσότερο απ’ότι περίμενε και ο πιο αισιοδοξος οπαδός τους.Στην αρχή αντιμετώπισα τη κυκλοφορία με σκεπτικισμό αλλα ήδη απο το μισό του δίσκου(ναι τον αγόρασα σε βινύλιο) καταλαβα πως θα με απασχολούσε για καιρό.

Αφέθηκα στο ψυχεδελικό ροκ του A GLASS OF BROKEN DREAMS,παρασύρθηκα με το καταπληκτικό Maureen και δεν ήθελα να συνέλθω απο την ονειρική μελωδία του(ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου).Το Magdalene με τον αμερικάνικο ήχο του να θυμίζει Dream Syndicate και με τις κιθάρες να σε τσακίζουν.Το Hang The Bone με τις boogie κιθαρες του να φέρνει σε ΖΖ-ΤΟP στις αρχές τις καριέρας τους και μετα να μας αιφνιδιάζουν οι κραδασμοί σε στυλ Link Wray.

Tα Mountains και Get Off My World γυρίζουν πίσω το χρόνο στην αναβίωση της γκαραζοψυχεδέλειας των αρχών της δεκαετίας του 80 ενώ ο γκαραζ δυναμίτης  που ακούει στο όνομα Pantherman είναι αφιερωμένο στο πατριάρχη του νεο-psychobily το μακαρίτη αρχηγό των Cramps,Lux Interior.

Πολύ καλή και η διασκευή στο Alabama Blues ενώ το Hole In The Wall είναι ένα υποδειγματικό blues-boogie.

Tο μόνο μειονέκτημα του άλμπουμ είναι η προφορα του τραγουδιστή.Ειδικά κανα δυο φορές χτυπάει πολύ άσχημα.

Βέβαια η ουσία είναι μία το HEAVY LIQUID είναι ένα φοβερό άλμπουμ που πιστοποιεί τη διαχρονική αξία των Last Drive στο βασανισμένο χώρο του ελληνικού ροκ.

http://www.myspace.com/theofficiallastdrive

SIMON BLOOM:HOLLOW BUTTERFLY

LABEL:Archangel Music

Ο Simon Bloom δεν είναι άλλος απο τον Συμεών Νικολαίδη το γιο ενός απο τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες,του Νίκου Νικολαίδη ο θανατος του οποίου άφησε φτωχότερο το ελληνικό σινεμά.

Ο μπαμπας αγαπούσε τη μουσική ροκ και ο γιός κόλλησε το μικρόβιο για καλη μας τύχη

Το Hollow Butterfly είναι ένα απο τα καλύτερα άλμπουμς ελληνικού ροκ που άκουσα τα τελευταία χρόνια.

Το ομώνυμο κομμάτι μαζί με το Desert Cold είναι δυο ψυχεδελικά διαμαντάκια και ειδικά στο πρώτο η τάμπλα και ο τζουράς σε βάζουν πάνω στα πολύχρωμα φτερα της πεταλούδας για ταξίδια στη παραμυθένια ανατολή.

Τα Circles και Look In Your Eyes πλησιάζουν πολύ το βρετανικό ήχο της δεκαετίας του 90 ενώ τα Aware και Morphine Blues είναι καθαρες ροκιές της ερήμου το πρώτο της Αυστραλέζικης και το δεύτερο της Αμερικάνικης.

Αλλα δε σταματάει εδώ ο Simon μας δείχνει και την ικανότητα του να γράφει υπέροχα μελωδικά ποπ κομμάτια όπως το Golden Touch In Her Heart και All I Feel(στα συν του κομματιού το μαντολίνο)

Μια μικρή αδυναμία όμως την έχω και λέγεται Strolling To Infinity που λόγω τζουρά είναι ίσως και το πιο “ελληνικό” κομμάτι του άλμπουμ που θα μας εκπλήξει ευχάριστα και με ένα ρέγγε καλοκαιρινό χρώμα.

Πάρα πολύ καλή δουλειά Simon..και εις ανώτερα!

http://www.myspace.com/simonikolaidis

STANDARD FARE:THE NOYELLE BEAT

LABEL:BAR NONE

Αν ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο τότε πιθανότατα και ο εχθρός του χαζοχαρούμενου ειναι το ευχάριστο.Οι Standard Fare απο το Σέφιλντ της Αγγλίας είναι ένα τρίο κιθαρα,μπάσσο ,ντραμς που παίζουν καθαρή βρετανική ποπ ροκ χωρίς πολλές αξιώσεις αλλά έχουν κάτι απο τη γοητεία των κιθαριστικών γκρουπς που έβγαζε το νησί κατα την έκρηξη του πανκ και του new wave.Πιασάρικες συνθέσεις,ενέργεια στο πάιξιμο,στίχοι με χιούμορ.Πιθανότατα μετα απο ένα χρόνο το άλμπουμ να το έχουμε ξεχάσει αλλά γαμώτο περνας καλά όταν ακούς κομμάτια σαν τα Nuit Avec Une Amie με ωραίες εναλλαγές στα αντρικά- γυναικεία φωνητικά,Philadelphia με το κοφτο beat,Let’s Get Back Together.

Πιο γλυκός ο ήχος στο Sweet Little Sweetheart και πιο εναλλακτικός στα I Know It’s Hard και Married.

Βέβαια η φωνή της Emma Kupa θέλει ακομα πολύ δουλειά αλλα περιμένουμε ίσως η συνέχεια να είναι καλύτερη.

http://www.myspace.com/standardfare

THE ELECTRIC POP GROUP:SECONDS

LABEL:Matinée Recordings

Ότι ίσχυε για τους Άγγλους  Standard Fare ισχύει περίπου και για τους Σουήδους Electric Pop Group. Απλά οι Σκανδιναβοί παίζουν ακόμα πιο ηλιολουστη γκαραζ ποπ κι απο Καλιφορνέζους.Σημείο αναφοράς γι’αυτούς είναι πιθανότατα οι φοβεροι και τρομεροι Cheepskates.Το Seconds είναι τόσο ευχάριστο στο άκουσμα που καταφέρνει αυτό που πρεπει να καταφέρνει ένα “εύκολο” ποπ άκουσμα,δηλαδή να σε κερδίζει χωρίς να δίνεις ιδιαίτερη σημασία στους στίχους αλλα να σε παρασύρει η μελωδία και ο ρυθμός.

Δοκιμάστε να ξεκινήσετε τη μέρα σας με τα κιθαριστικά Not By Another,Out Of Sight,I Know I Will και θα δειτε πως μια ευχάριστη διάθεση θα σας πλημμυρίσει.

Το Τhe Way It Used To Do φέρνει σε πιο ελαφρους Cure μουσικά αλλα στα φωνητικα λες και ακους τον Shane Faubert.Είπαμε μερικοί δίσκοι είναι για ειδικές αποστολές,να τους ακούσεις να ξεφύγεις να κουνηθείς να θες να τους ξανακούσεις και μετα απο χρόνια σε κάποια ανύποπτη στιγμή να τους βάλεις και πάλι στο πικ απ η στο cd player άντε η στο mp3 player και να σου φανούν λίγο ξεπερασμένοι,τη δουλειά τους όμως την έκαναν.Το άλμπουμ των Electric Pop Group ανήκει σε αυτή τη κατηγορία.

http://www.myspace.com/theelectricpopgroup

Τυφώνας Ελ Νιόνιο

Advertisements